გიჟი ხარ და მეც გამაგიჟე... (დ ა ს ა ს რ უ ლ ი)

ერთი თვის შემდეგ...ეს ბოლო კვირეებია ალექსანდრე რაღაც ცუდ ხასიათზეა, რამდენჯერაც ვკითხე იმდენჯერ არ მიპასუხა, რაღაცას მიმალავს რაც ძალიან მაშინებს, თანაც ამ ბოლო დროს ხშირად მეკითხება ვიცი თუ არა,

მხოლოდ ჩემი ხარ! (მეოთხე თავი)

გონს საავადმყოფოში მოვედი. ოთახს თვალი მოვავლე. არავინ იყო თუმცა მალევე ალექსანდრე და ლიზა შემოვიდნენ.-მარიამ გამოფხიზლდი? როგორ ხარ ჩემო გოგო-მკითხა ლიზამ.-კარგად მაგრამ რა მომივიდა?

სამიზნე (17 თავი)

-მოვედით_პირდაპირ სასწრაფოს შესასვლელთან გააჩერა მანქანა და მაშინვე ექიმის ღრიალით გამოაღო კარები, ანდრიას მივარდა გზა გაუთავისუფლა და საკაცეთი მოსულ ექთანს ლამის მთელი კოლექტივის გამოძახება უბრძანა.

პირობა 7თავი

- დარო. _ დერეფანში მიმავალ გოგოს უკან აედევნა გვანცა. - რა ხდება? გუგა ვერ ნახე? _ იღიმის. - კი როგორ არა. დღეს სავაღშმოდ დამპატიჭა. - დღეს ვაღშმის საერთაშორისო დღეა?

მონადირის სისხლი #4

სარკეში ჩემ თავს კარგად ვათვალიერებ წვრილი წელი, შხვართი ფეხები, ხორბლისფერი კანი, კურნოსა ცხვირი, მოცისფრო თვალები და მხრამდე მოქერო თმები, ჯამში ცუდი გარეგნობა ნამდვილად არ მაქვს პირიქით საკმაოდ ლამაზად გამოვიყურები ტანზე წითელ ჰუდს, შავ შარვალს,

სხვისი არჩეული საქმრო (თავი 8)

-იცი, გრენუი რისგან ამზადებდა სუნამოებს ? -ქალწულებისგან. იცი, რატომ ? - იმავე ციკლის კითხვას სვამს, თითქოს დაპროგრამებული იყოს. არა, რა, ხშირად რა სასაცილოები არიან. დარწმუნებული ვარ, რაა ამ კითხვაზე პასუხი, ისიც ვიცი, რომ ელის ამ პასუხს, მაგრამ

ვითომ საინტერესო ცხოვრება (რა მოხდა ლიზას სიკვდილის შემდეგ?)

როგორი საშინელი წარმოსადგენია გაიღვიძო და ცხოვრება თავზე დაგენგრეს? ეს ჩემთვის უკვე წარმოსადგენი აღარაა, რადგან ეს ყველაფერი მეც გამოვცადე. ლიზა, ჩემი ძალიან კარგი მეგობარი იყო და არა მარტო მეგობარი ის ადამიანი ვისთანაც თავისუფლად შემეძლო

ჩვენ "არავინ ვართ" (პირველი ძარცვა) ნაწილი 5

ყოველი მცდელობა გაექცე მარტოობის შეგრძნებას განწრილურია დამარცხებისთვის, ეს აზრი თავად სიცოცხლის არსის საწინააღმდეგოა. ის კი არაა საჭირო, რომ მარტოობას გაექცე, არამდეს ის, რომ გააცნობიერო შენი მარტობა. ეს ისეთი მშვენიერი გამოცდილებაა, აცნობიერებდე

ეკიპაჟი (თავი 9)

- უნდა გაიგო.. არ ვარ პატარა ბიჭი რომელსაც არ შეუძლია თავის შეკავება.! ამას ასე ვერ გავაკათებ.! ასე ვერ მოგექცევი! მიუხედავად იმისა რომ საოცრად მინდა შენი მოფერება. ამას ასე ვერ გავაკეთებ.!-ახსნას ცდილობდა, მაგრამ საკუთარი გულისცემის გარდა არაფერი

გავრცელებული სახელი {1}

კისრისტეხით გარბოდა მაღალსართულიანი, მოცისფრო შეფერილობის შენობისკენ. გზად ვერაფერს ამჩნევდა, მხოლოდ იმ სართულის, იმ კაბინეტის ფანჯარას უყურებდა, სადაც მუშაობდა. ნაბიჯები ელვის სისწრაფით ცვლიდნენ ერთმანეთს და წარმოიდგინეთ გოგონას გაოცება მაშინ,