დაცემა და ტრიუმფი თავი I

მზიან თბილისს აგვისტოს შუა თვეში მოულოდნელად შავი ღრუბელი გადაეფარა, თითქოს ბუნება ქალაქს თავისებურად აფრთხილებდა. ორი ახალგაზრდა, რომელიც ახლა მთაწმინდაზე სიყვარულით ტკბებოდნენ, ალბათ ვერასდროს წარმოიდგენდნენ, რომ რამოდენიმე საათში განგება მათ

"სიყვარული თვით რაფლეზია"

უკვე, მეორე ბავშვობის ვარსკვლავმა გადაინაცვლა რეალურ ცაზე, დაუჯერებელია, თუმცა ნუთუ ყველამ იქედან გადაწყვიტა მისი თანადგომა. მას უმძიმს, რადგან ეუფლება გრძნობა, თითქოს ბავშვობა ქრება, ჰიპნოზს ჰგავს, რომელიც ბავშობას გავიწყებს.

სამოთხის მინდვრები 3 თავი

_ მომაწოდე ტელეფონი!_ დაღლილი ხმით სთხოვდა მამაჩემი დედაჩემს და გაცრეცილ ყელმოჩაჩულ, თითთან "უმნიშვნელოდ" თვალწასულ წინდას ისწორებდა ფეხზე.

სასიამოვნოდ მწარე {4}

საავადმყოფოს სუნს ვერასდროს იტანდა, თუმცა მსხვერპლი უნდა გაეღო, რაღაც უნდა მოეფიქრებინა დუდას ყურადღების მისაპყრობად. გაათამაშა მისი ცუდად გახდომა. იცოდა, განა არ იცოდა, თუ როგორი საშინელი ქალივით იქცეოდა. სხვას დასცინებდა მსგავს სიტუაციაში

ჩაკეტილი სივრცე 16 თავი

-მიყვარხარ -შენ არავინ არ გიყვარს საკუთარი თავის გარდა! -შენ მიყვარხარ-გამომწვევი ტონით მითხრა და წამში დაფარა ჩვენ შორის არსებული მანძილი

სიყვარულის ქალაქში - თავი 1

შუა ღამემდე ჟრიამული იყო “ალუბლებში”,ძველ ამბებს იხსენებდნენ მეგობრები.სუფრის თავთან იჯდა მერაბი,ბოლოსთან — მახარაძე.ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა მეკო,წვეთს არ ტოვებდა ანოც.დროდადრო თვალებს ისე მტრულად და თან სევდიანად უსწორებდნენ ერთმანეთს,იქ მსხდომთაგან არც

სამოთხის მინდვრები 2 თავი

_ რაო მახინჯო, სუნი არ მოგწონს?_ თავსზემოთ ხარხარის ხმა და კისერში წაჭერილი უხეში ხელი. ხანდახან ისეთი სიცხადით ვიხსენებდი ამ მომენტს უნებურად კისერზე ხელს მოვისვამდი ხოლმე, იმაში დასარწმუნებლად, რომ ვიღაც პატარა არამზადა, ბობოლა მშობლების,

დუდასფერი (სრულად)

მეგონა ჩემი მეხსიერების მუდმივობა არ მომცემდა შენი დავიწყების უფლებას, მაგრამ ისე გადავსხვაფერდი, ისე გადამავიწყდი, როგორც გალაკტიონის “მესაფლავე”-ში საფლავზე მისულ ნაზ გოგოსა და გულმხურვალე ბიჭს თავიანთი მტკივნეული “ნაწილები”.

AND THEN,WE MET(I)

-მაპატიე მამი.. მართლა მაპატიე ის საშინელი დღეები რაც ჩემ გამო გამოიარეთ. ყველაფერს დავთმობდი ახლა რომ რამის გამოსწორება შემეძლოს. ღმერთს მხოლოდ იმისთვის ვუხდი მადლობას რომ შვილები მყავს, მხოლოდ ამისთვის რადგან ცხოვრებაში სხვა არასდროს არაფერში

ნენე (დასასრული)

სიყვარული ადამიანს აბრმავებს. ნერსესნაირი ადამიანის სიყვარული კი სასიკვდილო განაჩენის ტოლფასია. ახლა ვხვდები რას გრძნობდა ეკა, როდესაც იმ წერილს უწერდა ნერსეს. აქედან წასვლა უადვილესია, დარჩენაა რთული. თქვენ გგონიათ მე ახლა ცოცხალი ვარ?