39 ნაბიჯი(თავი I)

არის ხოლმე წამები, რომლებსაც უამრავჯერ ვიმეორებ გონებაში, წარმოვიდგენ, ხორცს ვასხამ, რომ არ დამავიწყდეს, რომ იმ აღტაცებამ არასდროს გამიაროს, რაც დროის იმ მონაკვეთში მქონდა. თუმცა ისინი ნელ-ნელა ფერმკრთალდებიან და რამდენიმე თვეში მათგან აღარაფერი

მე,შენ და გალაკტიონი (დასასრული)

-რა და მანონის დაურეკე,მეჯავარის კაბა აირჩიოს,მე და შენ კი წავალთ და გალაკტიონი ლექსებს წავიკითხავთ,იმიტომ რომ სულ პირველად შენს თვალებს ფხიზელმა მისი წყალობით შევეჩეხე.

ჩვენი ამბავი (თავი I)

სიტყვებს...-გამიკვირდა,რომ არ გამაწყვეტინა,და ინტერესით ისმენდა ჩემს სიტყვებს,ვხვდებოდი,რომ დაძაბული იყო,ვხვდებოდი უჭირდა საუბრის დაწყება და იმასაც კარგად მივხვდი სულაც არ სიამოვნებდა ახლა აქ და ამ სიტუაციაში ყოფნა.....

კოცნის ვალი (10)

-სოფი...-ჩემი სახელი ჩუმად და სასიამოვნო ხმით წარმოთქვა და მეც მიუხედავად ყველაფრისა, სმენად ვიქეცი, მის თვალებს მიშტერებული. -რა იყო?-მოუთმენლად ვკითხე და ჩემს სულსწრაფობაზე ჩაეღიმა. მისმა ღიმილმა ჩემიც გამოიწვია და გამოვიდა, რომ შევრიგდით. -ნუ

წარსულმა იცის...

ალბათ, ბევრი მიზეზი არსებობს, რის გამოც შეიძლება ადამიანმა გაბედოს და ხელში კალამი აიღოს. მე მაინც მგონია, ფაქიზი სულის ადამიანი მაშნ იწყებს წერას, როცა ირგვლივ არსებული უსამართლო ცხოვრება აფორიაქებს,სტკივა, განიცდის და სულს ისე უმძიმებს, რომ

სიძულვილიდან სიყვარულამდე ბევრია (თავი 12)

ცხოვრება მომენტია, ცხოვრება წამია, შემთხვევითობაა. ცხოვრება ცრემლია, ღიმილია, სევდაა ჩვენს თვალებში. ცხოვრება ყველანაირი გრძნობაა ჩვენს გულებში. ცხოვრება ყოველი წვრილმანია, ყოველი სიტყვაა, ყოველი ნაბიჯია.

თვალი არ მომაშორო! (თავი 11)

კაბის ერთი ღილი შეუხსნა და მუცლთან ცივი ხელი შეუცურა.კინაღამ გულმა დაარტყა გამობზეკილ მუცელს რომ წააწყდა. -ეს..-სიტყვაა არ დაასრულებინა ისე მოხვდა ქალის მუხლი ფეხებს შორის და სანამ დემეტრე გონს მოვიდა ბარიც და მიმდებარე ტერიტორიაც დატოვებული ჰქონდა..

მიენდე გრძნობებს...თავი 7

რ შევძელი,შენი ხმა მინდოდა გამეგო. -წადი დაიძინე,ავალაგებ ამას და მეც დავწვები.-თავი დაიხსნა გოგომ მისი მკლავებიდან… -შეეშვი,იყოს,ასე დატოვე,წამოდი, დაიძინე,-ხელი ჩაჰკიდა ოთახისკენ წაიყვანა, -ასე როგორ დავტოვო? -კარგი რაა ტატიანა,დაანებე თავი.

რეალობის სისასტიკე (2 თავი)

მთელი ღამე სახურავზე გაათია მთელმა სამეგობრომ, მამალაძეც კი გასუსული იჯდა და ჰორიზონტს გაჰყურებდა. ხმას ვერცერთი იღებდა, ან კი რა იყო სათქმელი, არავინ იცოდა რა ელოდათ, ხვალ რა მოხდებოდა, მოიგებდნენ თუ დამარცხდებოდნენ, რის ხარჯზე მოხდებოდა ეს

სიზმარი თუ რეალობა? (სრულად)

თანაცხოვრების მეათე დღე. - გაიღვიძე, ძვირფასო. - თვალს ვახელ და იგივე სახის დანახვისას გამეღიმა. სიზმარშიც ის მესიზმრებოდა, ისევ დივანზე ვიწექით და ჩემს მუხლებზე თავი ჰქონდა დადებული, შემომხედა, გამიღიმა და ბაგეები დამიპყრო. - ისევ შენ, რა