ტირანის მახეში #15

მამაკაცი სახლიდან სწრაფად გავიდა..რაღაც უცნაურმა გრძნობამ გაუღრღნა გული..გრძნობამ და ეჭვებმა,პატარა იმედგაცრუებამაც კი,რომლებიც სხეულს თითქოს ჭიანჭველებით შეესივნენ და ყოველი კანის უჯრედს ჭამდნენ..ამ გრძნობას კიდევ დამატებული სუსხნიანი ქარი,რომელიც

კვლავ სიცოცხლე მინდა ( თავი 2)

- არა დეე, მოკლეა თან არვიცი რა - დედამ წითელი, ზურგამოღებული კაბა საზეიმოდ ჩამაცვა, არადა მეც ძალიან მომწონდა კანზე ატლასის ცივი ნაჭრის შეხება, მუხლებს ოდნავ ზემოთ ადიოდა კაბა წკევრტები კი მჭიდროთ იკავებდნენ, ზურგი მთლიანად ამოღებული იყო თუ არ

მე ის მჭირდება! (5)

გრძნობა რომელიც იბადება ის არადროს ქრება მარადისეულია,სწორად ამიტომ გადავწვიტე გამეშვა ჩემგან მხოლოდ ხორციელად სულიერად კი მუდამ ჩემში იქნებოდა. არაფერი მინდოდა მის გარდა უბრალოდ მინდოდა ხელი არასდროს გამეშვა მითვის,მის გაშლილ მხრებზე დაღლილს

ცისფერი 3

ქენდისს არაფერი უთქვამს , აზრი არ ჰქონდა ნინა საკუთარ თავს აღარ გავდა და ეს ჩვეულებრივი რამ იყო,იმ ყველაფრის შემდეგ რაც გადაიტანა“.სამწუხაროდ“ ფსიქიკურად ნინა სრულიად ჯანმრთელი იყო,მის განცხადებას პოლიციაში, რომლის შეტანაც ქენდიმ ვერ მოახერხა,

კალათბურთელები(ნაწილი 7)

ასე იცის გრძნობამ რომელიც ფეხის ფრჩზილოდან თმის ბოლო ღერამდე აგავსებს და ვერ მიხვდები თუ როდის იქნება დასასრულო და იქნებ ეს ხდება ძალიამ სწრაფად? იქნებ დასასრული ახლოვდება? მაშინ როცა ბუბუს ასეთი რამ არ წარმოესგინა, ალბათ ორი წლისწინ რომ გეკითხათ

გიჟი ხარ და მეც გამაგიჟე... (თავი 4)

დილით ერთი საათით ადრე გავიღვიიძე ვიდრე ვიღვიძებ ხოლმე... თავი საშინლად მტკიოდა ჯერ პიჟამოებიანი ჩავტანთალდი ქვემოთ და ნაბეღლავი მოვიყუდე შემდეგ ზემოთ ავედი შხაპი მივიღე და ჩცავიცვი თეთრი მაღალწელიანი შორტი(სპეციალურად რადგან

სამიზნე (2 თავი)

-ლამაზია_კარის ჩარჩოზე მიყრდნობილიყო ყიფშიძე და ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი ათვალიერებდა დაფას. -ჯერ გაქვთ დრო. -კარგი რა ანდრია, არ გიცნობდეთ მაინც, ვიცით შენი ორი საათი, აი ნახე ხუთ წუთში

ნუ მეთამაშები.! (თავი 16)

-ჩემი გეშინია ვიკა?-ხელი გულზე მიიდო.-მე გაშინებ? -გაფართოებული თვალებით მიყურებდა.-როგორ შეგიძლია გეშინოდეს ჩემი.. ჩემი ვიკა...-ახლოს მოვიდა ხელები სახეზე მომხვია, თვალები ჩაწითლებოდა

ბუზთა ბატონი (1)

- ცოტაც და ვარწყევ... ჩემი სამყარო თავბრუდამხვევ ატრაქციონს გავს, სადაც არც ღვედებით ვართ მიმაგრებულები და არც მისაყრდნობები გვაქვს, რომ თავი რამენაირად შევიმაგროთ.სედნა სულელია...ჩემ თავბრუსხვევას

მგალობელი (სრულად)

თვალისმომჭრელი მზის სხივები კი მასზე ეცემოდნენ და ფერადი შუქი ეკლესიაში იკვლევდა გზას. ან იატაკზე იკარგებოდა,ან ვიღაცის სახეს ამშვენებდა. შემდეგ,თვალი ფრთხილად ჩამოვაყოლე მინას და ახლა უკვე,კიდევ ერთხელ დავაკვირდი მგალობლებს. ყველას მოვავლე თვალი.