ტირანის მახეში #14 (+18)

ეკრანს მიღმა მომცინარ შაგვრემან ქალს უყურებს მამაკაცი და ტუჩის კუთხეებში ეღიმება სევდიანად,ტკივილი თვალებში ულივლივებს და ცრემლიც კი აღწევს შეუმჩნევლად,აწითლებულ თვალებს რამოდენიმეჯერ ისრესს,მაგიდისკენ იხრება იდაყვებით დაყრდნობილი და ლეპტოპის ეკრანს

დედამიწისხელა თვალება გოგო (სრულად)

პრინციპში შეიძლება ითქვას რომ მათ ურთიერთობას სულაც არ ჰქონია უცნაური დასაწყისი, უფრო მეტიც, ჩვეულებრივი ბანალური ისტორიაა: გაცნობა რეპეტიტორთან, თითქმის ერთ წლიანი რუტინა, მეცადინეობა, ხუმრობა, ერთად გავლილი სახლამდე მისასვლელი გზა და

გიჟი ხარ და მეც გამაგიჟე... (თავი 3)

ჩემს კაბინეტში შევედი და ერთი საყვარელი გოგოც შემომყვა... -გამარჯობა ქალბატონო... -ტასო... -დიახ ქალბატოო ტასო... მოდით ყველაფერს აგიხნით... -დიახ რათქმაუნდა...

წარსულის ნაშთი თავი პირველი

-არსადაც არ წავალ დედას ვეტყვი იცოდეთ,-გავკივი ბოლო ხმაზე. ნეტა რისი იმედი მაქვს დედა მამასავით კი არ მომისმენს და უნივერსიტეტის უფროსობას თვალებს დაუბრიალებს მე მომექცევა ეგრე.

შენს გვერდით გული ადამიანობს {თავი 3}

-ნუ დილობ თავი შემაცოდო, შე აიღე ეგ ვალი და შენვე გადაიხადე , შენთვის არაფერს ვნიშნავდი როდსაც ჩეემს გაყიდვას ცდილობდი -ელენა გთხოვ

ერთადერთი იმედი (მეოთხე ნაწილი)

არ მინდა რომ გაგირთულდეს ჩემთან ყოფნა გესმის ? - ვიცი- წყნარად უპასუხა თაკომ და მიშკა აიტაცა ხელში რომელიც ის ის იყო წყვილთან მიიჭრა და ფეხებზე მოეხვია

მეც შემიყვარდა (თავი მეხუთე)

დილას მზის სხივებმა გამაღვიძა. საათი რვას უჩვენებდა. ვეღარ დავიძინე, ავდექი, დილის პროცედურები სწრაფად ჩავამთავრე და სანამ დაბლა ჩავედი გოგონებს დავურეკე. ოთხივე ჩავრთე ხაზზე. მინდოდა გამერკვია რომელმა უთხრა ალექსანდრეს თუ სად ვიყავი.

მე ის მჭირდება! (4)

იგრძნობოდა შემოდგომის მცირე სუსხი,მივდიოდი ნელ ნელა და ქვევით მიმოფანტულ ლამაზ ფოთლებს ვუყურებდი,თან თხელ ქურთუკს მჭიდროდ ვიკრაბდი გვერდებზე,ვუყურებდი ირგვლივ ვაკვირდებოდი ყველაფერს

საკუთარი თავის პოვნა ფერებში

"- გიამ მომწერა, მეგის ყველაფერს ავუხსნიო."- მაგრამ საბოლოოდ არსად აღარ ჩანდა ახსნა განმარტება და გია.მეუბნებოდნენ, არუნდა გადავყოლოდი იმ ადამიანს რომელმაც ახსნის ღირსადაც არ ჩამთვალა, რომელმაც ასე გზად მიმატოვა,

კალათბურთელები (ნაწილი 5)

დრო საშინლად ნელა იწელებოდა, თითოეული წამი და წუთი საუკუნედ ეჩვენებოდათ ორივეს, ვერ ხვდებოდნენ თუნდაც იმას თუ როგორ ძლებდნენ იერთმანეთოდ, მაგრამ ფაქტია რომ ცდილობდნენ, ძალიან ცდილობდნენ,