დამოკიდებულებიდან, დამოკიდებულებამდე (თავი7)

-ჰომ გეუბნებოდი არა მარიამ?! ჰომ ვამბობდი არა, აქ არავინ არის ისეთი ვისაც ეს ესმის, ვინც გაიგებს რამდენად დიდი სიკეთე გააკეთა დედაჩემმა. აქ ამ მხარეში ვერავინ ხვდება ვინ იყო გიორგი, რამდენად ბინძური და ღმარძლით სავსე გული ჰქონდა.

არჩევანი (დასასრული)

-ერთი კაპუჩინო და კრუასანი, თუ შეიძლება , ღიმილით მიმართა ახალგაზრდა სიმპატიურ ბიჭს , რომელიც თამუნას ღიმილიანი სახით შეეგება-ჩემთვისაც იგივე, და ორი სენდვიჩიც რომ დავამატოთ ქათმის, თამარს უკიდან ნაცნობი

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება...

დღითი-დღე თითქოს ურთიერთობები წესრიგდებოდა, ლაგდებოდა. ვცდილობდი მეც მიმეღო წვლილი ოჯახურ ფაციფუცში, თუმცა ჩემი დედამთილი ყველაფერს იწუნებდა, სულ ცდილობდა ჩემს ნაკლზე მიეთითებინა,

დაბრუნება (თავი 11)

საერთოდ არ მინდოდა ვაკოსთან ლაპარაკი. მასაც არ შეუწუხებია თავი გამოყოლით და ამაზე უფრო მომეშალა ნერვები. უკვე ცუდად ვიყავი. აღარ შემეძლო ამდენის ატანა. მთაწმინდაზე წავედი და მთელი დღე იქ გავატარე. მიყვარს

შენთვის შევიცვლები {სრულად}

-დედაჩემი ფულზე შეყვარებული ქალია , შენ რომ ფული გქონოდა და ქუჩაში გეცხოვრა მაინც ,მისთვის საყვარელი სიძე იქნებოდი, დედაჩემისთვის ხალხის აზრი უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე ჩემი, მას ჩემი გრძნობები

ღამეული სტუმრები (სრულად)

შემაღლებულ ადგილას მდგარ შენობას ავხედე -“ლევან სამხარაულის ექსპერტიზის ეროვნული ბიურო”. როდესაც პატარა ბეკეკასავით აკუნტრუშებული აბიტურიენტი ვიყავი,ჩემი მომავალი დაახლოებით ასე წარმომედგინა-თეთრ ხალათში გამოწყობილი,ახალგაზრდა,წარმატებული

მეც შემიყვარდა. (თავი პირველი)

ცხოვრება მოულოდნელობით აღსავსეა. ის თავისი რიტმით მიედინება მაშინაც კი როცა ყველაფერი დაგეგმილი გაქვს. ის სასტიკად გვეთამაშება და ამ თამაშში რაც პირველად ხდება არ გვავიწყდება: პირველი შემოხედვა

ცეკვა, სიყვარული და ჩემი გიჟი მეგობრები(მესამე თავი)

ბევრი მომზადება არ დამჭირვებია. შავი გაშლილი კაბა, წითელი მაღალქუსლიანები, მსუბუქი მაკიაჟი და მეც მზად ვარ. უკვე რვა იყო როდესაც სახლიდან გამოვედი. გზაში ანომ ტელეფონი ამიფეთქა შეტყობინებებით

სტუმრობა საიქიოს თავი V (საოცრებების დასაწყისი)

- კარგი რა ედუარდ, მე უკვე ვეგეტარიანელი ვარ, დაწყვარდი მას არ შევჭამ!- წყნარად გამომხედა და ბზინვარე ღიმილმა გადაურბინა სახეზე. ერთერთი სკამი მოიტანა და ჩვენს მაგიდას მოუჯდა ათანასე, მისი სახელი ძალზედ

სიძულვილის ექსტრაქტით [ნაწილი პირველი სრულად]

-გითხრა? -ვუყვირე მე -გითხრა?... -ხელი ვკარი და დავეჯაჯგურე -ნუ მათქმევინებ,  ორივემ ვიცით, რომ ინანებ. -ცრემლები წამომივიდა და ამჯერად არ შემიკავებია. ხელი გამოვტაცე და გაქვავებულ ახვლედიანს გავცილდი.