სარკე(თავი IV)

დილით დიდ, უფრო სწორად, უზარმაზარ, თეთრ, ქათქათა, ოთახში გამომეღვიძა. ჩემმა მზერამ წამიერად შემოატარა თვალები ოთახს. თითქმის ყველაფერი თეთრზე თეთრი იყო, ისე, როგორც ოფისსში.

მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) ოცდამეოთხე თავი თავი (36)

-გიო,კარგად ხარ?_ჰკითხა ნიამ და სახეზე ნაზად შეახო ხელი-კოშმარი ვნახე_თქვა ჩახლეჩილი,ნამძინარევი ხმით მან-ძილში ყვიროდი და შემეშინდა მამაკაცმა თვალები დახუჭა და თავი გააქნია,როდესაც სიზმარი

შრამიანი (თავი 6)

და თუ გიყვარს დათმე ყველაფერი და უბრალოდ მიენდე მას!დამიჯერე ამაზე კარგს ვერასდროს ვერაფერს იზამ, თუ ასე არ მოიქცევი დამიჯერე მთელი ცხოვრება დაიტანჯები!

მე არ დამისრულებია...(XVIII თავი)

-გაბრიელ გცეემ._ამოვიდუდღუნე და ისევ ბალიშში ჩავრგე თავი. რამდენიმე წამში მუცელზე ამჯერად, სველი თმის შეხება ვიგრძენი. თვალები გავახილე და გაბრიელს მოვკარი თვალი, რომელსაც სველი თავი ჩემს მუცელზე ედო. გვერდით გამოვცურდი და თავი საწოლზე ჩამოუვარდა.

"დარჩი ჩემთან" (თავი 5)

ადამიანები საკუთარი ნამდვილი "მეს" დასამალად, ნიღბებს იყენებენ. სურთ, რომ მათი ნამდვილი სახის დანახვა ვერავინ შეძლონ, ამიტომ ისინი თავიანთ თავს ხშირად არ ჰგვანან. ზოგჯერ ამ ნიღბის უკან კარგი ადამიანები იმალებიან, ზოგჯერ კი ურჩხულები. ყველას არ

"გატაცებული" (თავი 2)

ირგვლივ საშინელი სიცივეა. თვალების გახელის თავი არ მაქვს. ყველაფერი მტკივა და მცივა. ბოლოს დიდი ძალისხმევის შემდეგ თვალებს ოდნავ ვახელ. ბნელა. ბნელა და ცივა. საშინელი ნესტის სუნია.ალბათ, სარდაფში ვარ.

ციცინათელა 2

სახლში რასაც ჰქვია,შევვარდი და რაც კი სალანძღავი დიტყვა არსებობს ყველაფერს ვიხსენებ და ვამბობ-საზიზღარი,საქონელი,დეგენერატი...არაა!ვირი,ვირია-თეთე,დამშვიდდი,დაწყნარდი,ღრმად ისუნთქე-ავა აისუნთქავს

"დე'და"(სრულად)

-იცი რას გეტყვი? ეგ ზღაპრები შენს შვილს მოუყევი ხოლმე როცა გეყოლება-აუცილებლად მოვუყვები,მაგრამ შენთან ერთად-ეგ მხოლოდ ოცნებებში-მე კი პირიქით მგონია,სოფი რატომ არ მიჯერებ? რატომ არ გესმის ჩემი?

*სისხლიანი პაემანი* (თავი 21)

დაქალი მიაცილა კარებამდე და საძინებელში შევიდა,შავი შარვალი ამოიცვა და ქამარი მჭიდროდ შემოიკრა,შავ ბათინკებში გაყო ფეხები,თასმები არეულად შეიკრა,წრვრილ ბრეტელებიან მაიკაზე შავი,კაპიშონიანი ქურთუკი მოიცვა,შავი სათვალე გაიკეთა და სწრაფად დატოვა სახლი.

გიჟური დღეები (თავი 8)

-ვა ინებეს გვრიტებმა ჩამოსვლა! - შეძახილებით შეგვხვდა ვაჩე. - ამდენ ხანს რას მაიმუნობდით მანდ? - რატომღაც პირველი თვალს ალექსანდრესკენ ვაპარებ, რომელიც ჩაწითლებული თვალებით გვაკვირდება და შეკრული მუშტი პირთან მიუტანია. თავს დამნაშავედ ვგრძნობ,