სიკვდილისთვის დაბადებული [სრულად]

მოვალ და ხელს მოგხვევ. ალბათ შენც იგრძნობ ანდრეა. ახლა კი ერთს გეტყვი,იმას რაც არასდროს მითქვამს,მაგრამ ჩემ “გამჭირვალე“ თვალებში მუდამ ჩანდა. მიყვარხარ ანდრეა.“

უბედური შემთხვევა? (თავი 5)

ნიას ძალიან ენატრებოდა ნიკა,მასთან ლაპარაკი და გულის გადაშლა სურდა,მაგრამ ვერ ურეკავდა.არ შეეძლო ასე უბრალოდ დარეკვა,ვითომ არაფერი მომხდარა. ამასობაში პირველი გამოცდის დღეც დადგა. ქართული ენისა და ლიტერატურის გამოცდა ნიას ქალაქის მეორე ბოლოში ჰქონდა.

ერთი ღამე (1)

წვიმდა,წვიმის წვეთები ფანჯარას ესხმებოდა, ყველაფერი იდეალურად იყო,სანამ ესეთი არ გავხდი,უფრო სწორად გამხადეს,საკმაოდ გრძელი ისტორია მოდი ჯერ რეალობას დაუბრუნდეთ.

ცხოვრება მშვენიერია (3)

შოთამ ყველაფერი გაარკვია დილით კარები შეაღო. ნიკას ჩვილი ბაშვივით ეძინა თავის საწოლში. შოთას სიყვარულით და სიხარულით აევსო გული, ალბათ ნახევარო საათი მიშტერებოდა ნიკას თუ როგორ ბავშვივთ ეძინა თავის საწოლში. რამდენხანია შოთას აღარ უნახავს ასეთ ნიკა.

დარჩი ჩემთან (2 თავი)

მას შემდეგ, რაც ქეითის ველაპარაკე და ყველაფერი ვუამბე, ორი დღე გავიდა. ყველაფერი ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა. ის ამბავი და ის ბიჭიც, მოგონებებს შეუერთდა.ორშაბათ დილას, როგორც ყოველთვის, დედაჩემის ძახილი და ოდრის ყეფა მაღვიძებს.

არჩევანი (თავი9)

ინდოდა მივბრუნებულიყავი გავცეულიყავი ალექსისკენ და ძლიერად ჩავხუტებოდი ისე რომ დამხრჩვალულიყო ,მინდოდა მსისი სახის ყოველი კუთხე შემესწავლა ,მინდოდა ყოველთვის მეყურებინა მის სახესს და მის ღიმილს თუ როგორ ეღიმებოდა ხოლმე როცა ნაყინს ვჭამდით,

ბნელი ღამის მგზავრი(მესამე თავი)

თემო ჩემსკენ მოიწია, ორივე ხელები შემომხვია, მეც სიამოვნებით ავეკარი საყვარელ სხეულს, თავი კისერში ჩავუდე და გავიტრუნე, საოცარ სიმშვიდეს და დაცულობას ვგრძნობდი. ასე ჩახუტებულები ვიჯექით დივანზე ალბათ ორი წუთი.

შრამიანი (თავი 4)

"-ჰეი რას ფიქრობ მთვარე? არ ჩანხარ დაღამებამდე, ვიაროთ გათენებამდე ვარსკვლავებს მოვუყვეთ რამე" -ხო ხო შენ გიმღერი. მოულოდნელად დაიწყო სიცილი და მთვარეს ახედა, რომელიც ნელ-ნელა მიიწევდა გათენების ზღვრამდე.

ხევსურეთი IX

დილით ელენემ ნიკოზე ადრე გაიღვიძა.მძინარე შეყვარებულს დიდხანს უყურებდა.უნდოდა უფრო დიდხანს,საუკეთესო შემთხვევაში მთელი ცხოვრება ეყურებინა ყოველ დილით.გარეთ წვიმა დაიწყო,ამასობაში ელენე ადგა და საკუთარი ნივთები მოაგროვა.ნიკოს საუზმე მოუმზადა,თავის

აგვისტოს 7დღე სრულად

რომ ვბრუნდებოდით თვალი მოვკარით წარწერას მისი სახლის კედელზე. „ჩვენ დავბრუნდებით“ეწერა ისევ ისე-უცვლელად,მკვეთრად და იმედიანად.. იმედს გვიტოვებდა იმისას რომ ოდესმე ისევ ვიხილავდით ერთიან საქართველოს.... პ.ს. ჩვენს ქორწილს კოსტამ და თიკომ მიაყოლეს