ჯაშუში (თავი 12)

რომ ნიკაც მოდიოდა ქორწილში და ეხლა დათას და ლილიანს უბღვერდა. ეკლესიაში ჯვარი დაიწერეს, ფოტოები გადაიღეს და რესოტნისკენ დაიძრეს. ხელის მოწერა იქვე გამართეს, მოცეკვავები აფორმებდა ქორწილს,

უნებლიე მოწმე (თავი მეთხუთმეტე)დასასრული

-შენ რა მოასმენინე ყველაფერი?-დიახაც ,შენ მაგის მთქმელი არ იყავი-წამოხტა და ოთახში შეიკეტა-ლილიანა,მიპასუხებ-ისმის ბოხი ხმა ტელეფონიდან-რა გინდა, ნოე? რას შემიწუხე გული?-გამიმეორე რაც ლაზარეს უთხარი

ხევსურეთი XII

ელენეს ტელეფონის ხმა გაისმა.ნომერს დახედა.მაია იყო,რომელმაც გიდობა გაუწია ხევსურეთში.ნომერი როგორ არ წავშალეო,გაიფიქრა,მაგრამ რა დროს ესააო.რამე ცუდი ხომ არ მოხდაო,იფიქრა.ტელეფონი აიღო და შედარებით წყნარ ადგილას დადგა.

*სისხლიანი პაემანი* (თავი 20)

- მაქსიმე? ძლივს ამოიჩურჩულა და მამაკაცის ცივ,ცისფერ თვალებს გახედა,რომელიც დაბნეული უყურებდა მას. - არ ილაპარაკო,არ შეიძლება შენთვის დაღლა. - რატომ მოხვედი..

შრამიანი (თავი 5)

მკლავ ნენე გეფიცები მკლავ! ესღა თქვა და თეთრი ფხვნილი გაამეფა საკუთარ ორგანიზმზე. ჯიუტად მიშტერებოდა ერთ წერტილს და თვალები უკვე ძალიან იმჩნევდნენ წითელს.

ბნელი ღამის მგზავრი (მეხუთე თავი) დასასრული

-არაფერს იტყვი? მკითხა და ორივე ხელი წელზე შემომხვია. -არც კი ვიცი რა ვთქვა… -მაშინ უბრალოდ ჩამეხუტე, მითხრა და მეც მაშინვე შევუსრულე სურვილი.

მოსიარულე აისბერგის მახეში {1 თავი}

-ძმაო მოვედი,ვიცი,რომ დამაგვიანდა...-შენობაში ჩქარი ნაბიჯებით შევიდა-უკვე მეორე შემთხვევაა თამარ,რადგან შენი ძმა ვარ და ამ კომპანიის მფლობელი ეს იმას არ ნიშნავს,რომ პრივილეგიებს მოგანიჭებ, ეს ხომ იცი არა?

"გატაცებული"

უეცრად, მის წინ მანქანა გაჩერდა. თითქოს არსაიდან გაჩნდაო. ამელია მიხვდა რაც ხდებოდა, სასწრაფოდ გაუშვა ხელი ჩანთას და უკან გაიქცა, მაგრამ მდევარი უფრო სწრაფი აღმოჩნდა. გოგონა დაიჭირა

უნებლიე მოწმე (თავი მეთოთხმეტე)

-ასე ხო?-ბრაზმორეული შეტრიალდა და იქვე მყოფ დანას დასწვდა-არ წახვალ ხომ? იცოდე ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ როდესაც გაბრაზებული ვარ-ეუბნება და თან ნელი ნაბიჯებით უახლოვდება-ყელს გამოგჭრი და მერე შენს ნამდვილ გვამს დავიტირებ-ცდილობს სიმკაცრე შეინარჩუნოს

მტვრიანი თარო

უმთვარეო ღამეში, ცარიელ ქუჩაზე, მარტო მიაბიჯებდა, თავში ათასი აზრი უტრიალებდა და მოსვენებას არ აძლევდა იმაზე ფიქრი, თუ რამდენად დიდი დრო გავიდა მას შემდეგ, რაც ძმა დაკარგა, ცრემლით ევსებოდა თვალები, მაგრამ ითმენდა იცოდა, რომ აზრი არ ქონდა, დღეს კი