თვალი არ მომაშორო.! (თავი 1)

აღარ იყო 20 წლის ელენე, პატარა ნაზი გოგონა, ახლა შეუპოვარი და საკუთარი წარმატეისთვის ყვეაფრის გამკეთებელი, მებრძოლი ახალგაზრდა ქალი გამხდარა. სახის ნაკვთებიც როგორ დახვეწია, საერთოდ აღარ არსებობდა იმ გოგონას კვალი მასში. 25 წლის ძლიერი ქალი დაბრუნდა

შემოდგომის გოგო და ზამთრის ბიჭი (თავი 3)

-ლაზარე... დებილი არ ვარ, ვხვდები, რომ დაშორება გინდა. გუშინ მთვრალი ვიყავი და ვეცადე კოცნით დამებრუნებინე, მაგრამ ვიცი, რომ ახლა დამშორდები. ასე რომ სწრაფად მითხარი.... -არ მინდა, რომ გული გატკინო.

შერჩევა #2

-ლამაზი,თანაც რაღაცნაირია. ალბათ თქვენნაირი, უკიდეგანო რომელსაც ვერასდროს ვერავინ ჩასწვდება ბოლომდე. ისეთი ხართ, ფსკერში რომ ითრევს ადამიანებს და ბოლომდე ცლით ჟანგბადით მერე კი უყურებთ როგორ კვდებიან, ნელა უმტკივნეულოდ და ამასთანავე ტანჯვით.

ერკე მიდასი - მზისფერი ლომები (ერკემიდასის მიწა)

იცით, ხშირად მიფიქრია რატომ არი სამყარო ასეთი დაუოკებელი სურვილებით სავსე და ამ სურვილების ახდენის მწარე მოლოდინით, რომ გვავსებს ჩვენც. რატომ გვამძიმებს ის დაუოკებელი ჟინი სამყაროს საიდუმლოს ამოხსნისა და რატომ ვცდილობთ ასე უიმედოდ ვებრძოლოთ ჩვენს

10 მიზეზი იმისა,რატომ უნდა დააფასოთ მოძულეები,ანუ “ჰეითერები”

მოგეხსენებათ,ყველა იმ ადამიანს,რომელიც საჯაროდ ეწევა ამა თუ იმ საქმიანობას,ხშირად უწევს იმ ადამიანებთან შეხვედრა(შეფეთება),რომლებიც თავიანთ სათქმელს ხშირად ზედმეტად ნეგატიურად(ხანდახან სრულიად უმიზეზოდ) გამოხატავენ . ჩვენს საიტზე განსაკუთრებით ცუდ

მეგობრებო, მირჩიეთ რამე !

მინდა რჩევა მივიღო თქვენგან,რადგან დიდიხანია ვყოყმანობ ერთ საკითხზე.ვისაც როგორც შეგიძლიათ ისე გამიზიარეთ თქვენი აზრი მოკლედ ვარ 21 წლის გოგო,ვმუშაობ იქ სადაც ვფიქრობ ბევრი გოგონას ოცნება არის,ბავშობიდან განებივრებული ვიყავი და სიმართლე რომ ვთქვა

სხვისი არჩეული საქმრო (თავი 10)

ბუხარს ვშორდებით და ორმაგად დამწვარნი პატარა საძინებელი ოთახისკენ მივდივართ. ქოხის კუთხეში ერთი საშუალო ზომის საწოლი დგას, რომელიც გვიწევს გავშალოთ და რამენაირად დავეტიოთ. -მეზარება, გაშალე, რა... - ვთვოვ ირაკლის, ისიც მთანხმდება.

მია -4-

ყოველთვის მიყვარდა ზაფხული რადგან არდადაგები იყო და მიხაროდა,რომ დასასვენებლად ბებიასთან ჩავდიოდი სოფელში...მაგრამ, ბოლო დროს შემოდგომა შემიყვარდა.არ ვიცი რატომ,მაგრამ აშკარაა რომ უბრალოდ შემიყვარდა.

მე,შენ და გალაკტიონი ( I საცდელი თავი)

მარტო იჯდა,კუთხეში,ყველასგან შორს და უსმენდა ბოხი ბარიტონის მიერ წაკითხულ გალაკტიონის ლექსს. მისი სხეულის თითოეულ წერტილს ედებოდა ბიჭის მიერ წარმოთქმული თითოეული სიტყვა და,თითქოს ახალ სიცოცხლეს სძენდა. რაღაც უჩვეულოთი იყო უცხოს მიერ წარმოთქმული

გიჟად შერაცხული თავი 3

ჯოჯოხეთის მეორე წრეზე მიდის ეკატერინე ახლა და გული ხელით უჭირავს. ეშინია და თან როგორ?! თითქოს პირველად ტოვებდეს თავის ოთახს ფსიქიატრიულის, მაშინაც ასე ეშინოდა. რისი? სამყაროსი, ცხოვრების და ყველაზე მეტად ხალხის. ეშინოდა , რომ მათ რამეს დაუშავებდა