გერგეთისკენ მიმავალნი 2 (თავი 13)

- ახალბედებს უმართლებთ. - გაიღიმა არაბულმა. - უკბილოდ ხუმრობ. შენ მართლა არაფერი დაგვიწყებია. ისევ ის ჰოლანდიელი ხარ!

ადამიანი ისეთი ვერ იქნება როგორიც შენ გინდა

ადამიანი ისეთი ვერ იქნება როგორიც შენ გინდა რომ იყოს... ყველა ადამიანს აქვს საკუთარი ცხოვრება რაც სურს იმას აკეთებს, სხვის ლაპარაკს სხვა რას იტყვის შენზე არ მოუსმინოთ არასდროს მთავარია შენ მოგწონდეს ის რასაც აკეთებ ჩემთვის ჩემი მოსაზრება უფრო

წითლის ეპოქა 3

ჩემი მტკიცება არაფერია თქო, სრულიად გაბათილდა. ბოლო  გაკვეთილის შემდეგ, სპორტ დარბაზიდან რომ გამოვედით და წინ, შავი მანქანით, აკაკი ამესვეტა.უზარმაზარი წითელი ვარდების თაიგულით, იმხელა იყო ეს ბუკეტი, რომ თვითონ წესიერად არც ჩანდა.

ხოჩა ლეეთუ ჯაარ

აივანზე ჩუმად ავიპარე, თუმცა ძველი ხის კიბეები ჩემ ყველა ნაბიჯს ხმამაღლა ყვიროდა, აივნის მოაჯირს ჩამოვეყრდენი და ჩვენს გვერდზე მდგარ სახლს გავხედე. მთვარის შუქი ეცემოდა და ამ შუქზე კიდევ უფრო საზარლად ჩანთა მურში გახვეული სახლის ნანგრევები -ხოჩა

ისევ.... ( სულ)

ცხოვრება მუდმივი წრეზე ბრუნვაა, როცა გგონია, უკვე საკმარისად მოშორდი ათვლის წერტილს, აღმოაჩენ, რომ შენდაუნებურად ისევ თავდაპირველ საწყისს დაუბრუნდი. ისევ... ისევ... და ისევ... სწორედ ამიტომ გაქცევით ვერაფერს შეცვლი და უშველი შვილო. გამბედაობა

არასოდეს

-არასოდეს არ დაგწყდეს გული.. -როდესაც -სიკეთეს აკეთებ -და ამ ყველაფერს..

შენი ფანჯრიდან (ნაწილი მესამე)

- ნუ მეკამათები ორი წლის ბავშვივით! - კამათში დამარცხების გემო რომ იგრძნო, კიდევ უფრო გაიმკაცრა ხმა სოფამ. - გამაახალგაზრდავე ახლა? - ხმით ჩაეცინა გიორგის. - გონებით მხოლოდ! - ირონიულად წაისისინა ქალმა, გამეხებული სახით რომ იჯდა ცხენზე. - აი, ეს არ

წითლის ეპოქა 2

მწველი მზერა ჯერ ხელებზე და მერე სახეზე რომ ვიგრძენი, ხელები მაშინვე უკან წავიღე.ამაზე ჩაცინება დავინახე და ნატა უკან დასჯილი ბავშვივით მივიყოლე.ჩემს ადგილას ჩამოვდექი და ხელები ზურგს უკან შეთეთრბულ კედელს მოვაწყვე.წირვა დასრულდა თუ არა ყველანი

ჩაკეტილი სივრცე 11 თავი

-სად ხარ? -შენი აზრით?! -გამოდი უნდა დაგელაპარაკო!

... შენ მაიძულე მეცხოვრა... (მეთერთმეტე თავი)

დღეები დღეებს მისდევდნენ. კვირები კვირებს. ისე გაიპარა 3 თვე ვერც გავიგე. ყველა საღამოს მწერდა თორნიკე და თუ არ მომწერდა, მე ვერ ვძლებდი მის გარეშე და ვწერდი. ისე შევეჩვიე და შემეჩვია ვერასდროს, რომ ვერ ვიფიქრებდით.