არქტურუს

ხოდა არქტურუს, დღეს წვიმაა, და სულ მარტო ხარ. შენ აღარ ჩანხარ, აღარც მე ვარ შენი მძებნელი.... შენ ვარსკვლავი ხარ, მე უბრალოდ ადამიანი... არ გაიოცო, რომ შენს პირქუშ სევდას ვნებდები....

......

და იძულებით, თუმცა სუნთქვას ისევ ვისწავლი, რომ საკუთარ თავს ვაპატიო შენი დაკარგვა....

ინსომნია

შენ სუნთქავ ჰაერს, მე რომ ვებრძვი და თან გწყინდება... და ღამეები გრძელზე გრძელი ინსომნიებით

ამინდები

აღარ მოგიშვებ... და შენამდე მანძილებს გავზრდი....

შეპყრობილი (თავი მერვე)

როგორ მიჭირს დილით ადრე გაღვიძება, ეს მაღვიზარაც არ აპირებს გაჩერებას.... სხვა გზა არ მაქვს უნდა ავდგე, გავემზადო.

ჩვენი ბედნიერი სახლი. თავი 5

“ვფიქრობ, მაგრამ…” პირველად შებრუნდა მოსაუბრისკენ მაია. “შენი თვალები…აღარ შემომხედო ეგრე.” ამ სიტყვებით გამოწვეულ ყრუ ტკივილს უიმედო ჩაცინება მოჰყვა.

სევდიან პოეტს

ახლა შენ უმზერ იმ ვარდის რტოებს, წინ გიდევს ჩემი ლექსთა კრებული. მიგონებ, როგორც უნაზეს პოეტს და ზიხარ მარტო, ჩაფიქრებული ტერენტი გრანელი

შეპყრობილი (თავი მეშვიდე)

დავასრულე ირაკლისთან საუბარი და სხვენში ავედი საიდანაც დამნაშავე ფანჯრიდან გაიქცა, თანამშრომლები იქაურობას ჩხრეკენ, მე კი ვიკითხე მათი მიმართულებით, რაიმე ხომ არ უპოვნიათ?!... მათგან ერთ ერთმა მიპასუხა რომ რაღაც ჩანაწერები იპოვნეს და კიდევ

მწვანე ლაქა ( თავი 23)

Სამი თვეა უკვე ჩემი და ვაჟას ცხოვრებაში ბედნიერებამ ფეხი ზედმეტად რომ მოიკიდა

ჩვენი ბედნიერი სახლი. თავი 4

*** მე თუ ვერ, იმედია ჩემი ხმა მოგწვდება და გაგაღიმებს. თუ არ შემომხედავ, უბრალოდ მომისმინე. მალე გაგივლის... ***