მე მია ( თავი პირველი , საცდელი )

კიბეებზე ნელ-ნელა ავდიარ, წინ და უკან ხალხია, კიბის ქვემოთ კი პოლიცია, ისე უნდა ავიდე რომ ვერაფერს მიხვდნენ... ავედი, ეს უკვე მიღწევაა მაგრამ რომ შეგვამოწმონ? არა, არა მგონია... ყველაფერი ისე გავთალე რომ უნდა გამომივიდეს და იმედია გამოივა...

ქარის მოტანილს ქარი წაიღებს სულ...(თავი 3)

ასე გადაუღებლად წვიმდა საღამომდე... საეკლესიო საქმეებს რომ მოვრჩითე და ზურა მანქანისკენ წავედით -დაიღალე? -მკითხა ზურამ და მანქანა დაქოქა -სულაც არა, ეკლესიაში ძალიანააც რომ გინდოდეს ვერ დაიღლები -ვუთხარი და გაიღიმა.

მიყვარხარ

შენი არსებობა მაბედნიერებს შენი ყოველი ამოსუნთქვა ჩემი ყოელი ამოსუნთქვაა შენი გულისცემა ჩემი გულისცემაა შენი ღიმილი ჩემი ღიმილია შენი ტკივილი ჩემი ტკივილია

26 მაისის კვეთა (სრულად)

მაღალი იყო.. მეტრი და ოთხმოცდაათი,ალბათ.. სუსტი და,სულ ოდნავ წელში მოხრილი. მოშვებული ჯინსი,ზოლიანი მაისური და ლურჯი დუტის ქურთუკი ეცვა,თითქმის სულ.. რვა ნომერ კენტს ეწეოდა და,ბავარიას სვამდა.. 26 მაისის კვეთაზე იდგა და,როცა არ უნდა

ორი მოწმე (თავი 1)

-ბატონო დაჩი ექსპეტიზა სადაცაა მოვა, მაგრამ როგორც გაგვაფრთხილეთ თქვენამდე მაინც არ მივუშვებდით. -მადლობა გიორგი_თავი დაუკრა და მანქანისკენ წავიდა.ჯერ მანქანას შემოუარა და გარედან დაათვალიერა. მსხვერპლზე შეხედვის დრო რომ მოვიდა ადგილზე გაიყინა,

ჩემი ძმაკაცის შეყვარებულს შეყვარებული ავახიე ( თავი 7 )

არაფერი არ უნდა შემემჩნია, საერთოდ არაფერი მაგრამ დროს უკან ვეღარ დავაბრუნებ. უეცრად ძლიერმა სინათლემ მომჭრა თვალი. როცა გავიაზრე უკვე მივხვდი რო სხეულის ყველა ნაწილი მტკიოდა და ბოლოს მთლიანად ჩამობნელდა.

ეს რეალობაა? (თავი 1)

საბოლოო ჯამში მის ერთგვარ შემოთავაზებაზე უარის თქმა გამომივიდა. ალექსანდრემ ხელზე ხელი დამადო. -ყვავილებში ჩემი ნომერია. ოდნავი ღიმილით თვალი ჩამიკრა და პალატაში ყველაფრით გაოგნებული დამტოვა.

ყოველი ოცდამეერთე (თავი მეორე)

ძვირფასო მკითხველო, ამავე მოთხრობის პირველმა თავმა 250მდე ნახვა მოაგროვა. დიდ მადლობას გიხდით თითოეულ მკითხველს ახლა კი მოთხრობის მერე თავის კითხვას შეუდექით:მარკეტში შევედი, პელმენი ვიყიდე და ორი ქილა ენერგეტიკულიც მოვაყოლე. გამყიდველს ვიცნობ და

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მესამე)

- მშია - სრული სერიოზულობით განაცხადა , წინ აესვეტა და ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია - უკვე ვკვდები შიმშილით, შეიძლება ითქვას, რომ სიკვდილ სიცოცხლის ზღვარზე ვარ - ელენე მაშინვე მიხვდა რასაც გულიხმობდა დემეტრე, მთელ სხეულზე ეკლებმა დააყარა, გვერდი ავლა

ექიმები (თავი მეცხრე)

გადიოდა დღეები, კვირები ლუკა ნელ-ნელა უმჯობესდებოდა რისიც ეშინოდათ უკვე უკან მორჩა, რომ ზურგის ტვინი ჰქონდა დაზიანებული. სამ კვირაში უკვე ახერხებდა ფეხზე დგომას რათქმაუნდა ხელჯოხის დახმარებით, და რამდენიმე ნაბიჯსაც დგამდა. თამთა ყოველდღე დადიოდა