ჯაშუში მაღალ ქუსლებზე ( ნაწილი მესამე )

მოლურჯო, მოშავო ცაზე როდესაც გამოჩნდება ყვითელი ციური სხეული, ის თითქოს შენამდე მოდის და სულში აწვდენს მის გრძელ ხელებს. მანამ არ განებებს თავს და აფათურებს ხელებს, სანამ არ დანებდები და ყველაფერს გაუნდობ.

მარიამი, ანგელოზი იყო...

ქალის კივილის ხმა ისმის, ხმაში საოცარი ტკივილი და ბედნიერება გამოკრთის. ქალი მშობიარობს... დაიბადა... გოგოა... დაიბადა ულამაზესი ბავშვი, პატარა გოგონა, მარიამი. დედას გულზე დააწვინეს, ეს ორი არსება ერთმანეთს უკვე იცნობდნენ, 9თვის ნაცნობები იყვნენ.

უცხო ქალის ცრემლი 2 ნაწილი 17-18 თავი

.ვნერვიულობ ხრისტოზე და ვნერვიულობ ელისოზე.სახლში მისულებს,ისეთი ბედნიერი იყო ელისო იმ დღის შთაბეჭდილებებით,არ დაანება ხრისტოს არაფლის თქმა,რათა არ უნდოდა ამ ლამაზი დღის ტკივილით დასრულება.საღამო ორივემ ერთმანეთის ალერსში გაატარა და დადგა დილა

ბრუნვა სივრცეში (3)

ერთიანად მოითენდა, თითქოს ძილი მოერია... მაგრამ ნიცა ხომ ხვდება ასე რატომაც არის. ძილი კი არ მოერია, უბრალოდ დღეს პირველი შემთხვევაა, როცა ასე მოეშვა, ემოციებისგან განიტვირთა. რაღაცნაირად... ნიცასეულად...

სანშაინ (დასასრული)

საოცარი გულის ქროლვით გამეღვიძა. კანზე ვგრძნობდი ფეთქვას, აჩქარებულ პულსს და მოუსვენრობისგან მთელ სხეულზე ცივი ოფლი მასხამდა. სამზარეულოში ფეხების არევით შევედი და ცივი წყალი დავლიე.

with(out) you (X თავი) დასასრული

-მშვენივრად ვხედავ! - იყვირა ნერვებმოშლილმა ლინდამ. - და შენ ახლა თემის გადატანას ცდილობ. მითხარი ვინ ვარ შენთვის? შენი ცოლი? ცოლი რომლის გვერდით არც კი გძინავს? ცოლი, რომელსაც არ კოცნი და ეფერები? რომლის ბედიც არ გაინტერესებს? შენ უბრალოდ აღარ

ქარცეცხლი შენფერი

არა ვარ ქარი, სიხარულო, თმას არ გიწეწავ, და მე არ გიშლი მარსის ველზე ლამაზ კულულებს, ათასწლოვანი მოლოდინი რომ გამიბერწდა, ჩამქრალ კოცონში ჩაუმარხავთ თავი ბულბულებს.

მე, ის და ცხელი შოკოლადი (სრულად)

როგორ მიყვარს შემოდგომა... ამ დროს თავს ბედნიერად და ლაღად ვგრძნობ. ერთი დადებითი მხარე აქვს: ამ დროს მე მოვევლინე სამყაროს, ანდაც როგორ არ უნდა უყვარდეს ადამიანს შემოდგომა, რადგან ასეთი ლამაზი პროცესია ხეებს ფოთლები რომ სცვივათ და ნაზად მიიწევენ

ღამის სტუმარი 11

თავისუფლების შეგრძნება ცაში ჩიტივით გაფრენას ჰგავდა,პირველად ვიგრძენი რამდენად ჰაეროვანი შეიძლებოდა ყოფილიყო ადამიანი,ჩემი ღრმა მწუხარება და ფიქრები თითქოს ზღვის ტალღებს შორს გაეტაცებინათ.... არ მინდოდა წვიმას გადაეღო,არ მინდოდა ჩემთვის ვინმეს ეს

მიწიერი ანგელოზი

- დამსვი!-თუმცა ამას იმდენად ჩუმად ვამბობ, რომ ეჭვი მეპარება ჩემგარდა სხვას გაეგო ეს ამოხავლებული სიტყვა. -ახლავე მომაშორეთ ხელები! -უკვე გარკვევით ვამბობ სიტყვებს. როგორც კი ბგერები მის სასმენ ორგანომდე აღწევენ ფხიზლდება და წამისმეასედში თვალებიც