დასასრულის დასაწყისი ნაწილი 2

მარკეტიდან გამოსული დავფრინავდი სიგარეტს გავუკიდე და სეირნობით ანისკენ ავიღე გეზი ძალიან ბედნიერივიყავი მაგრამ როდია ბედნიერება დიდხანს გაგრძელდეს მარცხნიდან გზან მანქანამ ჩაჭრა და დამუხრუჭების გარეშე ფანჯრიდან ტყვიების წვიმა წამოვიდა ავტომატი ხმა

Never miss a chance to dance(xx თავი)

-თუ გიყვარვარ, მოკვლით რატომ მემუქრები?−გადავატანინე ყურადღება. -იმიტომ რომ თუ ჩემი არ იქნები, არც სხვისი იქნები ლამაზო!

თოვდა

თვალი ლამობდა ქალი გყვარობდა ჩუმად გნატრობდა გულში დარდობდა, მაინც ვერ გთმობდა გული გიხმობდა შენარ გინდოდა, არ გჭირდებოდა ის ქალი ისევ იტანჯბოდა, და მაინც თოვდა თეთრი ფიფქები ნაზად დაჰქროდა, ქარი მღეროდა

მხოლოდ შენ #4

-მარიი შენც? საერთოდ ასეთ წამოსვლას ისევ სახლში დარჩენა მერჩია, დასაერთოდ უკვე ნერვებს მიშლით,ემილი ეს არქნა ემილი ის არქნა ბოლოსდაბოლოს უკვე დიდივარ და თვითონ შემიძლია გადავწყვიტო სად წავალ და რას დავლევ.

მე თქვენთან ვარ

იხარეთ ჩემთან და ჩემს გარეშე იხარეთ ჩემში მე ხო ყველგან ვარ როცა გავქრები ვერ დამინახავთ მაგრამ თქვენ იგრძნობთ რომ მე თქვენთან ვარ

მიყვარხარ იქამდე, სადამდეც იმსახურებ (სრულად)

-მარიამი ხომ?-ვითომ დაეჭვებით იკითხა -არა... შეგეშალათ-თავაზიანად იუარა -ხოო? განსხვავებული ტაქტიკაა...-თითქოს თავისთვის ჩაილაპარაკა-კარგი, რას მიპასუხებ თუ გეტყვი რომ ნიკა მქვია?-ოდნავ გაუღიმა

-შენ ის ლექსი ხარ დასასრული, რომ ვერ ვუპოვნე!

ადრე შენს გარდა სხვა არავინ მისმენდა მახსოვს, დღეს მისმენს ყველა და ამავდროს ესმის არავის. შენს ნაფეხურებს წვიმა შლის და სისხლისფრად ათოვს, შენ ფურცელი ხარ ჩემს შავ წიგნში თეთრად

მხოლოდ შენ #3

უემოციოდ დავჯექი ლოგინზე.. საშინელება დამემართა.. ჩემს ირგვლივ სიბნელე ჩამოწვა. ვეღარაფერს ვხედავდი უფორმო შუქის ანარეკლების გარდა. ყურში მარის ყვირილი ბუნდოვნად ჩამესმოდა:-ემილი კარგად ხარრ, ემილი გამოფხიზლდი.. თავბრუ მეხვეოდა. მეტი არაფერი

ანგელოზიაო ალბათ ამას იტყვით

სული ობოლიო,გული გატეხილი, გრძნობები შეცვლილი და ემოციები გამოცვლილი, თვალები სულის სარკე ტუჩები ვარდისფერი მიუწვდომელი და თნაც გამომწვევი ვარდის სიელფერე მისთვის ბოძებული

- გამარჯობა 100 დოლარიანო ! (სრულად)

და მე ყველაზე ბედნიერი ადამიანი უნდა ვყოფილიყავი დედამიწის ზურგზე რადგან ერეკლეს ვიცნობდი! და ვიყავი კიდეც ! სხვა ბედნიერება არ მჭიდებოდა ! ერეკლე საკმარისი იყო იმისთვის, რომ მთელი ცხოვრება გამღიმა. შეიძლება შემიყვარდეს კიდეც. ან ახლაც მიყვარს.