დრო! თავი 23

რა ძმაა, აიი რა ძმააა?! გიჟია ეს გოგო, გაცოფებული ვერ ისვენებდა საჭესთან რატი, ხან როგორ დაჯდებოდა ხან როგორ, გაღიზიანებული ლაპარაკობდა და დემეტრეც სიცილით უსმენდა ადუღებულ მამაკაცს - კაროჩე თუ ძმა ვარ ძმა ვიყო, ბოლოს ამოილაპარაკა და დემეტრეს

ფიქრები

შენზე ფიქრებში მათენდებოდა და ეს ფიქრები მაძლევდა ძალას რომ შენთან ერთად გათენდებოდა და სიყვარულში გიწვევდი ქალავ

შურისძიების მსხვერპლი (დასასრული I ნაწილი)

-მიყვარხარ-ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა ვნება მორეულმა ბიჭმა ერთ ადგილზე მიყინულ გოგონას და ხელი ზურგი ნაზად ჩააყოლა მის გაფითრებულ სახეს და სწორედ მაშინ როცა ათრთოლებული ცივი თითები ისევ მის თმებში ახლართა, თითისწვერებზე აწაულმა გოგონამ ტუჩებში აკოცა.

ყველაფერი თავდაყირა (სრულად)

N1 - დიმიტრი რომანოვი. რუსი. 58 წლის. ყოფილი პროფესორი. დაოჯახებული. ჰყავს ცოლი - ნადია, შვილები - ივანე და ალექსეი. ამაყობს თავისი არისტოკრატული გვარით. საქართველოში ცხოვრობს 1996 წლიდან.

ამანთე

ამანთე! არ მომცე ჩაქრობის უფლება. ამანთე! რომ ერთად გავუძლოთ ცხოვრებას. იყავი იმედი და ჩემი სინათლე, ჩემი რეალობა და ჩემი ოცნება!

სტოკჰოლმის სინდრომი, არ უნდა გამეშვი (სრულად)

_არ უნდა გამეშვი!_ ვურტყამდი მუჭებს საავადმყოფოს კედლებს და ხმამაღლა ვეძახდი, მაგრამ იმედგადაწურულ ძახილზე ხმას არავინ მცემდა. არც ჩემი ღმერთი და არც ჩემი ადამიანი!

ერკე მიდასი - სიცოცხლის ბოლო

სიცოცხლის ბოლოს დამპალ კედლებში ამომხდება სული. უკანასკნელ ამოსუნთქვას ბინძურ კლინიკაში დავტოვებ და გავეშურები სრულ უკუნეთში, საიდანაც ჩემს ცხოვრებას მთლიანად სხვაგვარად დავინახავ. როგორ ვიცხოვრე, რა მიკეთებია, ვის დავეხმარე და ვისი ცხოვრება ვაქციე

სულ'არეული (სრულად)

-ეს ქალი „იმ „სიტყვას თუ ეტყოდა რომელსაც ვერ იტანს? აი იმას რომ ეგონა არასდროს იტყოდა. ერთადერთხელ გამოყენების უფლება რომ აქვს და მარტო მას რომ ეტყვის. მერე ? შემდეგ რას გააკეთებს ...ჯანდაბა რა დღეში ჩამაგდე დადიანო , შენ ყველა ჩემ ქმნილებაზე

ექოდ ქცეული

ალექსანდერის ცხოვრება არასოდეს ყოფილა ბედნიერებითა და ემოციებით სავსე. მუდმივად ბნელი ღრუბლებით გარშემოტყმული დაიარებოდა და იმდენად დიდი კედლით იცავდა საკუთარ გულს, ხშირად მხოლოდ მის გულში გაჩენილი სიცარიელის შეგრძნება თუ შეეძლო.

წამოდი

წამოდი გავუყვეთ ბილიკებს მთებისკენ... ზეცისკენ, იქ სადაც ნისლები წვებიან...