ამოუცნობი ზარი (6)

რა ვერ გაიგე?! შეტევაზე გადავიდა ნიტა და თან უკანუკან იხევდა, ცალი ხელით კი ტილოს ჩაბღაუჭებოლიყო –რატო იბნევი? არ წყვეტდა გრეგორი კითხვების დასმას და უფრო მეტად უახლოვდებოდა გოგონას რომელსაც სახეზე ალური ასდიოდა და ვერ გაეგო რატომ აფორიაქებდა ეს

მარწყვის სურნელი (10)

- მიყვარხარ ელენე წამით მოსწყდა ბაგეებს და იქვე დაიჩურჩულა .. - დაკარგულ დროს არ გაპატიებ ვეჩუეჩულები და ახლა თვითონ ვწვდები მის ბაგეებს. - რატომ ხარ ასეთი ჯიუტი, ლამის დავიჯერე რომ არ გიყვარდი. დაბნეულად ისმევს ხელს თავზე.

ნამდვილი სიყვარული (10)

ნინის ნათქვამ სიტყვებზე ფიქრს ვერ ვწყვეტდი, გამუდმებით ჩამესმოდა მისი სიტყვები, ისევ და ისევ, მთელი ლექცია იმაზე ვფიქრობდი რომ შეცდომა იყო ნიკისთვის ბრძოლის შეწყვეტა. ჩემი გონება კვლავ სადღაც დაფრინავდა, მთელი ლექცია იმაზე ვფიქრობდი თუ რამდენად

სიმშვიდემდე შეშლილი(9)

-მაქვს ტორტი ... -მიშიკო გიკრძალავ ტორტის მიტანას... შენ ისედაც დაგიტკბა და მე რა ვქნა ახლა? მიშო არაფერს პასუხობს. წინ მიდის გზაშიც არ ელაპარაკებიან ნორმალურად ერთმანეთს. მარიამს ტოვებს და მეც მასთან ვრცები.თავად გვემსვიდობება და მიდის თან ისე

შენთან მინდა...

შენთან მინდა ჩემო კარგო ვერ გივიწყებ ვერა უნდა მძულდე,მაგრამ ამდროს მინახლდები გრძნობად.

სანდრა ლიპარტელიანი (თავი 1)

მე კიბო მაქვს! შიში.სიკვდილის შიში.შიში იმისა,რომ ერთ დღესაც ვეღარ გაიღვიძებ.ეს შიში ფეხის ფფრჩხილებიდან შემოდის,იცავს ფეხებს,ტანს,ხელებს,თავს და ბოლოს გონებას ეპატრონება.ტკივილი.გაუსაძლისი და უკიდეგანო ტკივილი.და მაინც ღიმილი

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 7)

რვეული რომელშიც შენ თავის ყოველდღიურ ჩანაწერებს აკეთებდი მე მაქვს. ეს იმის შემდეგ მაქვს რაც შენ საოპერაციოდან რეანიმაციაში გადაგიყვანეს. ეს რვეული მე შენმა ექიმმა მომცა იმან ვინც ჩემზე გითხრა გარეთ გელოდებაო. გადაწყვიტა რომ ჩემთვის უფრო

დღე

ახლა დილის 10 საათია. კვირა. გაზაფხული.ჩვეულებას ახლაც არ ვღალატობ. დილით ადრე გავიღვიძე, უფრო სწორად, მაღვიძარას გაბმულმა ზარმა გამაღვიძა. ნახევრად მძინარემ ბორძიკით გავიარე ოთახი, ფარდები გადავწიე და სუსტი მზის სხივებს ოთახში შემოჭრის უფლება

მაბედნიერებ! (8 თავი)

-აუ რა ხდება-ვთქვიი და ცოტნესკენ მივაბრუნე თავი.დივანი ვიწრო იყო. მე და ალექსანდრე ძლივს ვეტეოდით და ამიტომ იატაკზე გავადინე ტყაპანი-აუუუ წელიიიი-დავიწყე მანჭვა ესენი კიდე იცინოდნენ.-რა გაცინებთ?-მოდი დაჯე-წამოჯდა ალექსანდრე და მეც ამაყენა.სწორედ ამ

ძველი პიანინო - 50

პიპას მწვერვალისკენ მიმავალი გზა, სადღაც ჰაერში გაიფანტა... ბაბუ საშინლად დაღონებული იყო. როგორი იმედი ჰქონდა, ბიჭი კარგ ოჯახს არის შეკედლებული და ახლა მშვიდად შემიძლია მოვკვდეო... მაგრამ, როგორ წესი გაჭირვებულ კაცს ქვა აღმართში კი არ მომეწია, წინ