ყვითელი გული (საცდელი თავი)

თვალები გავახილე და თვალზე ცრემლი მომადგა... გვირილები,გვირილები,გვირილები... ნუთუ შეიძლება ადამიანმა ყოველთვის ასე საშინლად გაიღვიძოს ? ნუთუ შეიძლება ადამიანის სევდას მხოლოდ ერთი უბრალო ყვავილი იტევდეს ? დღემდე არავინ მეგულება ისეთი ვისაც საიდუმლოს

შეგეჩვიე VII

ღმერთო თავი როგორ მისკდება. რა უბედურება ტრიალებს ნეტა ჩემს თავს. პირი როგორ მიშრება. ხელებიც შეკრული მაქვს. ძლივს გავახილე თავლები. ეს რა ადგილია? ფარდულს გავს. აქ რატომ ვარ? ან ის მეორე ვინ იყო. ამ ფიქრებში ვიყავი კარის ხმა რომ გავიგონე და

მკვლელი (თავი7)

დილაადრიან სირბილით ჩავიარე კიბეები, ჯინსის ჟაკეტი მოვიცვი და ხელჩანთა ზურგზე მოვიგდე, სამზარეულოში შესულმა ლანგრიდან მწვანე ვაშლი ავიღე, გემრიელად ჩავკბიჩე და კარის სახელურს დავეჯაჯგურე -სადმე მიდიხარ ? მისაღებიდან ზეინის ხმა მომესმა, წამით

მწვავე შეგრძნებები

მწვავე შეგრძნებები სულში დაწანწალებს თითქოს ყველაფერი ჩემში ჩამკვდარია ვგავარ უნაყოფო უდაბნოს და ასე გაგრძელება აღარ შემიძლია...

სიყვარული მოდის,სიყვარული ქრება (თავი 3)

საბუთები მოვაწესრიგე,მამა არ ჩანდა,გადავწყვიტე ბიჭებისთვის დამერეკა. -ვა,ვის გავახსენდით?! დემეტრე ხმაში გაბრაზებას ვერ მალავდა. -კარგი რა,თქვენი ჩხუბიღა მაკლია სრული ბედნიერებისათვის -კარგი,კარგი!მხოლოდ ნუგზარის ხასიათების გამო გაპატიებთ,სად

ალბათ გადამავიწყდები

ქალი ან უნდა გაააღმერთო ანუ უნდა მიატოვო და მას მისცე მისი გაღმერთების უფლება,ვინც ამას შეძლებს და გულს არ ატკენს.მაგრამ მე ხომ შენთვის გაღმერთება არ მითხოვია?ზედმეტი სითბოც კი არ მითხოვია. რა გთხოვე?რაიმე შეუძლებელი?მაგარამ მე ხომ შენთვის არაფერი

შავი როიალი-ზამთრის სონატა

წავიდა..ბოლოს მაინც წავიდა როგორც მაშინ..მოღრუბლულ ცაზე განათდა მაგრამ ეს მეხი არ იყო..ეს ის იყო..მისი ნათება იყო..მანქანის ფანჯრიდან ვუყურებდი სინათლეს რომელსაც თან გავატანე 5წლის წინ დაწყებული ტკივილი და სიყვარული..

მებაღე (ნაწილი 35)

უგოს პატრონის სახლი შორიდან დაანახეს. ამ სახლის ბატონისა და ქალბატონის ხელყოფა შეუკვეთეს. თანხა საკმარისზე ბევრად მეტი იყო, და არც ზედმეტად საჩქარო. უგო დათანხმდა. ჩვეულებრივ დაკვეთილ საქმეს დიდ დროს არ ანდომებდა, არც მსხვერპლთან იჭერდა ახლო

და მთვარე ღრუბლებში მიიმალა

ცივმა სიომ სახეში დამიბერა. შებინდებული იყო,უკვე ვარსკვლავებიც ამოსულიყო ცაზე. გაჩერებისკენ წავედი. ტრანსპორტის ლოდინში უცებ დამაღამდა. დავიღალე დგომით და იქვე ჩამოვჯექი. ცაში ავიხედე და ამ დროს მისმა მშვენებამ თვალი მომჭრა. ცის კამარა ღრუბლებით

უცნობი(3)

მეც ძალაუნებურად ვთანხმდები, მანქანაში ვჯდებით, სახლამდე ისე მივედით რომ ერთმანეთისთვის ერთი სიტყვაც არ გვითქვამს. უკვე მივედით მაგრამ არ მინდოდა რომ მივსულიყავით, მინდოდა დრო უსასრულოდ გაწელილიყო და მიშოსთან ერთად უსასრულოდ ვყოფილიყავი, მაგრამ ესე