იყო ნიკო და იყო ანო.

იყო ანო და იყო ნიკო. ანოს შოპენი უყვარდა, ნიკო უკრავდა შოპენს. ნიკოს უყვარდა კითხვა, ანო წერდა.იკო აქტიური ცხოვრებით ცხოვრობდა. ყოველ კვირას სხვადასხვა ქალაქში მოგზაურობდა. კონცერტები, საღამოები, მასტერკლასები და სიმარტოვე, როდესაც არავინ იცოდა რას

ლონდონიდან ჩამოსულები თავი 7

დრო მალე გადიოდა მე და ალექსანდრე ერთმანეთს ვუახლოვდებოდით, თაკო და ლაშა უკვე ერთად იყვნენ, გამიკვირდა ეს ჩემი მიჭები ასე რამ შეცვალა, იოანე ხო ჭკუა მხიარულია მაგრამ, სასიყვარულო თემებს მეტად მკაცრად ეკიდება განსხვავებით დემეტრესა, პირველი სემესტრი

თავხედი ქმარი(5,6 თავი)

-არა მარტო შენ დაგალჯიდოვა ღმერთმა და საერთოდ თავხედი რა შუაშია?სიმართლე მწარეა ტას-ირონიულად გამიღიმა და ხელი ჩემს თმებში ახლართა.მე მოვშორდი და ზურგი ვაქციე. -უნდა დავიძინო და არ შემეხო!

არასდროს ითამაშოთ ამის პატრონმა რა ქნას (თავი მეხუთე)

სანდრო წარმატებული არქიტექტორი იყო , მამის გარდაცვალების შემდეგ გააგრძელა ეს საქმე, ვერავინ იტყოდა მშობლების ფულით დაგულაობდა იმის მიუხედავად რო ფულში ცურავდა და არასდროს არაფერი მოაკლდებდა იწვალა და ულევ წარმატებას მიაღწია და სწორედ ლევანისთნ ერთად

ნოემბრის 13 (თავი 12 და 13)

სამი დღე გავიდა. კონცერტის რეპეტიციებზე დღეში 2 საათის მაგივრად 3-3 საათი დავდიოდი, მხოლოდ იმიტომ რომ სოლოს ვასრულებ და მთელი პასუხისმგებლობა ჩემზეა. როგორც ჩემს ხელმძღვანელს თეკოს არ უნდა რომ ეს კონცერტი ჩემს გარეშე ჩავარდეს ისე მე არ მინდა...

მ.ი. (თავი 11)

-ხომ გეუბნებოდით-დერეფანში ვიჯექით, ემოციებს ვერ ვთოკავდი და ვყვიროდი,ყველა განცვიფრებული იყო,აზრზე ვერ მოდიოდნენ. შემდეგ ანასტასია მომხვდა თვალში და იმ მომენტში ყველაზე საწყალ ადამიანად აღვიქვი ჩვენს შორის.ყველას გვტკიოდა საბას

დუელში გიწვევ, ჩემო თავო !

დუელში გიწვევ, ჩემო თავო, ნუ ხარ მშიშარა. გამოდი ველზე დავამტვრიოთ ყველა სიჩუმე. შენი ბრალია, დამიჯერე, ჩემი კი არა, გულმა და თავმა ერთმანეთში რომ წაიჩხუბეს.

ის აღარ არის ჩემი

საკმაოდ დიდი ხანი ვინანე ის ამბავი მაგრამ მე ხომ ახლაც ვნანობ.. ვზივარ ფანჯარასთან მთვარეს ვუყურებ და სულ ლეო მელანდება მაგრამ აღარ აქვს ლეოს ის მწვანე თვალები ქერა თმები და სიცოცხლით სავსე მზერა..ვოცნებობდი რომ ლეო მალე მენახა მაგრამ ამ სურვილს

პირველი ჩახუტება...

ერთმანეთის პირისპირ გაშეშებულები ვიდექით ხალხით გადატენილ ქუჩაში და თითქოს ჩვენს გარდა არავინ არსებობდა... თითქოს მთელ სამყაროს შეეწყვიტა არსებობა და ვიყავით მხოლოდ ჩვენ ორნი...ჩვენი გულისცემა აყრუებდა ირგვლივ ყველაფერს... როგორ მომნატრებია თურმე

დაუსრულებელი ტკივილი

მენატრები და ნელ-ნელა უფრო ძლიერდება ეს გრძნობა ჩემში. ვიცი შენზე ფიქრი არმომასვენებს და იმაზე დიდხანს გამყვება თან ვიდრე წარმოგიდგენია, თუმცა შეუძლებელია ამის დასრულება. ასე მგონია ამ გრძნობის გარეშე უკვე არსებობას ვეღარ შევძლებ. იმის წარმოდგენა,