ოპტმისტი პესიმისტი.

არაყი დავისხი და გადავკარი. გარეთ თოვს,წვიმს,ქარია,ყველაფერი ერთადაა. ბუნებაც გაგიჟდა,ჩემი არ იყოს. ასეთ დროს გარეთ სიარული ცოტა სისულელეა,ამიტომ მაგიდასთან ვზივარ და ამ არეულ მიქსს ვუყურებ. ხშირად ცხოვრების საუკეთესო წუთები მაშინ გადის,როცა...

თეთრი სახლი (თავი 2)

მერე სწრაფად მომიახლოვდა და ყურში ჩამჩურჩულა: -იმედია მალე გაიხსნება გზები და მალე წახვალ არმინდა შენი გულის ტკენა და არც სხვა რამის. -მოიცადე რას გულისხმობ(სახე ამიწითლდა) -რას უნდა ვგულისხმობდე -რომ ვერ მივხვდი მაგიტო გეკითხები(

ალისია 5

შეშინებული მის ხელს კვლავ მისივე მუხლზე ვდებ,ხელს ძლივსღა ვუშვებ და საკუთარი ფეხების ქვემოთ ვილაგებ. -ალისია-იწყებს და ახლა თვით ის მეხება,ხელს ნაზად მოაცურებს კისრიდან ქვემოთ. სხეული მეწინკწლება,შეუმჩნევლად მეხუჭება კვლავ თვალები. ის კი არა და არ

ჩემი დის წარსულმა სიყვარული მაპოვნინა თავი 22 დასასრული

საავადმყოფოში მივედით სადაც თორნიკე ლუკა მისი მშობლები და ანის დედ-მამა იყვნენ. - გამარჯობათ. - როგორ მიხარია, რომ აქ ხარ ძმაო.

საქართველოში მზე ამოდის დასავლეთიდან

საქართველოში მზე ამოდის დასავლეთიდან და დამნაშავე მე ვარ, თაობებს ვცვლით, აზროვნება ვერ შეგვიცვლია- გზაგასაყარძე ვდგავართ, საქართველოში ყველა გასწავლის, ყველა ბრძენია,

უცნობის თვალთახედვა (ნაწილი II) 19:47

ის, რაც ქვევით იქნება მოთხრობილი, ჩემი ცხოვრების ნაწილია, რომელსაც ადრე ეგრეთ წოდებულ 'ნოუთში' უკვე კარგახანია ვწერ, არ ვიცი რამდენად საინტერესო იქნეა თქვენთვის, მაგრამ, მნიშვნელობა არ აქვს. უბრალოდ მსურს ეს აზრები, რომლებიც უკვე ყოველ წუთს

გოგონა პატარა ოცნებით (სრულად)

- მაგდა, დედიკო, გაიღვიძე. - ჯერ კიდევ ძილის საბანში გახვეულს მეძახის ტკბილი ხმა. - შუადღეა უკვე გენაცვალე. - ჰო დე, ვდგები რაა. - ძილ-ბურანში მყოფი ვალაგებ ჩემს საწოლს და იქ გავდივარ, საიდანაც ორი წუთის წინ მეძახდნენ. ასე იწყება ჩემი ყოველი დღე

ყველგან გამოგყვები (12)

-ამას არ გაპატიებ! შე ძ**** გაეთრიე სანამ ძალა ვიხმარე!-დაჩიმ მაგიდა ააყირავა-მეორეჯერ აღარ დაგინახო! -დაჩი... მ-მე ხომ... რაა გეწყინა საყვარელო? შენთვის ხომ არ მითქვამს ცუდი რამ? -გაეთრიე!!!! დროზე!!!

უსახელო

დღეს უკანასკნელი დღეა. მე დღეს მიდივარ და უკან ვიტოვებ სამყაროს რომელმაც ნაწილებად დამშალა. ვუყურებ მესიჯებს და თვალები ცრემლით მევსება. მახსენდება თითოეული წამი და გერ ვხვდები, ვერ ვაცნობიერებ რა მოხდა. ერთ წამს ყველაფერი კარგად იყო, შემდეგ კი

საყვარელი ღიმილი და "ასდ" დაუსრულებლად (თავი 9)

დღეები ჩვეულებრივად მიდიოდა. მე და ლოლა ერთად ვიყავით. ბავშვებს დაუახლოვდა, აღარავისი ეშინოდა. განსაკუთრებით ელენეს და ანანოს დაუახლოვდა. რამდენჯერმე შევამჩნიე, ჩემი დანახვისას სიცილი როგორ აუტყდათ. არასდროს უხსენებია ლოლას თავისი ოჯახის წევრები.