ჩვენ ლურჯ ცაში ვარსკვლავებთან მივდივართ()

– რომ გეკითხები, უნდა მიპასუხო – მის თვალებს ვუყურებ, ანათებს, ისევ ბნელად ანათებს – ჩემს შუაღამით ნახვაზე ვინმესთან თუ სიტყვას დაძრავ, იცოდე ჩემი ხელით მოგკლავ! – ჩუმად მაგრამ გაბრაზებული მეუბნება. ცოტაც და გონებას დავკარგავ, ყელი მეწვის და

შოკოლადის ბრალია (თავი 10 )

ღმერთო რადავაშავე გაიფიქრა ლიზამ.... საცაა სალომე მოვა და მე უნდა ვითამაშო ვითომ ნიკა მიყვარს ჯანდაბა ეს როგორ გავაკეთო როცა ყველაზე მეტად ეს ადამიანი მეზიზღება, თან ჩემს მეგობარს ვატყუებ,

უშენოდ(3)

ქეთას რა დაემართა? -კიბეზე მდგარა რაღაც საბუთს ეძებდა და გადმოვარდაო, უბრალოდ დაჭიმული აქვს სერიოზული არაფერი -მე გავდივარ.. მოვალ და გავაგრძელებთ საუბარს .არ დაიძინო!- კარტან ვიყავი მისული უკვე რომ მივაძახე და ქეთასთან გავვარდი .

ბნელეთის ბატონობის ქვეშ (2)

მამა და უფროსი ძმა 8 წლისას გარდამეცვალა და მაშინ ეს დიდი დარტყმა იყო თუმცა გადავიტანე. იმ დღის შემდეგ რაც მათემატიკის მასწავლებელს ჩემი ‘’კეთილი მეგობრის’’ წყალობით დაემართა და რაც თავიდან დავიბადე 2 წელი გავიდა. დღეს 18-ის ვხდები თუმცა ცუდი

ზუსტად განქორწინების წინ, ცოლის უკანასკნელმა თხოვნამ მისი ცხოვრება

მეოთხე დღეს, ჩვენ შორის პატარა ნაპერწკალი წარმოიშვა. მომავალი ორი დღის განმავლობაში, ნაპერწკალი ღვივდებოდა. ამის შესახებ, ჩემი მეგობარი ქალისთვის არაფერი მითქვამს. ბოლო დღეს, როდესაც ჩემი მეუღლე ხელში აყვანილი უნდა გამომეყვანა საძინებლიდან, ის

კორსაკოვის სინდრომი ანუ ამნეზია (2 თავი)

ისტორია გოგონას სესახებ,რომელსიც საავადმყოფოში გამოღვიძების შემდეგ იგებს,რომ ამნეზია აქვს და არაფერი ახსოვს.კეთილი ადამიანების დახმარებით კი თავის გზასა და დიდ სიყვარულს პოულობს.

(***შენ გეძინა, იმ ღამით...) ლუკა კუხიანიძე

შენ გეძინა იმ ღამით და მაინც ვერ ვიძინებდი, შენზე ფიქრში. რამხელა ისტორია აქვთ ადამიანებს, რამხელა... რომლებმაც ერთმანეთი მხოლოდ ერთხელ ნახეს. ბევრი რამ, ჩემში უცნაურია: მაგალითად რძისფერი მაქვს ცხოვრება და რძეზე გული მიბრუნდება. ალბათ, ასეც

შენს მეზობლად (ნაწილი 2)

მოსაღამოვდა. ხეების ჩრდილები ზარმაცი გოლიათებივით გადაწვნენ ქუჩებზე, ჩამავალი მზის სხივები შენობებს ზურგს უკან დამალულიყვნენ და ამაოდ ცდილობდნენ ბურუსმოფენილი ქუჩის განათებას. ქუჩაში მოფუსფუსე ადამიანებს უცნაური აჩრდილები დაყვებოდნენ და თითქოს მათი

ზღვარზე (თავი3)

ლევანიც კარგა ხანს შორს იჭერდა ჩემგან თავს, მაგრამ მაინც პირველმა დათმო და გადმოდგა ჩემკენ პირველი ნაბიჯი... უკვე დაძინებას ვაპირებდი, ნატომ საძინებლის კარზე რომ მომიკაკუნა: - ლევანი მოვიდა, ნასვამია... ვუთხარი, რომ გეძინა, მაგრამ არ წავიდა, - ან

შენი სიყვარულის ფობია მემართება (19)

სიმღერა დამთავრდა და მაშინვე წასვლა დავაპირე, რომ ისევ ლენას საოცარმა ღიმილმა შემაჩერა, დალევას არ ვაპირდებდი, მაგრამ იმდენს მიახწიეს რომ მეც საკმაოდ ბევრი დავლიე და ერთადერთი რაც მახსოვს ბოლოს თიკუშას ცეკვა იყო