ხეების სამყარო იდუმალება და მეგობრობა

ეს საოცარი ამბავია რომელიც ერთმა მოხუცმა მიამბო დასასრული კი ჩემი თვალით ვიხილე და ეს იმდენად მოსაყოლი ამბავია ნამდვილად არ მინდა მარტო მე ვიცოდე და მინდა ეს ამბავი ყოველივე თქვენთაგანმა გაიგოს ...

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი!(დასასრული)

ავარია! -ლიზა! -გადმოიყვანეთ! -ფრთხილად! -რა დაემართა? -ვინ დაეჯახა? -აშკარად უცხოელია. -მანქნაში სასწრაფოდ. -ლიზა ჩემო ცანცარა გაიღიმე. -ფეხები ვერ ვგრძნობ ფეხები-ტკივილით ამოიტირა ლიზამ. საავადმყოფოში.

ბამბის ნაყინი! 6

-უკაცრავად,-როცა გააცნობიერა საკუთარი საქციელი,სანამ ნენე რამეს იტყოდა,უმალ მოაცილა ხელი და კარგადაც ჩამოშორდა.ნენეს ჩაეღიმა გიგას საქციელზე,აპირებდა კიდეც რამე ეთქვა,მაგრამ გადაიფიქრა. -ჯობია ავჩქარდეთ,თორემ ზეცა ცუდად იყურება,-თქვა მან და ნაბიჯს

ის... ნაწილი 11

ძალიან დიდხანს ვიდექი გაშეშებული და გონზე ვერ მოვდიოდი.მხოლოდ ღაწვებზე წვა და ტკივილი მაფიქრებინებდა , რომ ეს რეალური იყო. არ ვიცი არ ვიცი რა ხდება ჩემს თავს. როგორ დავიღალე მეტი აღარ შემილია ბოლოსდაბოლოს ამდენი კითხა მაქვს და პასუხი არ არის , ის ის

Take a photo with me.. please

რამდენიმე დღეა რაც ჩემი ოთახი ჩემს სამყაროდ გადაიქცა. კარადის უკანა თაროზე ფოტოალბომის ადგილიც გაქრა. ახლა უკვე ჩემს საწოლზეა გაშლილი და სათითაოდ ვათვალიერებ 2014 წლის 23 მარტიდან მოყოლებულ 2016 წლის 17 მაისამდე გდაღებულ ჩვენს ფოტოებს. თითოეულს

ბედისწერა (თავი 9)

ანთეოზმა ქუჩის კუთხეში შეუხვია და იქვე ჩაიკეცა. ღრმად ამოისუნთქა და თან სიცივისგან გათოშილს მთელი სხეული უკანკალებდა. სუსტად მიესვენა დახეულ ზეწარზე, რომელიც ამას წინათ ვიღაც ქალბატონმა ნაგავში გადაუძახა და ტკივილისგან გაუნძრევლად ყველაფერს

მინდა მიყვარდე 8 თავი

ოხ როგორ ბოდიშს ვიხდი.უბრალოდ ვცდილობ ყველაფერი კარგად აღვიდგინი მეხსიერებაში და ისე მოვიტანო თქვენამდე.ველი შეფასებებსგაშტერებული ვუყურებდი უკვე ჩემთვის საყვარელ სახეს და ნათლად ვგრძნობდი რო შეხების უფლებაც არ მქონდა.რას არ მივცემდი მის თვალებში

სამწუხაროდ ვერ გავბედე შენთან მოსვლა

მთელი ღამე მე ფიქრებში გავათენე და ვფიქრობდი როგორ მეთქვა მე მიყვარხარ მთელი გულით სევდიანი კვლავ გიცქერდი სხვის ბულბულს და კვლავ შენ ისევ ვარდთა კონას

დასასრულის დასაწყისი (სრულად)

-დედა-გადაეხვია ქალს,რომელიც სკამზე თვლებდა და სახლში შესვლას არც აპირებდა. -შვილო,რა გინდა აქ? -ვერ დავიძინებ. -ალექსი? -დიდი ხანია,რაც ....რაც აღარ მელაპარაკება..-აკანკალებული ხმით თქვა და გვერდით მიუჯდა დედამთლის.

მესაფლავე

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?