არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (8)

ვიქნებოდი.გონს კარზე კაკუნმა მომიყვანა,სწრაფად მოვკეტე ონკანი,ოთოს მაიკა გადავიცვი და თმის მშრალებით გავედი მისაღებში.კარები გამოვაღე და გაოცებისგან ლამის გული შემიწუხდა.კარებთან არც მეტი, არც ნაკლები თვით ვაჩე იდგა. _რა გინდა? _მასპინძლობაც ასეთი

გ ა ქ ც ე ვ ა…..დასასრული

სახლში მისულს გეგმები დაწყობილი მქონდა რა და როგორ უნდა გამეკეთებინა..დაცვა გავუშვი...უფროსწორედ შორიდან დაიწყებდნენ თვალთვას ისე რომ ვერავინ დაინახავდა და როცა ანდროს ხალხი მოვიდოდა...და აუცილებლად მოვიდოდნენ უკან გამოყვებოდნენ....

მახსოვს

რომ ახლა გაუცნობიერებლად ვინახავ ყოველ წუთს... ყოველ მომენტს, რადგან ვიცი დადგება ის სევდიანი დღე, როდესაც მოგონებები გამაბედნიერებენ., ისევ მიბიძგებენ რაღაც ახლის გაკეთებისკენ და არ მომცემენ მოდუნების საშუალებას... ალბათ სიბერეში

გაზაფხულს რომ დააგვიანდეს...

იცით, ხანდახან ვფიქრობ, განა ყოველთვის მოდის გაზაფხული ჩვენთან?! განა ყოველთვის იყვავილებს ხოლმე სევდით გადაპენტილ სულში?! განა ყოველთვის ისხამს კვირტებს სითბოს მოლოდინში გაყინული გული?! არ ვიცი... ძნელია წინასწარ ილაპარაკო იმაზე, რასაც თავადაც

უცნობი სარკეში //3//

შეჯახების შედეგად კინაღამ წაიქცა უცნობის ხელებს,რომ არ დაეჭირა. თავი მაღლა ასეია.და უკვე ნაცნობ მევანე სფეროებს წააწყდა, ეს ის ბიჭი იყო ლინდას თავგადასავლიდან -ბოდიშით ვერ დაგინახეთ და მგონი საპირფარეშოც ამერია, მოიცა მოიცა შრნ ის გოგო არ ხარ

აღიარე, გაები ბაბნიკო! ! !(თავი 20)

-რაა, გგონია ვერ გაავკეთებ? თან შენც დამეხმარები-ხელი მოვკიდე და ისიც "წამოვაგდე" ფეხზე. ჩემი მცდელობა იმისა რომ ხაჭაპური გამომეცხო, კრახით დასრულდა და მე და ალექსანდრეც ფქვილში აღვმოჩნდით დასვრილები. ბოლოს ისევ სალათს და ნახევრად დამწვარ კარტოფილს

16/04/16

როგორ უნდა მჯეროდეს სამუდამო სიყვარულის როცა ადამიანები ერთ დღეს გეუბნებიან რომ უყვარხარ მეორე დღეს კი გეუბნებიან რომ უბრალოდ ყველაფერი დამთავრდა აღარ უყვარხარ სიყვარული სამუდამო არ არის? როგორ უნდა დავიჯერო რომ შეიძლება მიყვარდე

უკარება!{თავი7}

ბევრი რომ არ ვილაპარაკოთ მარიამი როგორღაც დაითანხმა მასთან გადმოსვლაზე,თავიდან წინააღმდეგი იყო მაგრამ მერე მიხვდა რატო უნდა დაეტანჯა თავი ანმის პატარას რამე რომ მოსვლოდა..ამიტომ დასთანხმდა,ერთ ოთახში წვებოდნენ დამიანემ რამე რომ დაგჭირდეს და ვერ

"ის"

ღამე იყო... ბნელოდა... ის კი მარტო მიდიოდა, რა უნდოდა თექვსმეტი წლის გოგონას ღამით გარეთ, თანმხლები პირის გარეშე,თუმცა მარტო იმიტომ იყო, რომ არავინ ჰყავდა, მარტოსული იყო და სწორედ ამას განიცდიდა. ის თანატოლებს არ ჰგავდა, ისინი ქარაფშუტები იყვნენ, ის

ჩემი ხარ ბარნოვა ! (თავი 3)

როგორ გაუამრთლებდათ ნინოს შვილებს, რომ ასეთი დედა ეყოლებოდათ. თუმცა ასეთი ბედი არგუნა ღმერთმა. სამწუხაროდ, როცა პირველ შვილზე დარჩა ორსულად, შვიდ თვეში მშობიარობა დაეწყო, ბავშვი გარდაცვლილი დაიბადა და თვითონ საშვილოსნოს დაავადება აღმოუჩინეს და