მოსამსახურის ქალიშვილი.[11]

-ნუ ღელავ,ლანა,დედაშენს ყოველთვის აქვს სათადარიგო გეგმა-ღვარძლიანად და ავისმომასწავლებლად ჩაიღიმა ჟანეტმა -დედა,რაღაც შენი ღიმილი არ მომწონს -არა,ლანა,ჩემი ღიმილი უნდა მოგწონდეს,როგორც ჩანს მოქმედება ყოფილა საჭირო,უკვე დიდ ხანს ვაცადეთ!-მკაცრად

ტკივილი სახელად "სიყვარული" 3

დილით რომ გავიღვიძე და ლექსო ჩემს გვერდით არ იწვა შემეშინდა მეგონა რომ ყველაფერი რაც გუშინ მოხდა უბრალოდ ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი იყო და მესიზმრა... მაგრამ როცა გავიგონე როგორ მოდიოდა ჩემი ოთახისკენ თავი მოვიმძინერე, გავიგონე როგორ ჩაილაპარაკა "ჩემი

და იყო ასე ...

უცებ რომ გნახე პირველად, მივხვდი, რა და რატომ მაკლდა და რომ უშენობით დაღლა არ მომიწევდა, მწამდა! ასე ვვოცნებობდი შენზე, გელოდი სანატრელ ვარსკვლავს! ისე არ მინდოდა წასვლა, რომ არ გავურბოდი ამ ხმას! და მზე ჩაიღვარა წუთში, როცა შემომხედე ახლა! გრძნობა

სასურველი ხიზანი (7-8)

თემურმა ნერვიულად შემოიწყო თავს უკან ხელები _​იქნებ სხვა გამოსავალი მოგვეძებნა _ თქვენ წარმოიდგინეთ არ მინდა! არც თქვენი უსამართლო სასჯელი იყო ლმობიერი.. ასე, რომ დაუძახეთ თქვენს ქალიშვილს და გადავწყვიტოთ ყველაფერი, მეჩქარება – საათზე დაიხედა და

ოდესმე გყვარებია? (7)

წუთით ორივე გაუნძრევლად ვიდექით და სივრცეში ვიყურებოდით, შემდეგ გიორგი ჩემსკენ მობრუნდა და ალმაცერი ღიმილის თანხლებით ხელი გამომიწოდა. ჯერ მის ხელს მივაშტერდი, შემდეგ სახეზე გადავინაცვლე, მისი ღიმილითა და მოციმციმე თვალებით თავბრუ დამეხვა, კაბას

ცეცხლის დრაკონი! №1

რა მოხდა? რატო მტკიოდა ასე ზურგიი? მთლიანი სხეული გამყინებოდა... ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს. თან ამ გზას მივუყვებოდი იმ იმედით, რომ გამოჩნდებოდა რაღაც!.. დიახ! რაღაც, რაც გადამარჩენდა. ვიღაც! ვინც შემიფარებდა!.. ისეთი რამ ან ვიღაც რაც/ვინც

ეშმაკი და ანგელოზი ოცდამეოთხე თავი (დასასრული)

რა უცნაურია არა ჩვენი ცხოვრება? ხან კარგი რამე ხდება ხან ცუდი. ბოლოს რა მოგელის არ იცი რადგან ყოველთვის იცვლება ყველაფერი. შეიძლება ერთ დღეს ბედნიერი ხარ თუმცა მეორე დღე უკვე ყველაფერი თავზე ჩამოგენგრეს. ან კიდევ უბედურებისგან იტანჯებოდე და დროთა

სიცივე...ჩვენ ისევ შევხვდით(ვამპირული საგა...დაბრუნება)(4)

_კარგი რობსტენ...თუ შენია ეს გოგო მაში თავს დავანებებ..._მითხრა სარკაზმით _სულ ჩემს ნერვებზე რატომ თამაშOბ ჯექსონ... _არა გეშლება ძმა... _არ გაბედო და ძმა არ დამიძახო_რრიალით დავიძახე ყველას მზწერა ჩვენსკენ იყო მომართული _ეიეიეი ბიჭებო დაწყნარდიტ

ხატვა სიყვარულით

-ჰეი , თქვენ...ჰმმ.. უკაცრავად... გესმით ჩემი ? ფანქარი დაგივარდათ.. -რა? აა.. ახლავე.. მადლობა - ძლივს გამოერკვა სიტუაციიდან გეგა, ფანქარი გამოართვა გაკვირვებულად მომზირალ უცნობ გოგონას და თავისი ადგილი დაიკავა სამხატვრო კაბინეტში.

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (9)

ემილი სამი საათი ხდებოდა, როდესაც ნაბიჯების ხმა მომესმა და ძილბურანიდან გამოვედი.. ფრთხილად ავდექი და ოთახიდან გავიპარე.. კიბეები უხამუროდ ჩავიპარე და მკვრივ სხეულს შევასკდი..