შენ ჩემი სასწაული ხარ! 7

-მოვდივარ დამაცადე ნუ შემჭამე გაბრაზებული ესაუბრებოდა გოგონა მის მეგობარს რომელიც აგერ უკვე მეათასეჯერ ეკითხებოდა მალე მივიდოდა თუ არა სახლში.გოგონა რომელიც ტელეფონით საუბრობდა ქეთი იყო.ქეთი ანდრონიკაშვილი ბავშვთა სახლში გაზრდილი

არ შემიძლია,ვერ გელევი ( 14 )

-ახლა,რომ შენი ცხოვრების ბოლო წუთები იყოს,რას იტყოდი?ჩეემმა კითხვამ ცოტა დააბნია,თავი ჩახარა,რაღაც წამი ასე იყო,მერე ფრთხილად ამომხედა და ,გამიღიმა.-რას ვიტყოდი?....მაპატიე...მენდე....არ დამტოვო....მიყვარხარ-პაუზ-პაუზ ამოთქვა თითოეული სიტყვა და

"განშორების სევდიანი ფერი"(7)

კიდევ 1 თვე გავიდა... უკვე 31 დეკემბერია,2015 წლის ბოლო დღე,ყველა ოჯახში საახალწლო განწყობაა,ჩვენი გმირები და არა მარტო ისინი მასწავლებლებისგან დათხოვნილები არიან.-დედა,ნამცხვარს გამოვაცხობ და უნდა გავიდე,სალოსა და თეკლას

შენი თამუნია! (თ.ჯ)

__უკაცრავად, თამუნა ხართ?! __ო, არა, მგონი შეგეშალეთ! __ბოდიში! __არაუშავს, ისეთი სიყვარულით მიცქერით, ალბათ თქვენთვის ბევრს ნიშნავს ეგ ვიღაც თამუნია... __ჰო, სწორედ მიხვდით. __ალბათ შორს არის და დიდი ხანია არ გინახავთ. __ჰო, ძალიან შორს... __მაინც

უთხარი დედაშენს რომ.. შენ ახლა ჩემი ხარ (6)

მე და სანდროს ერთმანეთის დევნაში დრო საგრძნობლად გაგვეპარა. სახლშუ რომ დავბრუნდი გოგოები ერთ ოთახში შეყუჟულები დამხვდნენ

მას გახელილი დარჩა თვალები...

მზეო თიბათვის, ყოფნა უმზეო! მზე მიიცვალა ღია თვალებით! ის მიიცვალა რაღაც უმწეო და საოცარი გარდაცვალებით! მას გახელილი დარჩა თვალები, ოჰ! გახელილი დარჩა თვალები! ის უცხო მხარეს გარდაიცვალა და გახელილი დარჩა თვალები! და ეს თვალები საღამოთა ხმას

ვამპირი 2

ტუჩთან მიტანილი ჭიქა გაბრაზებულმა დავახეთქე, ჭიქა გატყდა, და დავინახე როგორ დაიღვარა წითელი ფერის სითხე ეს...ეს სისხლი იყო უფრო გამიმძაფრდა წყურვილი კბილები ერთმანეთს მაგრად დავაჭირე და ოთახიდან შურდულივით გავვარდი,რაჯანდაბა მემართება! რამინდა აქ?ან

არც ნაცნობი ხარ,არც უცხო...

არც ნაცნობი ხარ,არც უცხო არ გიცნობ,მაგრამ ერთი ხარ, არავინ გიდგას გვერდით და სულ მარტოდმარტო დადიხხარ. მზის ამოსვლისას მე გაგიცანი, ჩასვლისას ისევ დაგტოვე მარტო, შენთან მოვედი და ეს გითხარი, სად,ვინ ხარ და ან კიდევ რატომ?!

ჭირვეული პატარძალი –7– (ეპილოგი)

''აი, ესაა სიმართლე, მართა! ახლა როგორც გინდა, ისე მოიქეცი, უბრალოდ ხვალამდე მაინც ვერსად გაგიშვებ. თუ დამჭირდება, სარდაფში ჩაგკეტავ, რადგან ხვალ ის უკვე ციხეში იქნება. იქ, სადაც მისი ადგილია!''

ერთად უველაფერს შევძლებთ!!

გაშტერებული დაჰყურებდა მამის ცივ სხეულს უყურებდა ვერ დაეჯერებინა რომ ის აღარ იყო უყურებდა და ცრემლებიც არ მოსდიოდა გაოგნებული შესცქეროდა ხალხს ფიქრობდა რომ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო და არა მწარე რეალობა ...ტკიოდა მაგრამ ამავედროს თან ბრაზობდა დედაზე