"რომეო და ჯულიეტა" 21ე საუკუნეში!

იმ დღეს მეგობრები რომ არა, დღეს ალბათ ჩემს საფლავზე ყვავილით ხელში იდგებოა... ის დღე ნამდვილი კოშმარი იყო... ყველანაირად.. განადგურებული ვიყავი...

ობოლი (2)

ამ ქალს ლალი ერქვა, 40 წლის იქნებოდა, დღემდე მახსოვს მისი სახე, მისი გამომეტყველება...როდესაც ოთახში შევედით ძალიან ბევრი უპატრონო ბავშვები დავინახე

რა საოცარია ეს სამყარო (7)

დედა ბედნიერი ჩანდა, მხოლოდ მის ბედნიერ თვალებად მიღირს ყველაფერი, ვაკოცე მოვეფერე და ოთახში შევედი, ისე მინდოდა ლიზა მენახა, შორიდან მაინც.. ისევ მასზე ფიქრები და გვიან მოსული ძილი...

მიყვარხარ, გახსოვდეს ამას ვერ წაგართმევენ (7)

მცხეთიდან დაჩიმ ნუცასთან დამტოვა, ჩემი ბოი ბებიაჩემს და ბაბუაჩემს დავუტოვე, დიდი ეზოიანი სახლი აქვთ და არ მოიწყენდა.ნუცას მშობლებმა გვაცნობეს რომ გონიოში ზეგ

ისევ შემიყვარე... თავი (8) ნაწილი (2)

აბა რა ეგონა? პანიკებში ჩავვარდებოდი? წავიდა ეგ დრო,ახლა მხოლოდ სიმშვიდე უნდა შევინარჩუნო,არაფერზე ღირს გაღიზიანება,ეს ხომ უკვე გამოვლილი მქონდა,რისთვისღა ამეშალა ნერვები? ისევ მე დავზარალდებოდი ამით და მის წისქვილზე წყალს დავასხამდი. –ეჰ,ჩემო

ხალხის აპოთეოზი-გიორგი ქადაგიძე

,,ხალხი რას იტყვის?’’-რაც უნდა ის თქვან! დარდი არ გქონდეს ამ სამი სიტყვის, კოჭით-ყელამდეც,რომ შეიმოსო ხალხს,რაც სწადია მას მაინც იტყვის

მკურნალი ცრემლები 9თავი

მართალი იყავი.ჯანდაბას ეს გამზადებული რეცეპტები,ჯანდაბას ეს ვიღაცის გამოცდილება,სიყვარული ხომ ავადმყოფობა არაა,რომელსაც რომელიმე კონკრეტული წამლით უმკურნალებ,ვერც დამტკიცებული თეორემა გამომადგება და ვერც წიგნში წაკითხული სიბრძნეები...ეს ცხოვრებაა და

ცხოვრების აპორია

იქნებ სიცოცხლე ღირს იმისათვის?! პატარა ბავშვი გეძახდეს მამას საყვარელ ქალს,რომ ჩააცვამ გულით თეთრი ვარდივით გაფურჩქნულ კაბას ...

ანნა (თავი2)

დედამ შეხედა ხველისგან ძლივს უთხრა კარგი ანნა წავიდეთ ხვალ ექიმთან და საწოლში ჩაწვა ანნა მივიდა შუბლზე ხელი დადო და შეშინებული ხმით თქვა სიცხე გქვს, ხო ანნა მომეცი წამალიი დავდლევ და გამივლის

ალბათ არსებობს ბედნიერება... (1)

საღამომშვიდობისა, პირველად ვწერ ისტორიას... მაინტერესებს თქვენი აზრი ვიცი ბევრი შეცდომა მაქვს დ მირჩიეთ თუნდაც ეს კრიტიკა იყო... ღირს გაგრძლება?