თამაში წესებით -2-

სალონში ისე დაცხა, რომ მინდოდა ფანჯრიდან თავი მთლიანად ქარს გამეტანა, იქნებ როგორმე ეს სიმხურვალე ნოემბრის სიცივეს ჩაეკლა. ხმა აღარ ამომიღია, ვუყურებდი როგორ დაყავდა, ვაკვირდებოდი მის პროფილს, კისერს, დაკუნთულ მხრებს, მანქანის სალონი და ამ მამაკაცის

თამაში წესებით -1-

ოფისის კარს ვაღებ და ხმაურით ავრბივარ კიბეებზე. გზადაგზა მჭიდროდ მომდგარ ლურჯ კაბას ვისწორებ. - ჯანდაბა, ისევ ვაგვიანებ, ამ კვირაში უკვე ზედიზედ სამი დღეა ვაგვიანებ, გამაგდებს, აუცილებლად გამაგდებს სამსახურიდან. ჩანთაში ჩაკარგულ ბეიჯს ძლივს

მე პოეზია არ მინდა მერქვას

მე პოეზია არ მინდა მერქვას ამბიცია მაქვს წერის მაღალი, სანთელი კალამს მადლიერ ერწყმის ვგონებ, მრავლად მაქვს გზები სავალი

ბედისწერის ძალა (11)

იმდენი რამ მაქვს შენთვის მოსაყოლი, რომ არ ვიცი საიდან დავიწყო.- ამოთქვა. – ნუ დმაინტრიგე რა მოხდა? _ ვერც წარმოიდგენ ვის შევხვდი... _ ვის? _ იაგოს...

სახლი მთაში (თავი 5)

- უკაცრავად? - მობრუნდა მარიამი - რაღაც ვერ გავიგე. ანუ ჩემს სახლში მოდიხართ, მე მაიგნორებთ და ჩემს ქმარს ეკითხებით ბევრის უფლებას აძლევს თუ არა თავს?! არა! არ აძლევს! და კი, სახლის თქვენი ნახევარი ჩვენ ვიყიდეთ. ქმარიო?! ანდრეას იდილიას ოჯახურ

დრო

მამა ჩვენი ახალი მეზობელი რატომ გწერს?- ძალიან მშვიდად ვკითხე უკვე მთვრალ მამაჩემს. უხერხულად გაიცინა მღელვარების გადასაფარად- მე-მე არაფერი რაღაცაში სჭირდებოდა დახმარება დაა- ენას ძლივს იბრუნებდა რომ რამდენიმე სიტყვა მაინც ეთქვა.

სახლი მთაში (თავი 4)

ესღა აკლდა, კიდევ ერთი დაუპატიჟებელი სტუმარი. მარიამის ყურადღებაც ამ სედანმა მიიპყრო. ერთ წამით გაშეშდა, შემდეგ ისევ სიბრაზის ცეცხლმა დაუარა, ქვას დასწვდა და ის იყო მანქანისთვის უნდა ესროლა, ისევ ანდრეამ გაუკავა ხელები. - ვინ არიან? - ვისგანაც

ჩემი ბრალია (6)

ამ წამსაც არ შეეძლო იოანეს არ ეფიქრა ქალის განცდებზე, მოძრაობა გაანელა , ხელებით ზეწარს დაეყრდნო და ანას მზერა გაუსწორა -უხეში ვარ ? ანას თვალებისკენ დაიხარა და რამდენჯერმე აკოცა ცრემლები რომ მოეწმინდა, გოგონამ თავი გააქნია და უფრო მიეკრო სხეულით

იბრძოლე ან მოკვდი (III თავი)

- სულ ნუ გადაირევი ვალჰელსინგ. - მის ანთებულ ემოციებს წყალს ვასხამ. - დღეს ჯობია შინ დამაბრუნო..

***

დროს ვიმსხვრევ თითებში, როგორც წვრილ ლოლოებს ზამთარში ვამსხვრევდი.