...

ჩემი ნახატი , სხვა ნივთებთან ერთად ოთახში დავტოვე, არ ვიცი რა ბედი ეწეოდა, მაგრამ არ მინდოდა უკვალოდ გამქრალიყო. წელიწადი და სამ თვე ნახევარი ვცდილობდი შემესრულებინა საბოლოო ხაზი, თუმცა არც ვიცი საბოლოო ხაზი როდის დგება.

*ნატალი* [სრულად]

-გთხოვ კიდევ ერთხელ მომიყევი რა თქვენი ამბავი. -კარგი რა ანანო მერამდენედ მაყოლებ. -არ აქვს მნიშვნელობა რამდენჯერაც არ უნდა მოვისმინო მისით სულ ვიხიბლები. -კარგი!!!

მომენდე (დასასრული)

თბილისი -პარიზი ამოვიკითხე და თვალებიდან უამრავმა ცრემლმა იწყეს დენა,მე და თიკას ოცნება იყო ერთად გვენახა პარიზი -არ მჯერა როგორ მოახერხე ვკივი თან თიკას ვეხუტები -ახალ წელს ოცნებები ხდებაო არ გაგიგია გოიმო? -გადარეული ხარ ,მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ

ერთი ღამის შემდეგ (II)

ელიზაბედი თავის სიჯიუტეს არ თმობდა და ცდილობს მიიღოს ის რაც უნდა ყველანაირ ფასად. ამის გამო საავაფმყოფოში აღმოჩნდება ძლიერი ინტოქსიკაციით და ექიმები მის გადარჩენას ცდილობენ.

წაუშლელი სიტყვები, ნარცისები და რქა

აი, ისევ მოვუბრუნდი ამ ნაწერს. არ მომწონს, მაგრამ წასაშლელად მენანება. მე საერთოდ არაფერს ვშლი. სიყვარულიც არ იშლება ფანქრით მიჯღაბილი ნაწერივით. ფურცელი ვარ, სუფთა და ცარიელი, და ზედ მეწერება უპასუხო სიყვარულის მხოლოდ ეპილოგი.

***

უკუნით სიბნელეს მხოლოდ ერთი სანთელიღა ანათებდა, რომლის სინათლეც ოთახის კუთხეებამდეც კი არ აღწევდა, ორიოდე ნაბიჯში, საწოლზე ორი ახალგაზრდა იყო, რომლებიც ერთმანეთს ეფერებოდნენ, ბიჭი ზურგით იწვა, საწოლის შუაგულში, გოგო კი მას ზემოდან გადაკვროდა, და მის

აღსარება

"ახლა ყველაზე ცივი ზამთარი დაგვატყდა თავს, რომელიც დაუპატიჟებლად ეწვევა შენს ოთახს და ფანჯრის რაფებთან მყოფი ნაპრალებდან ყოფს თავს... ამ ყოველივეს სულიერი ავდარიც ერთვის, რომელიც ისე გახმობს, როგორც ეს მცხუნვარე მზეს შეუძლია..."

პატარა გოგონა ზღვის პირას ( მეჩვიდმეტე თავი) დ ა ს ა ს რ უ ლ ი

გვერდით დაგდებულ, ქვიშაში ამოსვრილ ნახევრად გახსნილ ჩანთას გახედა,რომლიდანაც ვერცხლისფერი რევოლვერის ლულა მოჩანდა. თავში ცუდი აზრები უტრიალებდა,ბოთლში დარჩენილი

კომპასი

მე ვზივარ აქ... აღმოსავლეთით კაცი კვდება... დასავლეთით წარღვნის სცენა იხატება... ჩრდილოეთით ციდან ღმერთი იყურება... სამხრეთით კი მე ვზივარ...

ევა - თავი 2

ნეონის ლურჯ შუქზე ევდაკიას თმა გრძნეულივით ანათებდა. ყვავილების გარემოცვაში მდგარ, ამ ხორბლიფერ ღვთაებას კოსმოსში გაჰყავდა კონსტანტინეს გონება.