როგორც

სიცოცხლე სიკვდილს უსწრებს როგორც კვირტები ნაყოფს როგორც ქუხილი წვიმას ღრუბლის კალთებში ნამყოფს.

ეგოისტია ადამიანი

უპირობოდ არავის არაფერი გვაკავშირებს... ეგოისტია ადამიანი ..სხვისი სიყვარულითაც კი საკუთარ თავზე ზრუნავს... იდეებს პროცესად განვსაზღვრავთ, ერთმანეთს წიგნებივით ვანაწილებთ თაროებზე...

ლურჯი ალუბლები

თბილისი,მომენტალურად წითლად იღებება,ლურჯებში ჩაცმული გოგონა, ნელი ნაბიჯებით მიდის და გარემოს ათვალიერებს,გრძნობს წითელ წვეთებს,რომლებიც დამნშავის ტკივილთან ასოცირდება.მარჯვნივ ბიჭს ამჩნევს,აჩქარებული ნაბიჯებით,მგონი ეშინია,რადგან თვალები

აპრილის დაბადება დეკემბერიში -თავი 8-

კარი შეხსნა და სახლში შევიდა, იმის გათვალისწინებით, რომ სახლში თინა იყო ზედმეტი სიჩუმე დახვდა. კარი გადაკეტა, ფეხზე გაიხადა და გაკვირვებული მისაღებისაკენ გავიდა. არც ტელევიზორის ხმა, არც კარაოკე და მომყვირალი ქალის ხმა, რომელიც გაფიქრებინებდათ

ლაღიძე!მომაჯადოე! (მეორე თავი)

აქ ვერ გავჩერდები არ შემილია -როდისღაც უნდა დაივიწყო -არ შემილია ვიცი გამახსენებს ... ამ დროს დემეტრე მოგვიახლოვდა შემატყო ხასიათზე არვიყავი თუმცა ეს ყველაზე "ლაითად" ნათქვამი იყო -რაგჭირს მარიამ? -არაფერი თავი მტკივა -ვითომ? -მგონი ჯობს შევიდე

ღმერთო, იწვიმოს!

ღმერთო, იწვიმოს, აღარ მინდა თვალზე სიმშრალე, შტორმად ავარდეს ზღვა-გრიგალი, ოხრავდეს ქარი, ოხ, რამდენ ცოდვას ვივიწყებ და რამდენს ვიბრალებ...

მოწამლული და დამკვირვებელი

მიდის ცნობისმოყვარეობითა და წყენით შეზავებული კაცი. მხატვარი მშვიდად ადევნებს თვალს. აკვირდება. იცის, რამხელა სევდას დაატარებს ეს კაცი, რამხელა სიმძიმეს გრძნობს, როგორი მტკივნეული ბრძოლა გაუმართავს საკუთარ თავთან, რომ ოდნავი სიმსუბუქე მაინც იგრძნოს.

წვიმების ომი თავი_1

სუსხიანი დილაა,სწორედ ისეთი როგორიც თებერვალს შეეფერება, ციდან თოვლის ფიფქები მოფრინავენ,ჰაეროვნად,ნაზად,მერე მიწაზე ეშვებიან და ისე ქრებიან რომ თვალის დახამხამებასაც ვერ ასწრებს ადამიანი. უცნაური შეგრძნება მაქვს დილიდან,თითქოს სამყაროში არსებული

იისფერია შემოღამება

იისფერია შემოღამება და თრთის წყვდიადი ნაფერადები. სადღაც ეული ტოკავს ამება დნება ყინული ყინულს ნადები.

თავდავიწყებით შემიყვარდი (თავი 14)

თუ შეიძლება დაგვტოვეთ. - ამბობს ქალი მკაცრი ინტონაციით ისე, რომ ზედაც არ მიყურებს. მისი ხმა ბრძანებას უფრო ჰგავს ვიდრე თხოვნას. თავიდან ბრაზი მეუფლება და ადგილზე ვიყინები. შემდეგ თავს ვთოკავ და სწრაფად გამოვდივარ ნიკას კაბინეტიდან.