არა ძვირფასო! თვითმკვლელი არ ვარ...

დამჩემდა რაღაც ფობია, შიში... უკვე ვეჩვევი ნელ-ნელა ოხვრას... აპათიაა... სიშეშლილე გრძნობების ალბათ...

აღსარება

როცა ჩამოჰკრავენ ზარებს სამრეკლოში, როცა მტყუან-მართალს ცაში გამირკვევენ, როცა წამიყვანენ ღმერთთან ანგელოზნი და ჩემს ლექსთა კრებულს ბრალად წარმიდგენენ,

ისევ ბრუნდები (სრულად)

ნიღაბს იხსნი და ჩემ წინ ჩერდები, ფიქრობ, ამ გზებზე დღემდე გელიან, მაგრამ წარსული გრძნობის ჩრდილები შენს ლამაზ სიტყვებს აღარ ელიან, რადგანაც ერთხელ სინდისაყრილი არ გასწორდება ძველი ქცევები და მე აღარ ვარ შენი აჩრდილი, აღარ მაწუხებს ურჩი ჩვევები,

ჩემი ტკივილი

ღამის სუჩუმეს მთვარეს ვაბრალებ, მუსიკას ისევ მთები ჩამძახის. მთვარე გახდება ჩემი ტკივილი, ვითა ალერდი - ღამის სიჩუმე.

ფიქრები

ჯანდაბაშიც წასულან ფულიანი ადამიანები, როცა მათი სული კაპიკიც არ ღირს. ჭირსაც წაუღია ლამაზი სხეულები, როცა მათ სულში სიმახინჯე მეფობს.

ტერენტი გრანელი - მემენტო მორი...

ნელა გადის დღეები და ძნელია გარჩევა, მე, ძვირფასო, ვერ მოვალ, გზა შენამდე შორია. ჩემი გვარი: გრანელი - პოეზიას დარჩება, ჩემი გული და სისხლი - ეს ~Memento mori~-ა.

დანიელს

უშენოდ ახლა საშინლად რთულია, დღეები ფუჭად და შავ-თეთრად გავლიე, ვერაფერს გიყვები, საოცრად ჩუმი ვარ... და მაინც ... რამდენჯერ მოგიკვდე, დანიელ?

ჩემს ბოლო სიყვარულს

სიყვარული გაგიმჟღავნე ანნა შენთვის მოვკვდი მე ამ ლექსიანა არ იცი რომ შენით დავდნი განა? არ მინახავს არვინ შენისთანა

დედა #2

დედის ხმაზე უფრო ტკბილი, ხმა არც მწამს, არც მეგულება; დედის გულზე უფრო ცხელი, გული არსად მეგულება;

უმისამართო ლექსი

რაღაც საუცხოოდ, ჩუმად მიილტვიან ლურჯ ფერ ველ-მინდვრებზე ღრუბლის ნაჩრდილები, მსგავსად ამ ჩრდილების, თვალწინ დამირბიან ქარზე წამოშლილი თმების აჩრდილები...