თანამედროვე.

13 წლის ნაშები გუ'ლ'აობენ თბილისში არიან დეპრესიაში იხრჩობიან ტირილში გააწვალა ცხოვრებამ და არიციან რა ქნან დედის თავს იგინებიან ოუ მაზაფაქა სურათებში იჩითება გეგონება ტრაწი აქვს მოდი და შეხედე ერთი 12 წლის ლაწირაკს ადრე გოგოს ამშვენებდა ქვაბები და

****

ეს გრძნობები სულ სხვადასხვანაირია ხან თბილია ხან ყინვისგან აგატირებს ეს ფიქრებიც სულ სხვადასხვანაირია ჩემი ჩვენი ან არცერთის საბოლოოდ

არა ძვირფასო! თვითმკვლელი არ ვარ...

დამჩემდა რაღაც ფობია, შიში... უკვე ვეჩვევი ნელ-ნელა ოხვრას... აპათიაა... სიშეშლილე გრძნობების ალბათ...

აღსარება

როცა ჩამოჰკრავენ ზარებს სამრეკლოში, როცა მტყუან-მართალს ცაში გამირკვევენ, როცა წამიყვანენ ღმერთთან ანგელოზნი და ჩემს ლექსთა კრებულს ბრალად წარმიდგენენ,

ისევ ბრუნდები (სრულად)

ნიღაბს იხსნი და ჩემ წინ ჩერდები, ფიქრობ, ამ გზებზე დღემდე გელიან, მაგრამ წარსული გრძნობის ჩრდილები შენს ლამაზ სიტყვებს აღარ ელიან, რადგანაც ერთხელ სინდისაყრილი არ გასწორდება ძველი ქცევები და მე აღარ ვარ შენი აჩრდილი, აღარ მაწუხებს ურჩი ჩვევები,

ჩემი ტკივილი

ღამის სუჩუმეს მთვარეს ვაბრალებ, მუსიკას ისევ მთები ჩამძახის. მთვარე გახდება ჩემი ტკივილი, ვითა ალერდი - ღამის სიჩუმე.

ფიქრები

ჯანდაბაშიც წასულან ფულიანი ადამიანები, როცა მათი სული კაპიკიც არ ღირს. ჭირსაც წაუღია ლამაზი სხეულები, როცა მათ სულში სიმახინჯე მეფობს.

ტერენტი გრანელი - მემენტო მორი...

ნელა გადის დღეები და ძნელია გარჩევა, მე, ძვირფასო, ვერ მოვალ, გზა შენამდე შორია. ჩემი გვარი: გრანელი - პოეზიას დარჩება, ჩემი გული და სისხლი - ეს ~Memento mori~-ა.

დანიელს

უშენოდ ახლა საშინლად რთულია, დღეები ფუჭად და შავ-თეთრად გავლიე, ვერაფერს გიყვები, საოცრად ჩუმი ვარ... და მაინც ... რამდენჯერ მოგიკვდე, დანიელ?

ჩემს ბოლო სიყვარულს

სიყვარული გაგიმჟღავნე ანნა შენთვის მოვკვდი მე ამ ლექსიანა არ იცი რომ შენით დავდნი განა? არ მინახავს არვინ შენისთანა