ამდენს რომ ვბედავ...

უცნაურია მეც კი მიკვირს, ამდენს რომ ვბედავ... ჩემს ჩრდილზე მეტად ეს დუმილი სხვამ ვერ გაიგო... სილაღის ნაცვლად სევდისფერი თვალებიც ქრება... ბედნიერება,დარდის ქარმა სადღაც წაიღო...

ნელთბილი სიყვარული

ამ სექტემბრის პირზე აღარ არის ქარი ცაზე შერჩენილი ღრუბელია თითო მე ყველაზე მეტად მიყვარხარ და ვსიო შენ ყველაზე მეტად მე გიყვარვარ ვითომ

ყველაფერი დამთავრდა

ის უგუნური წავიდა და მორიგ ბიჭთან ავიდა მე კი აქ დავრჩი ამაყად მხოლოდ სიმართლის დარაჯად

ჩემო ტიციან ...

ვერ ჩაქრა სულში ალავერდის წმინდა სანთელი, რამდენი თემა დაგვიტოვე ლექსად ტიციან. დღემდე ელვარებს ჩვენს ზეცაზე შენი სახელი (მაგრამ მრავალმა ვინ იყავი კვლავ არ იციან).

მე და შენი სექტემბერი

შემოდგომის ფოთოლცვენა ჩუმად იწყებს ქარვის ცეკვას და სექტემბის მზის სხივები სიყვარულით გემსგავსება, ლურჯად ნახატ სილამაზეს ზეცა ისე მოუხიბლავს, თეთრ რღუბლებში ჩიტის ფრენაც ზეთის ტილოს ემსგავსება.

ქალი

შენი თვალების გამო , ყველაფერს დავთმობ კარგო შენი ტუჩების გამო, სიცოცხლეს დავთმობ კარგო იცი რა ლამაზი ხარ ? როცა ჩუმად დადიხარ იცი შენი ბრალია როცა მე მიხარია

სიშვიდისფერი

სადაც ტკივილი სადაც ნისლია, სადაც ცრემლები ტალღად ქცეულა იქ უშენობას ვერ მივეჩვევი, რადგან მწარეა სულის წვალება. მე ისე მტკივა მარცხენა მხარეს და ისე გელი ისე გენდობი, მარტო სულ ჩემი მგონიხარ კარგო ცრემლებით ვძღები შესაბრალებად... მე აღარ გეძებ და

* * *

ლამაზი სიზმრები, ლამაზი სიზმრები, მიყვება ქუჩებს, ფიქრებით სავსეს. ლამაზი ჰანგები, ლამაზი ჰანგები, აღარ გაისმის მდუმარე ღამეს. შენი ალერსი, შენი ალერსი, ცრემლებით მიმზერ, ზღვისფერ თვალებს. მე შენ მიყვარდი, მე შენ მიყვარდი, ახლა ანაზდად ვუმზერ

პატიმრის წერილი

გისოსებს იქით ხარ, უდროოდ შორია... მე დავრჩი უშენოდ ცარიელ სივრცეში, პატიმრის საკანში მუდმივად თოვლია, გულშიც კი ზამთრდება თაკარა სიცხეში.

ქალი

შენ არ ხარ ევა მაგრამ ხარ ქალი თუმცა ჩემ თვალში ეგეც ნაკლია