დრო

უკვალოდ მიდის დროიის დინება,უჩინარდება ჰორიზონტს მიღმა,და ტოვებს მხოლოდ წარსულის ნაშთებს,რის დავიწყებაც ვერ შესძლო ფიქრმა...დროის დინებას ვებრძვით, სულ ვებრძვით...რაა შედეგი? - კვლავ გულისტკენა;არ დანებდები? - გამეორდება;

პოეზია

ჯერ თვალები გქონდა ისე საოცარი ვიდრე იმ დღეს ზეცა იყო და ზღვა, მერე მკერდი მოღეღილი, სალოცავი, უკეთესი რა ინატროს კაცმა. შეღამებულს მოკლე აღმართს ამოჰყევი, მთელ ქუჩას ხომ შენი სურდა ნახვა, ისე მწუხრის რიჟრაჟივით აირეკლე, მე მეგონა, მზე ამოდის ახლა.

***

გემში ჩავჯდები ზღვის ტალღებს გავყვები, ცხოვრების შემყურე ტეკილით დავთვრები ნარკოტიკებით ფილტვებსაც ვაფუჭებ მე ამ სამყაროს კუშებსაც ვაუქმებ...

ეჭვიანობა

ეჭვიც არ უნდა .. უკვე გელი სამი საათი თვალებს ვხუჭავ და ჩემს თვალებში შენი ხატულობს...მაგ მწვანე თვალებს ვეკითხები , ნეტავ სად არის....და წამი გულის პულსთან ერთად უფრო მატულობს...საათს ვუყყრებ ... მერე ვამბობ დარდს არ შევიმჩნევ....

4you

თვალები მისი მნუსხავენ და სულს მიძაბავენ,და თმების სურნელს მღელვარება გულში შემოაქვს.თვით ანგელოზნიც კი ამ ქალის ღიმილს ბაძავენ,მის ლამაზ ტუჩებს აკრძალული ხილის გემო აქვს! თითები მისი...მათი ქება როგორ გავბედო?!თუნდ ერთხელ,

ჩვენ ვერ "ვძღებით" მუდამ მეტი გვინდა ...

მთვარის საბნად იკრიბება ვარსკვლავები, ლოთმა მთვარემ სიცივე არ ნახოს. დაღლილი და მთელი ღამე განათევი, შეციებულს ვარსკვლავები ათბობს.

***

ამ ქუჩის ბოლოს ჩანდა ნათება, მოკვდავთ სამყაროს ბნელეთი დაეცა, სიმარტოვეში სიჩუმე გამეფდა შენს მოლოდინში დავინჩი დაბერდა მოცარტის ფიქრებში მუსიკა აჟღერდა და ამ ლოდინში უფალი დანებდა, ეშმაკი სამყაროს ცოდვებში ამხელდა და შავი გველი მიწაში ჩაეფლა

ქუჩაში წვიმდა

ისევ ღამეა ბინდით მოცული, მე კვლავ ქუჩებში დავიარები, ქარი მძვინვარებს, ვუყურებ ზეცას, მთვარეც დამყურებს ნამტირალევი.

დრო განა კურნავს? - უბრალოდ გვაჩვევს!

გიო: გთხოვ ნუ იქნები უკან მხედველი, რა მოხდა თუკი გადაგიარეს. არაფერია შეუძლებელი, დრო მართლა კურნავს ჩვენში იარებს. პოეტესა: დრო განა კურნავს? - უბრალოდ გვაჩვევს, გვაჩვევს ცხოვრების უკუღმართ წესებს. ხვალ თუ დარია ნუ გაიხარებ, რადგან დღეს მაინც

ღმერთთან გიჩივლებ!

მინდოდა მეთქვა ფერები, რომ შემატე ყოფას და ბუნდოვანი ოცნებები ნათლად მიქციე. აზრი აღარ აქვს ჩემო კარგო უშენოდ ყოფნას, თუნდაც ადექი და ცოდვილი ღმერთთან მიჩვლე.