და მაინც ცამეტი თარსია?!

მოვბრუნდი... არ ვითვლი ნაბიჯებს, ზურგს გაქცევ და უკან მივრბივარ, "სამიც და..." გაჰყვირის გონება, მისთვის კი ეს სამიც დიდია. რამდენი ნაბიჯი გვაშორებს? სულ სამი დათვალა გონებამ,

ეჭვიანობა ვნებაზე

დავტოვებ მიწას, ცის კიდურზე ვიპოვი ბინას, წვიმის წყალს დავლევ, ღრუბელს შევჭამ, მაგრამ რა ვუყო?! მე შენს გამო სამყარო მინდა...

წმინდაო მარიამ..

წმინდაო მარიამ, შენ შეისმინე, ვედრება ერთი, უბრალო ქალის.. ვიცი ცხოვრება ულმობელია, მაგრამ რა მმართებს ამდენი ვალი?.. შენ გადმომხედე და მომიტევე, თუკი რაიმე მიმიძღვის ბრალი..

ეს სიყვარული? იმსახურებს მარადისობდეს

ისევ გაწვიმდა ეს შხაპუნიც ტკივილს მიმწვავებს გონება ურჩობს დაუდგრომლად შენსკენ მოილტვის სული საამოდ აღუღუნდა ძლივსღა ვიკავებ გული სატრფოსკენ მოიჩქარის ვეღარ მოიცდის.

იდღეგრძელე საქართველო

სულ ორი სიტყვით მინდა გიამბოთ რაც რამ გადახდა სამშობლოს ჩვენსას ქართველი ერი მუდამ ბრძოლაში მტერს ამარცხებდა და მათ არბევდა დედამ შვილები გაზარდა ბევრიმერე სუყველა ომში გაუშვა ახლაც საბრალო ქართველი ერი ბრძოლას და გლოვას ვერ გადაურჩა მეომრები

***

გთხოვთ შემიფასოთ ლექსი ნამდვილად არ ვიცი რითი დავიწყო, რა გითხრა, რისთვის, რით გაგახარო?! მაგრამ ის მინდა ღიმილით დაიწყო, მინდა, მხოლოდ რომ ეს შენ გახარო. მინდა ღიმილი გულწრფელი გულით, ნაზი იების კონას რომ წააგავს, მინდა, ნათქვამი სიტყვები სულით,

სიცოცხლის ცხოვრებით დამსკდარი უდაბნო

ცხოვრება არ მსურდა და მაინც აღსრულდა,მოვედი, ძვირფასო, ქვეყნიდან შორეულ,ჩვენი რომანი რომ მუქ დრამად დასრულდა,ეს ხომ შენც გაცნობეს, სულო, ცრემლმორეულს,მინდა რომ იცოდე, მე უნდა წავიდე,სად წავალ გადაწყვეტს ამასაც საღამო,

ისევ წამოდგება ჩემი საქართველო

ისევ გაბრწყინდება ჩემი საქართველო, ისევ ფრთებს შეისხავს, ისევ გაფრინდება. ის ხომ ქვეყანაა მუდამ სასახელო, ის კვლავ წამოდგება, ის არ დაკნინდება. იგი წილხვედრია ღვთისა დედისა და მას იცავენ ქვეყნის შვილები, იგი დაცულია მაღალ ღმერთისგან და ვერ

შანსი რომ მომეცეს...

და დღეს ისე მინდა ცოტა გესაუბროთ,მჯერა არ ჩამითვლით ზედმეტ სითამამედ.იცით? რომ შემეძლოს ლექსებს მოგიძღვნიდით,მაგრამ თქვენ უფალო ჩემს ლექსს ვერ გაკადრებთ.შანსი, რომ მომეცეს თქვენი ერთხელ ხილვის,თხოვნით არას არ გთხოვთ

ის რაც იყო, დრომ წაიღო...

ის რაც იყო, დრომ წაიღო.. შენ აღარ ხარ უკვე ჩემი.. მაგრამ რაც არ უნდა იყოს, მე შენ მუდამ მეყვარები!.. დრომ წაიღო სიხარულიც, მე რომ მაბედნიერებდა.. ჩემი სიხარულის მიზეზს, მხოლოდ შენი ღიმილი ერქვა.. შენი ჩემდამი სიყვარულიც, არ ყოფილა ჭეშმარიტი..