მიყვარხარ ისე

მიყვარხარ ისე, როგორც არასდროს, აღარ დავიწყებ თავის მართლებას, შენმა ღიმილმა აღარ განავრცოს, რაც მე მეგონა, ის რომ მართლდება მიყვარხარ ჩემთვის, გადარეულად, და ზუსტად ვიცი ვერ შეგელევი,

თეთრი შროშნებით...

ვინა ხარ, მითხარ, აღარ მეცნობი, ჩემთან მოსულო ღამის ზმანებად, ვეღარ აღსდგება უკვე შეცნობით, ათცამეტ დასად ვინაც დაება. არ მინდა ყოფნა ბატონკაცური, არ მინდა კოცნა, არ გამეორდე, მზერა თავხედი და დიაცური, არ მინდა, დაე, არ განმეორდეს.

და თითქოს

სამყარო ბრწყინავს უცხო ფერებში, სიწმინდე გულში ჭრილობებს ტოვებს და თითქოს ქრება სიტყვა ბგერებში და თითქოს წამი შემორჩა გრძნობებს! თანდათან უფრო მორჩილი ვხდებით (რა შეიცვლება სიტყვებით ან ვინ) და თითქოს ისევ უაზროდ ვკვდებით და თითქოს აღარც გვიხსენებს

მე და შენ რომ დავშორდეთ...

მე და შენ რომ დავშორდეთ რას იფიქრებს წვიმა იფიქრებს რომ დაგვაშორა ალბათ ქარმა ცივმა მე და შენ რომ დავშორდეთ რას იფიქრებს ქარი იფიქრებს რომ დაშორების მიზეზია ქალი მე და შენ რომ დავშორდეთ რას იფიქრებს ვარსკვლავი იფიქრებს რომ ტყუილია ჩვენი ჩხუბის

* * *

მინდა რომ წვიმდეს ჩემი ხელით გაჭმევდე ნაყინს, წვიმდეს ისე რომ სულს ატანდეს შენი შეხება მინდა რომ ღამე მოვიპარო შენი გულისთვის ღამის ალერსში გავაჩერო მე გათენება

******

მოვიკრებ ფიქრებს ქარში აჩეჩილს, როგორ მსურს ე მაგ თმების მოქაჩვა, რომ წარმოგიდგენ დალალგაჩეჩილს, ეს ნოსტალგიაც მოდგა.. მომაწვა... ლექსი გთხოვე და არ დამიწერე, მე კი სტროფები არ მენანება, რომ დაგენანა არ დავიჯერე, მოგელანდები ღამის ზმანებად! პირობას

გალაკტიონ ტაბიძე - თოვლი

მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის ქალწულებივით ხიდიდან ფენა: მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის და სიყვარულის ასე მოთმენა ძვირფასო! სული მევსება თოვლით: დღეები რბიან და მე ვბერდები! ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ უდაბნო ლურჯად

ლაზარე

ასეა, ყველა თავისას მწამებს, ისევ შიგნიდან ჩაკეტეს კარი... შენი თმებიდან მოვიდა ღამე და... სველ მინაზე წაიქცა ქარი. ცაო, რამხელა ტკივილებს იტევ, მიწა მესიზმრა წუხელის ძილში... როგორც ლაზარეს,

აი, დღესაც აწკაპუნდა წვიმა !

ისევ სევდა შემომაწვა - მარდი, უკითხავად ამოგხედე მაღლა, რადგან ზეცამ მოიშორა დარდი, ვიცი, კარგო, შენ ტიროდი ახლა! და თუ ზეცამ გადმოყარა ცრემლი, ავტირდები, არ დამზოგავს ტანჯვა, რადგან ისევ ჩამოინგრა გრდემლი... საჭიროა ძველებურად გარჯა!

შენს ბავშვურ გზავნილს...

ჭაღარა უშბა, ხელებაბყრობით, თითქოს, ზეციდან ელის სასწაულს, დაყუდებულა.. ნათლით დაპყრობილს, სხივი ეცემა მწვანე სასთაულს. არარა სევდა, არარა ფიქრი, არა ჩანს შორს და არც შორიახლოს, შენს კოცნად ციდან მაცვივა ფიფქი, ფარფატებს ნელა, ეცემა ახლოს...