როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს...

როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს სიცოცხლე თითქოს გელევა, როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს ნეტარებები ერევა. როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს, და ზამთარივით თეთრდება, სიცოცხლე გამოგელევა და სიყვარული ბნელდება.

წადი

წადი შორს წადი დამტოვე მარტო ვიტირებ ჩუმად სხვასარ გავანდობ ვიფიქრებ შენზე ეჭვებს დავამხობ ავიღებ ხელში შენ თმებს გაფანტულს ჩაგიკრავ გულში გძნობით ამაოდ გაკოცებ შუბლზე შენს სულს გავათბობ გიმღერებ ჩუმად შენ ყურს გავანდობ

ნურასროს

ნურასდროს წახვალ იქ სადაც ფიქრი არ გიშვებს, ნურასდროს წახვალ იქ სადაც დრო თითქოს აღარ გატარებს, ნურასდროს წახვალ იქ სადაც სიცოცხლე მზის შუქს აბნელებს, ნურასდროს წახვალ იქ სადაც რაღაც სიყვარულს ატყვევებს. ნურასდროს მიხვალ იქ სადაც უიმედობა კვლავ

ჰოდა, გაგიხარდე!!!!!!!! (თ,ჯ) ისევ შენ ჩემო მხატვარო!

რომელი ლექსი ავკრიბო ახლა, რომ წაიკითხო და გაგიხარდეს?! რომელი უფრო ლამაზად დაწერს, რომელი უფრო ლამაზად აგღწერს?! რომელი ლექსი, გაჩუქო ამ დღეს?! რომ წაიკითხო და გაგიხარდეს?!

მას...

თვალებს აყრიან მიწას, სახეს ატყვია სევდა, ხელებს მიწაში ასველებს წვიმა, ღამეს კი მისი სუნი ჭკუიდან რევდა. სხეული მიწაში, ქორფაა კანი, კუბოა ხის, შეკერილია წითელი ბანტით, ცრემლები გალურჯდნენ, თეთრია ტანი, დუმს სახე, კიდობანში წუთებიც დუმდება წამით.

სუიციდამდე შენს თვალებზე დავიწყებ ლოცვას

ყულფმორგებული რომ ვიდგები ჯოჯოხეთის წინ და სუიციდში გამოსავალს ვიპოვი როცა, სანამ გაივლის ჩემი სული ყველა საზვერეს, სუიციდამდე შენს თვალებზე დავიწყებ ლოცვას.

ვარდებს

მე რომ ვტირი, რატომ იწყენ? ხელს რად იშვერ მხოლოდ ჩემსკენ შენც ნუ ტირი თუ გიყვარვარ არ წახვიდე ვიღაც სხვისკენ, სიყვარულის ვარდი იყავ მე შემომხვდი როცა გზაზე მხოლოდ შენ დაგიფიცებ თუ გაგცვალო ვინმე სხვაზე, გულში ვიკლავ ჩემთვის დარდებს არ მოგახვევ მე

პატარა გოგოს მამიკო უყვარს....

არ აპანტურებს მურია ყურებს, არ აფახულებს თოჯინა თვალებს, პატარა გოგო სარკმელს გაჰყურებს: უნდა მოვიდეს მამიკო მალე. მხიარულ ქუჩებს მოწყენით უმზერს, პატარა გული ვერ უძლებს ლოდინს, პაწია ხელებს შემოჰკრავს უცებ:

გალაკტიონ ტაბიძე

რომ ყოფილიყავ ათი წლის წინად,რომ მომვლენოდი ათი წლის წინად,მე მხოლოდ შენ ერთს, შენ დაგსახავდი ოცნების მეფედ, მზიურ გვირგვინად. მაშინ ალერსი ისე მწყუროდა,ისე ველოდი შენს თანაგრძნობას,ეს იყო მაშინ... ეხლა კი ვწყევლიდა ვწყევლი, ვწყევლი,

მარიამი

დღეები ღამეებს ისე მიეწებნენ,ვით მტკვარი, არაგვი და მონასტერი,და ჩემი თვალებიც შენ ისე გეძებენ,ვით წყაროს ანკარას – მგზავრი მონაბერი.შენი სიყვარული თითქოს მდინარეა,ხან უხვი, ხანაც – სისხლივით მჩქეფარე.შენს სილამაზესთან სხვები ვინ არიან?!სულს