ისევ შემიპყრო შენმა თვალებმა...

ისევ შემიოყრო შენმა თვალებმა, ისევ წამართვა უნარი ცრემლის. ისევ ჩამყლაპა შენმა თვალებმა და უმოწყალოდ ჩამძირა მასში.

სხვა ველი

ქარში და ავდარში შენამდე მოვედი, ცვრიანი ველების ყვავილთა ქიმებით, სხვა, შორეული გრძნობების პოეტი, დაკარგულ მდელოთა ნამით და წვიმებით,

უსასრულობის პიკი(მარის M.V.)

შენს სილამაზეს მინდა მივუძღვნა ყველა ბგერა, შენს გარდა ამ კალამმა, სხვაზე კვლავ ვერ დაწერა. დღეს ჩემს ლექსებში არვინ არ არის შენზე დიდი, შენზე წერისთვის მხოლოდ, მე თავსაც კი გავყიდი. შენს სილამაზეს მინდა მივუძღვნა მე მზის მზერა, ქარის სიტყვა ამ მზემ

მთვარიან ღამეს

რაღა სჯობია მთვარიან ღამეს, მთვარეს რომ უსმენ ისიც რომ გისმენს, რამე სჯობია მთვარიან ღამეს? უტიფრად რომ დგას, ჩვენ რომ შეგვცქერის.

შენი პირველი ხილვა(მარის❤️ M.V.)

დიდი ხანი ვიყავი დაკარგული.დეპრესია,გაურკვევლობა,ბრაზი და კიდევ ვინ იცის რამდენი რამე მაწუხებდა.მთავარი კი ის იყო,რომ გარკვეული დროის განმავლობაში აღარც ვწერდი. მოკლედ დაგიბრუნდით აწ უკვე აბიტურიენტი,ახალი მუზით და ახალი იდეებით.სულ პირველად რომ

მე შენს თვალებში

მე შენს თვალებში, სულთქმავ ჩემო, დავანთებ სანთელს, და შენს ღიმილში სამადლობელ აღვავლენ ლოცვას, ჩემო მზისფერო ქალავ, ჩემს სულს რომ აფენ ნათელს, საღვთო ბილიკზე მომაბრუნე, შემომხვდი როცა..

დამელოდე

ზოგჯერ მინდა ვიყო ელვა. ჭექა-ქუხილი და სეტყვა. ღამე არის მთვარიანი, გელოდები ხანი არის.

ღამის კვალი

საოცრებაა, როდესაც შუა ღამით ენერგიით ივსები, როდესაც მთვარე ამოდის ამოდის შენი ფიქრები, ფიქრები რომელზედაც დღისით არასოდეს იფიქრებდი.

შემოდგომაა

შემოდგომაა, ...ჩემი თვე და ჩემი მთაწმინდა. ცა ნისლისფერად იღებება წვიმისფერ ნისლი- ახურავს ქალაქს და უეცრად ისე გაწვიმდა ქოლგას ვაფარებ თავზე, ...ჩემი გრძნობების წისქვილს

სამშობლოსგან შორს

ემიგრანტები სამშობლოს გასცდნენ და წაიყოლეს დიდი დარდები , მათი შრომისგან ხელები დაჭკნენ ისევე როგორც ზამთარში ვარდები