დიდება უფალს.

დავსხდეთ გვერდიგვერდ ვისიყვარულოთ, არაფერს გვარგებს გადაკიდება ჩვენ გაგვიმარჯოს, ქვეყნად კი იყოს მარადიული, უფლის დიდება.

Zero

მას მერე, რაც ჩემგან გაქრი, გულში გრძნობა გახდა zero. გულში ალმა თქვა: "მე ჩავქრი, აღარასდროს ამამღერო". მას მერე, რაც კვლავ გაუყვა ჩემი ალი მთას და მდელოს, გრძნობას მან დანა გაუსვა, გაუტოლა კვლავაც zero-ს. რომანტიკოსს გამინათა სხვა გზა, დრო და სულ

სიზმარი

“მე მეშინია სიცოცხლევ შენი, ვერ მიპოვია მე თავი ჩემი და მირჩევნია ცხოვრებას ნაძრახს, ასე წავიდე ყოვლის უნახავ”

დაცინვა

თუ თვლი დაცინვა გააშკარავებს კაცად გხდის და მით უფრო ხალისობ აჰა დამცინე!!!

ვიღაც - ერკე მიდასი

ცოცხლები ყრიან საფლავზე მთებად, ნეტავ იპოვეს სიგიჟე შვებად?

ერკე მიდასი - მგონი ზიზღს ვიწვევ

მე იმ სტროფებს ვერ გაჩუქებთ ალბათ ყორღანებიდან მაგრამ ვეცდები რომ დავბრუნდე ყოველ ჯერზე, მომავლებიდან და დაგიტოვოთ, შთამომავლობა პურის, კარაქის და ის შხეფები, განუსაზღვრელი ძალა არაგვის. მე გადავავსებ, შთამომავლობას ყველაფრის მარად წაიკითხეთ და

ეს ულმობელი სოფელი

ცხოვრება მიდის ჩურჩულით მიდის არავის ტოვებს.

***

შენს თვალებში ვიკარგები, როგორც მთვრალი მის აზრებში, შენი ხილვა ძალას მმატებს და შეგრძნებებს წარმტაცებს. მინდა მუდამ შენ გიცქერდე მაგ თვალებში რომ ვცურავდე, ეგ ტუჩები ალუბალს გავს, ლამაზია, თუმცა მწარე. ლერწამივით სხეული გაქვს ღიმილი კი სიყვარულს

სველი თითებით

სველი თითებით შევეხე კალამს სველი თითებით,სველი თითებით ვუკვირდებოდი მე ლექსის ძალას ჩემი ფიქრებით, ჩემი ფიქრებით.

მეორე მეს

წავიდეთ, გავგიჟდეთ და შენსკენ გავწიოთ. გვერდით არ დამიჯდეთ, ეს სხვა მე გავხიოთ. წავიდეთ და გავქრეთ, შევცვალოთ ეს მიწა. სხვებს არ უნდა ვგავდეთ, მემ რაღაც შემფიცა. წავიდეთ და შევსვათ კვლავ ჭიქა ეს ღვინო. სიკვდილი ჩვენ შევთქვათ, რომ აღარ მეწყინო.