აბა, დამეხმარე! მთელი გულით გელოდები!

მოკლედ, 21 წლის ვარ. და მგონი, აღარ ვარ პატარა...ჩემი აზრით, ერთი ჩვეულებრივი, რთული ხასიათების გოგოს წარმოვადგენ . ამ უკანასკნელში იმას არ ვგულისხმობ, რომ ჩაკეტილი ვარ და ჰაი ჰუი.... მაგრამ!!! დიდი მაგრამ!!! უბრალოდ, არ ვარ მარტივი "საურთიერთობო"

იმ საღამოს წვიმდა (თავი 2)

-აბა,რომელი?-მეკითხება ხელში კაბებ მომარჯვებული კატო.-წითელი.-დაუფიქრებლად ვპასუხობ.რაც მოვედით მას შემდეგ ფოტოაპარატს ჩავკირკიტებდი. ვცდილობდი დღეს გადაღებული ფოტოებიდან

მტვრიანი თარო -3-

ძლიერი შოკის შენდეგ ნინი ხელის შეხება იგრძნო, ბუნდოვნად ხედავდა სახეს, მაგრამ იცოდა, რომ ეს რატი იყო, აბა სხვა ვინ იქნებოდა? რატიმ ხელში აიყვანა, სცადა ძირს დაეყენებინა, რომ პირსახოცი აეაღო და შეემშრალებინა, მაგრამ ნინი მუხლებს ქვემოთ

აბა რა გითხრა მეგობარო...

აბა რა გითხრა მეგობარო, ეჰ ძველებურად ქუჩებში ახლა ვინღა ათევს ღამეს მთვარიანს?! ასე ნელ-ნელა გავეცალეთ საზიზღარ ბურანს და სული გვიდგას, სული გვიდგას რაც მთავარია.

აბა, რა მოიტანეთ მსხვერპლად? - ჩემი სიყვარული

- უი, ეს მე ვარ? ღმერთო ჩემო. რა საშინლად გამოვიყურები. შეუძლებელია ასეთი ვიყო, ძალიან ვუვლი თავს.- არა, ეს თქვენი სულია გარეგნობაში გამოხატული. ყველა ასე გამოიყურება, ვისი სულიც ტირის.- ეს ყმაწვილი ვინაა, გვერდით რომ მომყვება?

მანჰეტენი და სიყვარული?! აბა, რა გითხრათ....

პარკ-ავენიუზე მობილურების გამაყრუებელი ზარები და გაუთავებელი საუბრები ისმოდა. სექტემბერი მანჰეტენზე ყოველთვის დიდებული და ხმაურით აღსავსეა. ეს წელიც არ იყო გამონაკლისი. ცხელი და დამღლელი ზაფხულის შემდეგ სექტემბერი დგება. ლურჯი ცა სულ მოწმენდილია

რა ვიცი აბა..!

დღეს ძალიან ცხელა დასავლეთში,კერძოდ კი ქუთაისში.მე უსახელო უგვარო ვარ და პირდაპირი ეთერით გერთვებით ჩემი ოთახიდან ჩემო საყვარლებო,დღეს მინდა არ დავგეგმო არაფერი,არც წერის წტილი არც შინაარსი და არაფერი,არც მრავალ წერტილებს დავსვამ

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (დასასრული)

პროლოგი:ცხოვრება სავსეა მოულოდნელობებით! და მაშინ როცა არაფერს არ მოელი, ხდება რაღაც რაც შენს ცხოვრებას რადიკალურად ცვლის...! დილით ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა. წამწამები ძლივს დავაშორე ერთმანეთს, ეკრანისთვის არც დამიხედია ისე ვუპასუხე. -ხო...

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 42)

ლელუკა ჩემთან წავიყვანე, დღეს ჩემთან დარჩი თქო ვუთხარი, ისიც დამთანხმდა, ხვალ ჩვენი ძველი მეგობრის დაბადების დღეა და ამიტომაც პირდაპირ ჩემიდან წავიდოდით, გოგოებმა უარი განაცხადეს, ეხლა ვერა და მერე წამოვალთო, არანაერმა ხვეწნამ და მუდარამ არ გაჭრა.

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 41)

ისევ დემეტრე... ისევ მისი მონატრება... ღმერთო, მგონი სანამ ეგ ჩამოვა გული გამისკდება და მომეღება ბოლო... უმისობას ვეღარ ვუძლებ... ჩემს თითზე მოკალათებულ ბრჭყვიალა ნივთს დავხედე და გამეღიმა, მე... მისი საცოლე ვიყავი... მისი საცოლე...