ალისფერი _ თავი 1

- ჯერ არაფერია მელო და მერე რა იქნება არ ვიცი - გამოაჩინა თავისი ჩაწიკწიკებული კბილები -კიდევ კარგი ძალიან არ დავიღლები, ბედი მქონია- ჩამეცინა და გიგის მომზადებული ჩემთვის განკუთვნილი ყავა მოვსვი -გაიხარე- ჭიქა ჰაერში ავწიე მადლობის ნიშნად და

ალისფერი თოვლი -5-

წარმოდგენით ძალიან ისიამოვნა მთელი სეანსი ხმამაღლა და გულიანათ იცინა თუმცა ხალხს კი არ აღიზიანებდა პირიქით აღტაცებულები შესცქეროდნენ მას მსახიობები კი აშკარად გაბრაზნენ რადგან მისმა კისკისმა დაჩრდილა მთელი წარმოდგენა. სასაცილო ის იყო რომ სპექტაკლს

ალისფერი ადენიუმი [სრულად]

რამდენიმე წამი თავს დავცინოდი, მართლა მეგონა მის თავზე ცეცხლი? ავდექი. თითოეული ნაბიჯი თხემით-ტერფამდე აურაცხელ ნერვს მიტოკებდა. სიგარეტის ასაღებად რომ დავიხარე, არ მეგონა, კიდევ თუ შევძლებდი გაშლას. თუმცა შევძელი. ფანჯარა გამოვაღე და სიგარეტს

ალისფერი განთიადი (სრულად)

-გიპოვის ნიკოლოზი და პასუხს გაგებინებს.-კბილებში გამოსცრა გოგონამ. -არც მუქარის გერიდება ესე იგი-ჩაიცინა გაბრიელმა.-მაგრამ თუ სიმართლე გაინტერესებს, ეგ მუქარა შენნაირ ბავშვებს უთხარი, მე არც ნიკოლოზის მეშინია და არც მისი მთელი რაზმის.

ალისფერი თოვლი -4-

რამდენიმე წუთში თითქოს სადღაც გაქრა ის შეშინებული, ფეხიშველი პატარა გოგონა და ოთახიდან დახვეწილი, გემოვნებიანი ქალბატონი გამოვიდა.

ალისფერი თოვლი -3-

იმ დილით ჩემი ქალაქი ბევრად უფრო ლამაზი მომეჩვენა ვიდრე ოდესმე. წუხანდელი თოვლი დასტყობოდა ლონდონს, ბავშვები თოვლში სათამაშოთ გამოყრილიყვნენ... უფროსები აღტაცებულნი დადიოდნენ ნაადრევი თოვლით.

ალისფერი თოვლი -2-

... ფრთხილად წამოჯდა და შიშველი ფეხები სკამზე უჩვეულპდ შემოიკეცა ამაზეც გამეცინა თითქოს სხვა პლანეტიდან იყო... ყოველ შემთხვევაში ამ სამყაროს ნამდვილად არ ეკუთვნოდა...

ალისფერი თოვლი

1944 წლის 4 ნოემბრის საღამოს ჩვეულებრივზე მეტად ციოდა. პაბიდან რომ გამოვედი და მეგობრებს დავემშვიდობე საშინელმა სუსხმა დამიარა მთელს სხეულში, რომელსაც ლუდისაგან გახურებული სხეულიც კი ვერ უძლებდა. მკაცრად გადავწყვიტე სიცივისათვის გამეძლო და სახლამდე

ალისფერი ფიქრები /სრულად/

ნენეს მოხვია ხელი და ტუჩები დაუკოცნა -ნეტავ კაცებსაც ალისფერი ფიქრები გაქვთ? -არ ვიცი, დაველოდოთ და გავიგებთ

ალისფერი ტალღა

ცა ემსგავსება ალისფერ ტალღას, დღეც კი ფეხს იდგამს რუტინის ზღვაში, მაგრამ ბოლო დროს სულ სხვა რამ ხდება ამ შეკუმშული სამყაროს ალში; რადიუსები ერთმანეთს ცვლიან მოლოდინებს კი იმსგავსებს აწმყო...