ლურჯი ალუბლები

თბილისი,მომენტალურად წითლად იღებება,ლურჯებში ჩაცმული გოგონა, ნელი ნაბიჯებით მიდის და გარემოს ათვალიერებს,გრძნობს წითელ წვეთებს,რომლებიც დამნშავის ტკივილთან ასოცირდება.მარჯვნივ ბიჭს ამჩნევს,აჩქარებული ნაბიჯებით,მგონი ეშინია,რადგან თვალები

ალუბლები 3 თავი (დასასრული)

თვალები ნელა გავახილე, ბუნდოვნად ვხედავდი გარემოს და მხოლოდ მას შემდეგ მივხვდი, რომ დიდხანს და მაგრად ვაჭერდი ქუთუთოებს ერთმანეთს. ქაღალდზე ისევ ხელნაწერი, ლამაზი ასოებით ეწერა: „ხომალდი მარსიდან, საღამოს დაფრინდება.“

ალუბლები 2თავი

- მე რატომ არ მახსოვხარ... - უნდა გახსოვდე, ლოლა, უბრალოდ შეუძლებელია, რომ არ გახსოვდე! ჩვენ იმდენი... - მოულოდნელად ჩემკენ გადმოიხარა. ხელები თავზე მომკიდა და მისკენ მიმაბრუნა. -უნდა გახსოვდე!

ალუბლები 1თავი

- კარგი, გრეკო, ჩემი სახელი უკვე გცოდნია. ასე, რომ სასიამოვნოა შენი გაცნობა. - ცივად გავუღიმე და შემოვბრუნდი. - არასდროს უთხრა ახალგაცნობილ ადამიანს, რომ სასიამოვნოა მისი გაცნობა, ლოლა, მანამდე სანამ, ერთ სასიამოვნო მოგონებას არ დაგიტოვებს გულში. -

ალუბლები (დასასრული)

მე ეს ბიჭი მინდოდა.მინდოდა და მორჩა.ალბათ, მეც არანორმალური გავხდებოდი გიორგივით.ვერ შევედრებოდი მის სიყვარულს, რომელიც იმხელა იყო მართლა ორივეს გვყოფნიდა.მეცინებოდა ამ გამოთქმაზე, მაგრამ ეგრე იყო. იცით რას ნიშნავს ეს?

ალუბლები (10)

თითქოს რაღაც მომეშვა. ბედნიერი გავხდი წამებში და მაშინვე შემეცვალა განწყობა. დადვანის ხმას შეუძლია ყველაფერი დამავიწყოს და მაქციოს უბედნიერეს ადამიანად! როგორ მიყვარდა ამას მეთვითონაც ვერ ვხვდებოდი...ამხელა სიყვარული თუ შემეძლო.

ალუბლები (9)

ზოგჯერ მართლა დროა საჭირო, რომ მიხვდე ღირებულებას. ფას არ აქვს მნიშვნელობა. როცა საქმე სიყვარულს ეხება იქ უკვე ყველაფერი ნათქვამია. ასეც ხდება.. თავმოყვარეობასა და სიამაყეს აბიჯებ ამ გრძნობის გამო და რისკავ. ალბათ, საჭიროა. სადღაც იქ ზემოთ რომ

ალუბლები (8)

გული მიჩქარდებოდა, რომ მის ხმას გავიგებდი. რა ბანალური და რა იდიოტობაა დარეკვაზე ნერვიულობა, მაგრამ ჩემთვის ბევრ რამეს ნიშნავდა. აი, იმას ნიშნავდა, რაც ზოგადად დიდი პრობლემა იყო ურთიერთობაში. გამბედაობა. ალბათ, ეს ზარი შეცვლიდა ყველაფერს. კი,

ალუბლები (7)

-მიყვარხარ, რა..-ხმადაბლა ვუჩურჩულე და კიბეებისკენ წამოვედი.ჩამოვდიოდი და მომდიოდა ცრემლები.ალბათ, გიჟი ვეგონე ვაკის პარკში მორბენალ ბავშვებს, მოალერსე წყვილებს, მოსეირნე მოხუცებს მაგრამ ყველაფერი სულ ერთი იყო.

ალუბლები (6)

ძალიან ადვილია თავის დადანაშაულება და ამავდროულად, ძალიან ძნელი.მაგრამ ფაქტი იყო.. უკვე კარგად მესმოდა ირიბად ნათქვამი წინადადებები და აზრს კარგად ვხვდებოდი.სინდისმა მომიკითხა და ვიცოდი, რომ თავს დიდხანს არ დამანებებდა.