არ მინდა გერქვას ჩემი ძმა!

მე მარიამ ყიფიანი ვარ 16წლის,საშუალო სიმაღლის,ზღვის ტალღისფერი თვალებით,ვარდისფერი საშუალო ზომის ტუჩებით,და გრძელი დახვეული ყავისფერი თმით.ჩემს ოჯახზე არაფერი ვიცი,თუ იმას არ ჩავთვლით რომ 4წლის ასაკში მომიყვანეს ბავშვთა სახლში და აქ ვცხოვრობ

ვინ იყო ანი დევდარიანი ალექსანდრე დვალი რომ არ შეყვარებოდა?!(ნაწილი1)

არ მიყვარს იმ ადამიანის ქება რომელიც ჩემი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი ნაწილია,რომელსაც ჩემი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი ნაწილი მივუძღვენი ვუბრუნდებით იმ ადგილს საიდანაც დაიწყო ყველაფერი საიდანაც დაიწყო ჩვენი პირველი შეხვედრა და ამდენი უაზრო

არ მიიხედო წარსულისკენ( გამოღვიძება)

ცივი ქარი ქროდა და ყვავების დამაყრუებელი ჩხავილი არემარეს აყრუებდა.როგორ იქნა გამოჩნდა სინათლის წერტილი და იმედი ჩაესახა გოგონას რომ ეს მისი ცხოვრების დასასრული არ იქნებოდა.უკანასკნელი მუხის დიდი ხეც გამოიარა და ნანატრი ხედი გადაეშალა.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [11]

რა ლამაზი იყო იქაურობა. სამი წელი მაინც არ ვყოფილვარ აქ, როგორ მომნატრებია სიცოცხლით გაჟღენთილი სურნელი, მუდამ მწვანე ტყე, პატარა, მაგრამ ძალიან მყუდრო სახლი, რომელიც სიძველისა და თანამედროვეობის ნაზავი იყო. ხარბად ჩავისუნთქე ჟანგბადით სავსე, სუფთა

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [10]

მივუახლოვდი და გავშრი, გავქვავდი, გამიხარდა და გამიკვირდა კიდეც. მე ვიყავი დახატული, მკერდამდე. ნამდვილად მეძინა, ჩემი სახე-ძილისგან გაბუსხული ტუჩები, დახუჭული, ლამაზი ფორმის თვალები, სწორი ცხვირი, სახეზე ჩამოშლილი და აწეწილი წაბლისფერი თმა.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [9]

- რა ლამაზი ხარ ჩემო პატარავ. - უკვე გამოფხიზლებულმა გავიგე და შევკრთი, როდესაც სიტყვების აზრს ჩავწვდი, თუმცა თვალებს ჯიუტად არ ვახელდი. სიამოვნებისგან გამაკანკალა, როდესაც ცხელო თითები ვიგრძენი ღაწვზე.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [8]

- რატომ არ მითხარი ანუკისა და აკოს შესახებ? - შედაფებით მკაცრად და ხმამაღლა გამომეორე კითხვა. წესით გაკვირვებისგან თვალები უნდა გადმომცვენოდა, თუმცა არაფერი მიგრძვნია და მოკლედ ვუპასუხე: - იმიტომ. - წამოთ ვკიდე კისერზე დაბერილ ძარღვებს თვალი და

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [11] დასასრული

უკვე კარგად იყო გათენებული დემეტრე, რომ ანასთან შეუშვეს. ყიფიანმა კარი, რომ შეაღო და თავისი პატარა ოჯახი დაინახა, ბედნიერად გაეცინა და მათკენ წავიდა. ანა ფრთხილად ეფერებოდა პატარა ყიფიანს და ღიმილით დასცქეროდა. დემეტრე მათთან ახლოს სკამზე ჩამოჯდა და

არ შეგაწუხებს..

ჩემი სითბო,შენ არ შეგაწუხებს.წვიმად მოვა და კოცნას გაჩუქებს .წყურვილს გაგიჩენს, ეკალს დაგაყრის.გულს აგითრთოლებს, როგორც პეპელას.ჩემი სიტყვები არ შეგაწუხებს,ტკბილ მელოდიად მოგევლინება.სულში ჩაგხედავს,არ მიგატოვებს,როგორც სარკეში შენი თვალები.ჩემი

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [7]

ღიმილით მივიწევდი, აკოს გაღვიძებაში დარწმუნებულმა, თუმცა ღიმილი სახეზე შემაშრა, შემეყინა, შემახმა. იმედგაცრუებით აივსო შიგნეულება, არანაირი ბრაზი, წყრნა, მრისხანება, მხოლოდ იმედგაცრუება, ტკივილი და სივრცე, ცარიელი სივრცე. სიკვდილი ისევ განვიცადე,