სიკვდილის დიაგნოზი: გთხოვ არ დამტოვო (ნაწილი2)

დედა ექიმია, ამიტომ ყოველთვიურად დიაგნოსტიკაზე დავყავდი ხოლმე, სანამ ისტერიკები არ დავიმართე–რა გინდათ ხო ხედავთ ჯანმრთელი ვარ– მეთქი იმის მერე 3–4 წელი აღარ დაუძალებით მერე უბრალოდ გავჩივდიდა დედამ ყოველი შემთხვევისთვის ანალიზები ამიღო, დაადგინეს

სიკვდილის დიაგნოზი: გთხოვ არ დამტოვო (ნაწილი1)

ეს ის მომენტია სადაც ყველაფერი თითქმის დამთავრდა. მაგრამ ჯობია იმით გავაგრძელო როცა დაიწყო:17–ის ვარ ბევრი არაა, მაგრამ მეტი არც მინდა მერე იწყება მოვალეობები, ვალდებულებები და კიდევ ბევრი უაზრო რამ რაც დიდად აღარ მაღელვებს! მოკლედ მოგიყვებით ჩემს

მე დრო არ მჭირდება.! [ნაწილი პირველი];

სძულდა?!.. არ სძულდა ეს სახლი, არც მეზობლად მდგომი სახლი სძულდა, უბრალოდ აღარ უყვარდა.. შუქი არ აუნთია, ისე ავიდა საძინებლამდე, ძალიან უნდოდა იქამდე ჩასძინებოდა, სანამ ფიქრებს აჰყვებოდა.. მაგრამ ზუსტად ერთ საათში ფეხშიშველი იდგა აივანზე..

არ ვიცი უბრალოდ ამას რა დავარქვა (დასასრული)

ისევ ცოტნეს მოსატყუებლად რამდენიმე დღე ესე შეყვარებულებივით ვიყავით, რადგან რა ვიცოდით სანდრო სად გამოჩნდებოდა, მე კი ის მახარებდა, რომ სესილი მუდამ თბილად მიღიმოდა და სიხარულით სავსე თვალებით მიყურებდა. რამდენიმე დღე განუწყვეტლივ ვჩუქნიდი

არ ემუქრება სიბერე .. (ნაწილი 2 )

ვიგრძენი როგორ მეცლებოდა ფეხქვეშ ყველაფერი..მხოლოდ ცრემლები მეძალებოდა.. გამწარებული გამოვვარდი საავადმყოფოდან და ტაქსი გავაჩერე..შაკოს არც კი დავლოდებივარ.. სახლში მარტო ვარ..ირგვლივ ყველაფერი მივლეწე ..გადავწვიტე მარტო ვყოფილიყავი და მონაზვნად

არ ემუქრება სიბერე ..

ნაცნობი და უაზრო გზები..ფოტოლ გაცვენილი ხეებიი,შემოდგომის სუსხიან დღეს გარეთ უმიზნო ხეტიალი.. ყალბი ღიმმილი , ფუჭი იმედები და ნაცნობი იმედგაცრუება..ალბათ ყველა ადამიანს გამოუცდია რა ძნელია იგრძნო თავი მარტოდ...ჩვეულებრივი გოგო ვარ, არაჩვეულებრივად

არ ვიცი უბრალოდ ამას რა დავარქვა (ნაწილი3)

სესილი თავს მარიდებდა, ნუ ცდილობდა მაინც მაგრამ არ გამოდიოდა რადგან მუდამ ცხვირწინ ვხვდებოდა. იცი როგორ მინდა რო ჩემს დანახვაზე სუნთქვა ეკვროდეს? ჩემი დანახვისას სახეზე დიდი თბილი ღიმილი ეხატებოდეს მაგრამ ეგ ბედნიერება ძნელი მოსაპოვებელია! რატომ არ

სულაც არ ვაპირებდი შენს შეყვარებას! 17

დილით სიცხის შეგრძნებამ გამომაღვიძა, რაც აშკარად ჩემზე მოკრული სხეულის დამსახურება იყო. ისე მაგრად ვყავდი ალექსანდრეს გულში ჩაკრული თითქოს სადმე გაქცევას ვაპირებდა. თავი ჩემს ყელში აქვს ჩარგული და თანაბარი ცხელი სუნთქვა მეხეთქება საძილე არტერიაზე.