თვალი არ მომაშორო.! (თავი 5)

-როგორი უყურადღებო ხარ.! ჩემზე გაბრაზებულმა სულაც არ შეგიმოწმებია კარები. -უხეშად გააწევინა მარჯვენა ფეხი და სუსტი სხეულის შორის მოექცა. -ვინ გითხა მომეკარეო?- სახიდან ხელი ჩამოაღებინა. უკვე ამოფხიზლებულმა თვალეში ჯიუტად ახედა.

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 4)

მერე მოდუნდა, კოცნაც ესიამონა და აჰყვა კიდეც. -ჩემი ქეთო ხარ შენ.!-ტუჩებთან დაიჩურჩულა. მაგრამ ხმაურით რომ მოხვდა მისი გრძელი თითები ლოყაზე, თან ისე მწარედ რომ აეწვა მაშინ გააცნობიერა რომ ეს ქალი ასე მარტივი ჩასაგდები არ იყო ხელში.!

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 3)

აღარ შეეძლო ამ ქალის გვერდით უმოქმედოდ ჯდომა, ან ახლა უნდა ეკოცნა ან უნდა წასულიყო. ჩუმად იჯდა და ანდრიაძეს თვალებში ჩასტერებოდა. ეს გოგო კიდე კეკლუცს არ წყვეტდა. თვალები უთამაშებდა, სასმელი კიდევ მოსვა და სველი ტუჩები გაილოკა.

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 2)

-იქნებ, დამაკვალიანოთ სად იქნეა ჩემი სამუშაო ადგილი და გამარკვიოთ სიტუაციაში.-მთელი ძალით ცდილობდა მშვიდად ესაუბრა და სიბრაზე დაეფარა. -როცა ეს სიბრაზე გადაგივლის და ტონს შეიცვლი, მერე ვილაპარაკოთ.- ქალბატონი უკვე ნაპერწკლებს ისროდა თვალებიდან.

არ წახვიდე (სრულად)

მახსოვს აეროპორტში მელოდებოდა.. როგორც კი კარები გაიღო, პირველი ეგ შევნიშნე.. ხელში უზარმაზარი ვარდების ბუკეტი ეჭირა.. რომ დამინახა სირბილით მოვიდა ჩემამდე და ჩამეხუტა.. ხელები წელზე მჭიდროდ შემომხვია.. ჩუმად, მარტო ჩემს გასაგონად მეჩურჩულებოდა თუ

არ მიმატოვო (თავი 1)

მირბოდა, მაგრამ არაფერი იცოდა ირგვლივ დატრიალებულ ამბავზე. ერთადერთი რაც მოძრაობის საშუალებას აძლევდა ეს თვით გადარჩენის ინსტიქტი იყო. ტრიალებდა ერთ ადგილას, ერთიდაიგივე გზას მეასედ ტკეპნიდა და ეს იცოდა,

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 1)

აღარ იყო 20 წლის ელენე, პატარა ნაზი გოგონა, ახლა შეუპოვარი და საკუთარი წარმატეისთვის ყვეაფრის გამკეთებელი, მებრძოლი ახალგაზრდა ქალი გამხდარა. სახის ნაკვთებიც როგორ დახვეწია, საერთოდ აღარ არსებობდა იმ გოგონას კვალი მასში. 25 წლის ძლიერი ქალი დაბრუნდა

წავიდე, არ წავიდე?

გათენდა, ისევ ქმრის გვერდით ვწევარ, ისევ მის სუნთქვას ვუსმენ. უძილო თვალებს ცრემლი აშრება, ისევ ფიქრები მაწევს.

არ მიმატოვო (თავი 1)

ცხრამეტ დეკემბერს შემხვდა პირველად. თბილისის ერთ მშვიდ კაფეში ვისხედით,ვარდისფრად შეღებილ კუთხეში და არაფერს ვაკეთებდით გულწრფელი სიცილის გარდა.

არ ხარ.. ვეღარ გიხსენებ...

შენზე ლოცვა მინდოდა წუხელ.. ღმერთი მიხსენეს.. სისხლით მორწყულ ქვევრებში, თალხისფერი ლუსკუმით, წევს პატარას ცხედარი.. ამ ქვეყნისგან ისვენებს, ტყეში.. მწვანე კედარი, შემხვდი.. ვერ გაგიხსენე..