არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (8)

საღამოს დამლაგებელი მოვიდა და მეც სახლი დავტოვე, ხელი რომ არ შემეშალა.ფეხით გავუყევი სასაფლაოსკენ გზას და თან ვფიქრობდი რა იქნებოდა ამის შემდეგ.ვაჩე ფულს მასესხებდა,ამ ფულით ვალებს გავისტუმრებდი და საზღვარს გადავკვეთდი.ბინას გავყიდდი და თანხას

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (8)

ვიქნებოდი.გონს კარზე კაკუნმა მომიყვანა,სწრაფად მოვკეტე ონკანი,ოთოს მაიკა გადავიცვი და თმის მშრალებით გავედი მისაღებში.კარები გამოვაღე და გაოცებისგან ლამის გული შემიწუხდა.კარებთან არც მეტი, არც ნაკლები თვით ვაჩე იდგა. _რა გინდა? _მასპინძლობაც ასეთი

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (7)

ერთი აზრი დამებადა და ეხლავე დავიწყე განხორციელება. რადგან მეორე სართული იყო, არავის მოსვლია აზრად ფანჯარაზე გისოსების გაკეთება, რაც საქმეს მიადვილებდა.ფანჯარა გამოვხსენი, მაგრამ მივხვდი, რომ ვერანაირად ვერ გადავძვრებოდი, თანაც შემამჩნევდნენ.

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (6)

თითქოს წამწამებზე რაღაც მძიმე მეკიდა,ვცდილობდი ერთმანეთს დამეშორებინა და ბევრი წვალების შემდეგ გავახილე თვალი.პირველი რაც ვიგრძენი წამლების გამაბრუებელი სუნი იყო.გონს რომ მოვედი გავაცნობიერე,რომ საავადმყოფოში ვიყავი.პალატაში მედდა შემოვიდა და

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (5)

მერე ყველაფერი წყვდიდადმა მოიცვა და ისე გავითიშე დროის შეგრძნებაც კი დავკარგე.რომ გამოვფიხზლდი უცხო ოთახში ვიყავი,თანაც დაბანილი და ახალ სამოსში ჩაცმული.პირი გამშრალი მქონდა და მჟავე გემოს ვგრძნობდი.ფეხზე წამოდგომას ვცდილობდი

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (4)

იმ დღის შემდეგ ხშირად ვსტუმრობდი „ნიკოს სარდაფს“,რაც ცუდად აისახა ჩემზე,მაგრამ ამის გასაცნობიერებლად არც ისე ცოტა დრო დამჭირდა. სრული კონტაქტი გავწყვიტე სამეგობრო წრესთან,ოჯახთან ხომ საერთოდდ,უკვე შვილადაც არ აღმიქვამდნენ.მეც შევეგუე

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (3)

ბოლო წუთამდე,მანამდე სანამ მის ცივ სხეულს შევეხებოდი მჯეროდა,რომ ეს ყველაფერი ფარსი იყო.ყოველწამს ველოდი როდის გაიცინებდნენ და გავიგებდი,რომ ეს მხოლოდ ბოროტი ხუმრობა იყო და მეტი არაფერი.მაგრამ(აი ისევ ეს მაგრამ!როგორ მძულს ეს სიტყვა!)

"ადამიანებად არ იბადებიან.. ადამიანები ხდებიან "

გუშინ ქუჩაში ერთი მოხუცი ქალი იჯდა ხელგამოწვდილი ეს არც გამკვირვებია, რადგან ასეთი ხალხი ხომ ბლომად არიან სამწუხაროდ, მაგრამ მის ხმაზე ჩემდა უნებურად შევტრიალდი, უცნაური გრძონობა გამიჩნდა როგორ თხოვდა ხალხს ნაღვლიანი ხმით დახმარებას, როცა მას

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (2)

ახალი წელია და ძალიან მიხარია,დილიდან ამაღლებულ განწყობაზე ვარ და ერთ ადგილას ვერ ვჩერდები.ხან სახლში ვარ,ხან ოთოსთან და ხან ახალ შეუღლებულ წყვილთან (სანდრო და თათუკა).შევთანხმდით,რომ დილით ექვსი საათისთვის ყველანი ჩემთან მოვიდოდა.მეც ამით ბედნიერი

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე(1)

ანასტასია ლეხმანიუკი.22 წლის მხატვარი.ოჯახი:დედა_ხათუნა გასვიანი(42 წლის).მამა_ვლადიმერ ლეხმანიუკი(46წლის).და_დიანა ლეხმანიუკი(24 წლის) მამინაცვალი_სერგო ვაშაკიძე.(57 წლის). სერგოს შვილი_ბექა ვაშაკიძე(28 წლის).სამეგობრო წრე_თათუკა ლეჟავა,ოთო