შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (2)

-მოიცა მოიცა... ეგრე ნუ მიყურებ - მაშინვე დავარღვიე სიჩუმე და „დამნაშავე ფაქტზე გამოვიჭირე“, თან საჩვენებელი თითი ცხვირწინ ავუწიე. -როგორ? -ძალიან კარგად იცი როგორც -არ ვიცი - მხრები აიჩეჩა ისევ მხიარულ განწყობაზე მყოფმა და ოდნავ მოჭუტა თვალები.

ერთ პარატა ქამას შენს თავზეც ამოვიყვანდი, იქნებ ფერფლიც კი არ დარჩეს

მეორე კურსი რომ დავამთავრე ის მაშინ მორჩა სწავლას. ვიცოდი მისი გეგმების შესახებ, სულ მინდოდა ჯერ არ დაემთავრებინა სწავლა. იმიტომ რომ მეშინოდა, მეშინოდა იმის რომ წავიდოდა , დაიკარგებოდა დიდი ხნით, მე კიდევ მომენატრებოდა და რა მექნა? 

შენს გვერდით სხვა ბიჭი არ დამანახო! (1)

-გაგრილდი? - მკითხა ბოხი ხმით და ახარხარდა. -იდიოტო! სხვა გასართობი ვერ იპოვე?! - შევუბღვირე გაცოფებულმა. -ვიფიქრე სცხელა და ცივი წყალი ესიამოვნებათქო - წარბები სასაცილოდ აათამაშა და გამეკრიჭა. -როგორც ხედავ არ მესიამოვნა! - მზის სათვალე მოვიხსენი

ჯერ არ ვიცი

ზარის ხმაზე გამომეღვიძა, თმაზე ვიგრძენი, ამიტომ თავი ავწიე და მომღიმარი გიორგი დავინახე. -რაიყო გეძინა? მკთხა თვალებგაფართოებულმა გემრიელად დავამთქნარე და თვალგაუხელელად ვუთხარი -ხო მგონი გიორგიმ გაიცინა და ფეღზე წამომაყენა, ჩემი ჩანთა აიღო და

სიყვარული კარზე არ აკაკუნებს #3

მისაღებ ოთხაში ბევრი სტუმარი დამხვდა ,, გვერდითა ოთახიდან ნიკას ხმა მომესმა, გადავწყვიტე შევსულიყავი. კარებს რომ მიუახლოვდი ნაცნობი სახე შემეფეთა, მაგრამ საიდან მეცნობოდა ვერ გავიხსენე. - უკაცრავად. ვუთხარი და თავის დაძვრენის მიზნით გვერდით გავიარ

ერთ პარატა ქამას შენს თავზეც ამოვიყვანდი, იქნებ ფერფლიც კი არ დარჩეს

იქნებ მეპატიება, გამოუცდელი ვიყავი, არადა ისე მიზიდავდა, ისე მინდოდა მასაც იგივე ეგრძნო რომ ლამის გავეგიჟებინე სურვილს და ნდომას მისას. იმ ღამის მერე შეიცვალა ყველაფერი. მე მრცხვენოდა, გულწრფელად ვამბობ რომ მრცხვენოდა, მერჩივნა მიწა გამსკდომოდა და

ერთ პარატა ქამას შენს თავზეც ამოვიყვანდი, იქნებ ფერფლიც კი არ დარჩეს

თუ უცხოს მოუყვები იმას რისი მოყოლის ძალაც მეგობრისთვისაც არ შეგწევს, იქნებ მოგეშვას, მოიშორო ტვირთი ასე რომ გამძიმებს. ერთხელ მიყვარდა, არა ახლაც მიყვარს და მტკივა თითოეული სიტყვა და ჟესტი მისგან. მტკივა ყველა უარი, მტკივა ყველა ნახვა და მტკივა

ის რასაც სახელი არ აქვს

სკოლიდან მოვდივარ. თოვს. გადათეთრებულ ქუჩას მივუყვები და სინდისი მქენჯნის ჩემი ნაბიჯებით კვალს რომ ვტოვებ თოვლზე. ისეთი გრძობა მაქვს, თითქოს გზას ვსვრი, ვაჭუჭყიანებ. ფიფქები სახეზე მეცემა და დნება. „წარსულის ადამიანები“ მახსენდებიან, ისინიც სწორედ

სიყვარული კარზე არ აკაკუნებს

-ნიკუშ, გახსოვს რომ გითხარი ამერიკელებზე. -კი მახსოვს -ხო, როგორ ფიქრობ გამოვა რამე? -რატომაც არა? - რავი, ხომიცი სალოს მალე ბავშვი ეყოლება, ის წავა ალბათ ჩვენგან , ახლაც ჩვენ ვთხოვეთ ცოტახანს კიდევ დარჩენილიყო. - მერე დაელაპარაკეთ, არამგონია

არარაობას სიყვარული არ შეუძლია 1

-ჯერ კიდევ ცოცხალი ვარ, მაგრამ არ ვიცი ეს სადამდე გასტანს. ზუსტ პასუხს ვერავინ მეუბნება.- ის საუბრობდა, მე ვუსმენდი, რა თქმა უნდა, სასოწარკვეთა.- სიკვდილის აღარ მეშინია. - მისი ყოველი სიტყვა ნერვებს მიშლიდა. დიდი ტყუილი.