ადამიანის ხელის გულზე ვარსკვლავები არ ირეკლება.

ბათინკები არასდროს მცმია.მთაში ვაპირებდით წასვლას და ფეხსაცმელებს ვეძებდით მთისთვის და მეგობარმა იშოვა სადღაც,ძალიან ძველი, მაღალყელიანი,მძიმე,მაგრად დაღრეცილი,შავი ბათინკები,მე კიდევ მქონდა,რაღაცნაირად თბილი და რბილი,სულ სულ ახალი,ბათინკის მსგავსი

მე ადრეც ვიცოდი, რომ სხვებს არ ვგავდი(თავი 1)

სანამ მას გავიცნობდი მე მეგონა, რომ ვიცოდი თუ ვინ ვიყავი და რას წარმოვადგენდი, მაგრამ მასთან გაცნობის შემდეგ მივხვდი, რომ მე ჩემს თავს ესეთს არ ვიცნობდი. არ ვიცოდი ტუ რა გრძნობა იყო ეს, სრულ გაუგებრობაში შევყავდი ხოლმე ამ შეგრძნებებს და როცა

ოთახში სადაც მარტოობა კედლებსაც არ სურთ....

ქალაქში სადაც მარტოობა არავის არ სურს, და მაინც არსად, სიყვარულის არ ჩანს მისხალი, წამოდი გავქრეთ, შევეხიზნოთ მე და შენ წარსულს, თორემ ლანდებიც სილამაზის ფორმას ისხამენ. მსგავსად სიძველით გახუნებულ წიგნსა თუ ქაღალდს, მკაფიო, მაგრამ სასურველი შენი

სიბრალული (სრულად)

თავზეხელაღებული წვეულება. მთელი ღამე გართობა. განუსაზღვრელი დოზით ალკოჰოლი, ისე რომ მეორე დღეს ისიც ვერ გაიხსენო სად იყავი და ვისთან ერთად. სპიდომეტრის ახალი რეკორდი. უზომო ადრენალინი და მერამდენედ დაკარგული თავი. უკვე თითქმის მომაბეზრებელი

უშენოდ ცხოვრების მუღამი არ მაქ (სრულად)

-ბიჭო შენ კიდე სალომე გიყვარს?..მე ნანუკა და ნუცა ერთად მივდიოდით.ჩვენს უკან კი ნუცას შეყვარებული დათო,და მისი ორი მეგობარი:სანდრო და ლუკა მოდიოდნენ.უკვე დიდი ხანია ვიცი რომ ლუკას ძალიან უყვარხარ.მაგრამ არ ვიცი რა მემართება.ჩემს თავს ვერ ვაძალებ..

ერთი წამითაც კი არ დავთმობ იმას ვინც მიყვარს...

იმედისმომცემს მე არაფერს დაგპირებივარ და არც ის მითქვამს, უცილებლად, რომ შეგხვდებოდი, ბევრჯერ გითხარი, რომ სხვა მიყვარს, არ დამიჯერე, მე გაფრთხილებდი, რომ ვერასდროს შემეხებოდი.

სიყვარული თბილისურად V (რომანს არ აქვს დასასრული)

სალომე და ნიკუშა ერთმანეთზე გიჟდებოდნენ, ელენე და გიო ფლირტს განაგრძობდნენ, აი თინა კი სულ უბღვერდა გეგას ერთ დღესაც როცა მარტო დარჩნენ... გეგა: თინ თინა: რა გინდა გეგა: ჩემი გოგო გახდი რა <3 თინა: რა ხუმარახარ გეგა: ესე ხოო წავედი მე...

ყავა არ მინდა წყალიც მეყოფა

ყავა არ მინდა წყალიც მეყოფა თქვენ მხოლოდ მთებში მაცხოვრეთ სადაც გზას ნამი ეტყობა იქ სადაც სული დავტოვე..სასახლე არ მსურს. ვიცხოვრებ ქოხში მთიულ ქმარსა და შვილებთან ერთად სულის წაბილწვას თბილისში მოვრჩი ჰოდა მივდივარ მე მთაში ღმერთთან.იქ სადაც

არ დაგთმობ(5)

დედაჩემი მირეკავდა.. მისი ნომრის დანახვისას მივხვდი როგორი ცუდი შვილი ვარ... რამოდენიმე დღეა მისთვის არ დამირეკავს.. _ხო დეე.. _ სად ხარ შვილო დაკარგული არ უნდა გამაგებინო შენი ამბები? გასკდა გული ნერვიულობით..

არ გაჩვეულებრივდე!

მთელი გზა კრინტი არ დაუძრავს. არაერთხელ ვცადე გამოვლაპარაკებოდი, მაგრამ ვერაფრით რომ ვერ მოვახერხე მისი მოღუშული სახის შეცვლა, ხელი ჩავიქნიე და გავჩუმდი, თუმცა გულში მთელი ხმით ვყვიროდი და ,,ტკბილი'' სიტყვებით ვამკობდი ელის, რომლის რჩევითაც