ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 8)

სანდრომ ნერვიულად გადმომხედა და სევდიანად გამიღიმ რაღაც მომენტში შემეცოდა ეტყობოდა როგორ ნერვიულობდა როცა გავიგეთ რომ უკვე შედარებით კატგად იყო წამოვედი საავადმყოფოდან როგორც კი გამოვდი სანდროს ძახილნა შემაჩერა -ანა,ჩემო ანუშკა...მითხრა ცოტა პაუზის

ბიჭი სახელად 66-33-XX (9)

ახლოს მოიწია და გულზე მიმიხუტა. აქამდეც გაგონილი მქონდა მისი გულის ცემა, მაგრამ ახლა ამოვარდნას ქონდა. -ვაჩე.. თავი ამოვყავი მისი ძლიერი ხელებიდან და რაღაცის თქმა დავაპირე.. მაგრამ არ დამცალდა... მუჯირი ტუჩებზე დამაკვდა. ძალიან ნაზად მაკოცა... მერე

ბიჭი ავტობუსიდან...

ალბათ ყველას ცხოვრებაშია მომენტი. როცა რაღაც ისეთი ამახსოვრდება რაც არ უნდა ამახსოვრდებოდეს.. აი ის მომენტი მქონდა დაღლილ დაქანცული პირველივე ავტობუსსში რომ სულდალეული ავარდები. ბავშვური გამოხტომით შემაღლებულ სკამზე შევჯექი და თავიც ასევე ბავშვურად

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 7)

დილიდან საშინელ ხასიათზე ვიყავი, ამიტომ, გადავწყვიტე ბავშვებისთვის დამერეკა. თავიდან დემეტრეს დავურეკე, მაგრამ ტელეფონი გამორთული ქონდა. ვიფიქრე ძინავსთქო, ამიტომ აღარ დამირეკავს. ავდექი ,ვიბანავე ,ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი.ქვემოთ ლალი და გაბო

ბიჭი სახელად 66-33-XX (8)

ის ოდნავი ღიმილიც დავინახე, რომელიც ასე მიყვარდა, თავი ვეღარ შევიკავე, ცერებზე ავიწიე და მთელი გრძნობით დავაკვდი ტუჩებზე... და სულ არ მაინტერესებდა გაოგნებული მსმენელი ... იქ იმ წამს ვიყავით მხოლოდ ჩვენ ორნი, ჩვენი მუსიკა და წვიმა, რომელიც

ბიჭი სახელად 66-33-XX

-ლილე... -ბატონო? შევბრუნდი მისკენ. მაგრამ ის ისევ იმავე პოზაში , ანუ ჩემკენ ზურგით იდგა და ცას აჰყურებდა. -მადლობა, რომ შენი ოჯახი გამაცანი და მადლობა, რომ აქ წამომიყვანე. ესეთი ბედნიერი ბოლოს როდის ვიყავი აღარ მახსოვს. ისეთი სევდა და სითბო

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 6)

დილით,როგორც კი ავდექი ჩემ დას დავურეკე: -ანუშკ,როგორ ხარ? -ოჰო ,თვით ლიზა ყიფიანს გავახსენდი,რაპატივია. -ხოდა დააფასე-ვუთხარი და გადავიკისკისე.

ბიჭი სახელად 66-33-XX (6)

-მიდი ახლა შენ დაიძინე, თორემ დიდი გზაა და შეიძლება კიდე რამე სურვილი გამიჩნდეს, ასე რომ არ გირჩევ ფხიზლად ყოფნას. მეც შეშინებულმა თავი მაშინვე საქარე მინაზე მივდე, ფანჯარას ოდნავ ჩავუწიე და ტუჩები გავბუსხე. ხმამაღლა გაეცინა ჩემს რეაქციაზე, მაგრამ

ბიჭი სახელად 66-33-XX (5)

ჩურჩულით ვთქვი: -„ვიცოდი, რომ შენ იყავი“... დავამთავრე თუ არა წინადადება, ვაჩე ტუჩებზე დამწვდა და ისე გამალებით მაკოცა, თითქოს წლების განმავლობაში გეგმავდა ამას და როგორ იქნა აასრულა ჩანაფიქრი... ციებ-ცხელება დამემართა... შიგნიდან მცხელოდა...

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 5)

კლუბის კარი გაიღო და შემოვიდა ოცამდე წყვილი რომლებსაც,ხელში თითო თეთრი, წითელი ვარდი და ბუშტი მოქონდათ და მაძლევდნენ,ბოლოს დავინახე დემეტრე რომელსაც,დიდი დათუნია და წითელი ვარდები ეჭირა,-გილოცავ პატარა დაბადებისდღეს