აღიარე, გაები ბაბნიკო !!! (თავი 11 და 12)

-ლუკას? შენ(დედა) ვეღარ გააგრძელა და გაჩერდა-ხო დედა ლუკას, ჩემს ძმას-ვუთხარი და ბოლო სიტყვა გამოვკვეთე-ეხლა უნდა დავიძინო, ხვალ ადრე უნდა ავდგე ბევრი საქმე მაქვს.ჩემს ოთახში ავედი, ალექსანდრეს კოცნაზე ვფიქრობდი

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 10)

მთელი დღეა მართლა არაფერი მიჭამია, ამიტომაც დავთანხმდი მის შემოთავაზებას, მაგრამ როოგრც ჩანს ცუდი აზრი იყო, რადგან თვალი ვერ მოვწყვიტე მის სახეს, ხანდახან აპარებდა ჩემსკენ მზერას, შემდეგ კი ისევ აგრძელებდა ჭამას. -არ აპირებ ჭამას, თუ მართლა

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 9)

სამზარეულოში შუქი ენთო, მშობლებთან ისევ ჩხუბი არ მინდა, ამიტომაც უხმაუროდ ავედი ჩემს ოთახში. ვიცოდი დედა მაინც ამოვიდოდა და დამხედავდა. რაღაც უნდა მოვიფიქრო, ასე ყოველდღე ჩხუბი არ შეიძლება, ვხვდები როგორ ვშორდები დღითიდღე მშობლებს მათთან ჩხუბით.

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 8)

ლუკამ მეც მთხოვა გადმოდიო მაგრამ უარი ვუთხარი. -გთხოვ ემილი დაგვთანხმდი(ნატალი) -არა, არ მინდა თქვენი შეწუხება(მე). ძლივს დავარწმუნე, რომ მერჩივნა სახლში წავსულიყავი. საღამომდე იქ გავჩრედი და მერე სახლში წავედი. სახლის კარი ფრთხილად შევაღე.მისაღებში

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 7)

სანამ საავადმყოფოში წავიდოდი, ცოტა ფეხით გასივეირნე, მიდოდა ყველაფერი გამადეხარშა. თუმცა არაფერი გამომდიოდა, ყოველ ჯერზე როცა ვცდილობდი ჩემი მშობლების რაიმე გასასამართლებელი მიზეზი მეპოვა ამას ვერ ვახერხებდი, ან როგორ შევძლებდი ამას როცა ისინი

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 6)

-ვინმემ ამიხსენით აქ რა ხდებ?(მე)-უკვე მესამეჯერ ვსვამ ამ შეკითხვას მაგრამ პასუხს არავინ მცემს. -არაფერი ემილი, ნინო ჩვენი ძველი ნაცნობია, უბრალოდ რაღაცაზე ვერ შევთანხმდით და ამიტომაც ვიკამათეთ, შენ დაღლილი იქნები, შენს ოთახში ადი

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 5)

როცა წერილი წავიკითხე ცრემლები წამომივიდა. ამიყვანეს, ამიყვანეს, ამიყვანეს!!! ღმერთ რა მაგარია. დაბლა ჩავედი და მშობლებს ეს ამბავი ვაცნობე. -გილოცავ შვილო(დათო) -რა ბედნიერებაა(სალომე) მთელი საღამო მათთან ერთად გავატარე. ასეთი ბედნიერი არასდროს

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 4)

ყველა ინტერესით მომჩერებოდა, ალექსანდრეს გარდა. მე კი მონაცვლეობით ვუყურებდი ალექსანდრესა და ლუკას.მთელმა საღამომ ისე ჩაიარა, რომ არაფერი გამიგია. თვალი ერთი წერტილისთვის გამეშტერებინა.-ემილი, კარგად ხარ?(გიორგი) -კი,კი-უცებ გამოვერკვიე და საათს

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 3)

ვაიმე ემილი, რაა არის თვალებში ვერ იყურები, ეხლა რა ვქნაა?-ვეუბნებოდი საკუთარ თავს და თან ვცდილობდი, მომეფიქრებინა როგორ ამეხსნა ეს ყველაფერი ჩემზე მოშტერებული უცნობისთვის. -შენ რა თვალებში ვერ იყურები? -მითხრა და გაბრაზებული მზერა მომაპყრო.

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 2)

ირგვლივ საშინელი ხმაური იყო.ბავშვები ჯგუფებად შეკტებილიყვნენ, გოგოები კი გამომწვევად იქცეოდნენ.ამდენ ბავშვში ძლივს მივაკვლიე ჩემს კლასს.შიგნით მხოლოდ რამდენიმე ბავშვი იყო, რომლებსაც ალბათ სიწყნარე ერჩივნათ. რამდენიმე წამში ზარი დაირეკა და ბავშვებიც