უდრის გულს (სრულად)

ვიჯექი ძველი ფარეხის იმ კუთხეში, სადაც ფასადის გალამაზების საჭიროებაც კი არ იდგა. ვუყურებდი იმ პატარა ლურსმნით ამოკაწრულ გაუმხელელ საიდუმლოს და ვტიროდი.

ჯერ გულს უყვარდება (თავი2)

-მგონი მაგ ბიჭს მოსწონხარ - -რა სისულელეა მარიამ, რას არ იტყვი ხოლმე ! - -ვფიქრობ, ჩემს თვალს იშვიათად თუ გამორჩება რამე. - -მე კი ვფიქრობ სათვალეები უნდა იხმარო მეგობარო.

ჯერ გულს უყვარდება (თავი1)

-აი თურმე სად გეჩქარებოდა, პატარა ქალბატონო! -უკაცრავად ? - ინგა აფრასიძე ... - ჰოო ... არ უყვარს დაგვიანება - კარგია , თორემ ახლა მარტო მომიწევდა აქ ჯდომა

შენს გულს არ ესმის

მზე ისევ სხივებს ყვავილებს ესვრის, ტოტზე ფოთლები გაყვითლდა, შეხმა, ფოთლის შრიალი შენს ყურებს ესმის, შენს გაყინულ სულს არ ესმის ეს ხმა.

მენდე! გულს არ გატკენ.... (სრულად)

- მაოოო, მაო რა გჭირს თვალი გაახილე მაოოო, გთხოვ ნუ მაშინებ . (ამის გაგონებაზე ინსტიქტურად გავაღე კარი და ჩაბნელებული კოლიდორი გავანათე. მაო კარს მოყუდებული მჯდარა ძირს და როგორც კი კარი გავაღე უკან გადმოვარდა, რასაც ჩემი ყვირილი მოყვა,

შენ ხარ ჩემი წყურვილი

მცირე ღრუბლებმა შენ შეგქმნეს ცაზე და გულის ფორმა შეიქმნა მარსზე. მე შენთვის ვდგავარ ქედზე და მთაზე და მუდამ ვფიქრობ ამ გრძნობის არსზე. ეს დრო სიყვარულს დაინდობს, მე გულს არავინ დამითმობს. მე გულს არავინ გამითბობს! სიყვარულს?! არვინ არ იხმობს.

მთა მონატრებისა

იცი მომენატრე ჩემო მშვენიერო ამ გულს ისევ აკლიხარ რატომღაც თვალებს დავაცეცებ მაგრამ ვერ გპოულობ ცხოვრება შავთეთრი გამიხდა

მე და ჩემი გრძნობები

ეს გრძნობები გულს, გონებას გამუდმებით კლავს სიყვარული არასოდეს არ მადებს მის მკლავს. გულს ნაღველი აწვება და მას უკიდებს ალს. ის თავის დარდს თავის მიწის დიდ სიღრმეში ფლავს. მთვარის შუქზე მე ვწერ ლექსებს, ველოდები მას. ის მიპირებს ბასრი დანით გულის

გა-სიყვარულე-ბა

ერკე: -მოგესალმები პრინცესა, რა ამბები ყოფილა ამ მხარეში, არც ვიცოდი! გუშინ თქვენკენ პატარა ბავშვები გამოვუშვი, რომლებიც დედის სითბოს ეძებდნენ და როგორც შევიტყვე უპოვნიათ. აბა რატომ დამიძახეთ, რა ხდება თქვენთან? ანამიკა: -მოგესალმები, მადლობელი ვარ

მე, ლექსები, საზოგადოება და შენ

მე არაფერი არ მინდა ამ ლექსების გარდა, ჩემსა და თქვენს შორის არის დიდი რკინის ფარდა. გამიგებდით? მე ამის ხომ არასოდეს მწამდა. ეს დაცინვა, გულცივობა ჩემს გულს მუდამ კლავდა. მხოლოდ ერთი მიყვარდა და მას ვუძღვნიდი ლექსებს. თქვენი ცივი სახეები კი