შემთხვევითი შეხვედრა (თავი მეშვიდე და თავი მერევე)

ტელეფონი მაგიდაზე დადო. ხმა აღარ ესმოდა, მაგრამ სიტყვები მაინც ჩაესმოდა - „სახლში ვართ“. ეს სიტყვები, ნელა და მტკივნეულად ხვდებოდა გულში. ფანჯრიდან ღამე მოჩანდა - ბნელ, უძრავ ჰაერში საავადმყოფოს შუქები ირეკლებოდა, ისევე როგორც მისი ფიქრები. ნელა

შემთხვევითი შეხვედრა (თავი მეხუთე და თავი მეექვსე)

ზოგი ჭრილობა არ ჩანს- უბრალოდ, სუნთქვისას წვავს. წლები გადის, მაგრამ ტკივილი არ ცხრება, ისევე, როგორც სიმართლე, რომელიც ჩუმად ცხოვრობს ჩვენში. ის ზოგჯერ ჩრდილივით დაგყვება, და მაშინ ჩნდება, როდესაც ყველაზე ნაკლებად ელოდოდები.

შემთხვევითი შეხვედრა (თავი მესამე და თავი მეოთხე)

,,ღამე გრძელია. სიჩუმე სიტყვებზე უფრო ხმაურიანია. ხანდახან წარსული იმაზე უფრო ახლოა, ვიდრე გვგონია. "

შემთხვევითი შეხვედრა ( თავი პირველი და თავი მეორე)

ღამე იყო, როცა ქალაქმა სინათლეებში ჩაძირულ დერეფნებს ჩუმად მიაპარა სუნთქვა. ბედისწერა ორჯერ ეწვია ამ კარს- ერთხელ უხილავი ნაბიჯებით, მეორედ კი სიჩუმით, რომელსაც პასუხი აღარ ჰქონდა.

მე,ბედნიერი და უბედური

ერთმანეთს თავაზიანად და უცხოდ გავუღიმებთ, თითქოს ის ტკივილი და მოგონებები,რაც ერთმანეთს დავუტოვეთ საკმაოდ ღრმად დავმარხეთ, მაგრამ მაინც ვერ დავივიწყეთ. გავიხსენებთ თუ როგორი პატარები, გულუბრყვილოები და სულელები ვიყავით. მე ყურში შენი ხმა უცხოდ

ზარი წარსულსა და მომავალს შორის(სრულად)

-რას ნიშნავს არაუშავს? ერთხელ მაიცნ წარმოგიდგენია რა დამემართა როცა გავიღვიძე? როცა გამომწერეს და შენ არსად იყავი? -არა! -ასე ძალიან გძულვარ? -ასე ძალიან მიყვარდი.

მე და შენ

მე და შენ ჩემო ყორანო გვქონდა ლამაზი ზღაპარი და სახლიც გვქონდა ყორანო, დარდიც, ამ სახლის სადარი....

და როდესაც...

და როდესაც მთის ხეობას , ბობოქრობდა რიონი კაკლის ჩრდილში უდიერად , ლექსებს წერდა გალაკტიონი

ბნელ და შავ ცაზე უეცრად გამოჩენილი თეთრი და უცნობი ლამპიონები - თავი

უჰ! რაკეტების ხმა ყურების ბარაბანებს მიგლეჯს. ნეტავ, ვიცოდე როდესმე შეწყდება ის! იმედები დიდიხანი გადამეწურა. როგორი კარგია, როდესაც ციდან საშინელი რაკეტები , ყურების ბარაბანებ არ გიგლეჯს და არ კანკალებ, რომ სიცოცლეს დაკარგავ.

სამყარო და მისი სიმძიმე

სამყარო თითქოს უსასრულო სივრცეა, სადაც ყველაფერს თავისი ადგილი აქვს – ვარსკვლავები ანათებენ, ქარი ქრის, სიცოცხლე იბადება და კვდება. მაგრამ ამ სიმდიდრეში ხშირად იმალება სიცარიელე, რომელიც დაუნდობლად გვესხმება თავს.